Moja serdeczna Rose...

Tym razem post chciałam dedykować wyjątkowej osobie, która bardzo wiele dla mnie znaczy, mimo, że się tak naprawdę nie znamy. Nie znamy... w dzisiejszych czasach to znaczenie traci na sensie, kiedy znajomość jest netowa. Tak jak w tym przypadku. Czytam ten blog już od bardzo dawna, ale to nie wszystko. Klimat, czar, urok i sentyment autorki do dawnych czasów przyciąga mnie jak magnez... do tego stopnia, że zalicza się do tych blogów, do których zaglądam za każdym razem gdy złapie mnie smutek, kiedy spotka mnie przykrość... blog Rose o tytule Vintage Rose koi moje nerwy i daje spokój ducha i wewnętrzne odprężenie.  Ale nie tylko... 



Dzielenie się Rose swoją pasją, która jak mniemam jest dużą cząstką jej duszy i życia sprawia, że czujemy się jakby nas zabrała wehikułem czasu hen hen w nieznane dawne lata... zapomniane... i razem z Rose mamy okazję nie tylko je poznać ale i przyjrzeć się z bliska czasom poprzez jej imponującą kolekcję. Przybliża nam dawne obyczaje, myśli... powoduje, że człowiek nabiera szacunku do minionych czasów, do minionych przedmiotów. Nie musi od razu ich kolekcjonować, ale zaczyna sobie zdawać sprawę, że te ówczesne starocie zasługują na szacunek, chociażby dlatego, że były dla kogoś kiedyś ważne, noszą w sobie ładunek emocjonalny i historię ludzkich dziejów. 

Ale nie tylko...

Już kiedyś pisałam, że mam sentyment do rodzinnych pamiątek i z namaszczeniem próbuję znaleźć im miejsce w moim najbliższym otoczeniu. Dzięki Rose poszłam dalej i zaopiekowałam się trzema starymi meblami, które niepotrzebne miały iść na stracenie. Najmłodszy z nich to fikuśna szafeczka, drugi to masywny kredens z drzwiczkami, drewniany, u nas nazywał się komodą - pomocnikiem, lub bufetem. I trzeci mały kredens. Dwa ostanie to komplet. Wszystkie trzy meble bardzo mnie cieszą, ale dziś chciałam napisać o tym ostatnim, który z braku czasu na renowacje trafił do wnęki w wiatrołapie, mieszcząc się tam idealnie. Mebel po przejściach, ponieważ stał się pomocniczym meblem przy grillu i nosi na sobie znamię przypalania i wyparzania. 

To dzięki Rose właśnie zareagowałam na wzmiankę o wyrzuceniu ich i natychmiast przygarnęłam, wiedząc tylko, że to stare, zniszczone, masywne meble. I wiecie co? W pierwszej chwili przeraziłam się na ich widok. Takie wielkie cielska, niby pojemne ale jakie niepraktyczne, bo niby głębokie ale w sumie niskie. Potrzebowałam czegoś do wiatrołapu więc wstawiłam, po uprzednim umyciu. Nie schudł, nie zrobił się lżejszy, ukazał jeszcze więcej ubytków i zniszczeń, jak próba czyszczenia go czymś, co go zafarbowało. Ale za każdym razem gdy do niego zaglądałam oczarowywał mnie. Tak idealnie pasował do tego miejsca. Kiedy znalazł się w wiatrołapie, w pomieszczeniu zwykłym, najzwyklejszym, dokonała się przemiana samego pomieszczenia. Należy bowiem do mebli ponadczasowych, solidnych i każdemu pomieszczeniu nadający elegancji, gdziekolwiek by nie stały. Tak też się stało i w tym przypadku.

Nie wiem, może ja zbyt sentymentalna jestem, ale miałam wrażenie i mam do tej pory, że ten kredensik się do mnie uśmiecha. Jest zadowolony, że znów pełni ważną, domową rolę i on już wie, że kiedy tylko nadarzy się okazja to jego i drugiego kompana spróbujemy jakoś odrestaurować i staną w salonie, bo są śliczne. Takie praktyczne, pojemne, solidne... i nie ważne już jest, że okropnie masywne. Ale przede wszystkim uśmiecha się poprzez monitor do Rose, dzięki której znalazł dom, w którym jest meblem, bez którego ja już sobie nie wyobrażam tego domu. Na potrzebę fotki, którą obiecałam zrobić Rose, zdjęłam z niego cały ciężar jaki dźwiga na sobie a te pozostawione rzeczy mają dać odniesienie do jego parametrów. Nazywam go protegowanym Rose i tak właśnie to czuję...

Dziękuję Ci Rose, bo wzbogaciłaś moje serce i duszę :)

Myśląc o tym poście przypomniała mi się pewna piosenka  Szanujmy wspomnienia  - Skaldowie.