Listopad...

Wrzesień minął by nam niezauważenie, gdyby nieznaczna różnica w opadach deszczu, który to miesiąc przyniósł z sobą i każde krople z nieba były przez nas odnotowywane po letniej suszy. Październik zlał nam się z wrześniem udając późno letni miesiąc i dopiero w jego  drugiej połowie poranne przymrozki określiły prawdziwość pory roku w jakiej się znaleźliśmy. Za to listopad od pierwszego swojego dnia w kalendarzu uświadamia nam, że to jesień. Kapryśny jest w tym roku bardzo ale to może za sprawą niezadowolenia z poczynań letnich braci, którzy tak przesuszyli drzewa, że te z kolei zamiast teraz mienić się kolorami przebarwiających się liści, mają je zżółknięte, wyschnięte brązowe bądź już wcale ich nie mają. Można się zdenerwować widząc takie ogólne, przyrodnicze spustoszenie.

W tym swoim niezadowoleniu listopad siedzi naburmuszony w gęstych, pierzastych chmurach i przywdziawszy mglistą pelerynkę skąpi nam promieni słonecznych. Sporadycznie wymknie się kilka zaledwie świetlistych promyków i rozjaśni na godzinkę lub dwie, w porywach na pół dnia  działkę. Wszyscy spragnieni słonecznych, ciepłych dni od razu garniemy się na dwór wystawiając do nich swoje twarze. Mistrzami w tej dziedzinie są koty, które wręcz instynktownie przeliczają cieplność miejsca na milimetr kwadratowy rozkładając swe ciało idealnie na danej rozgrzanej powierzchni.

To już nie są te dzionki, którymi mogliśmy zachwycać się jeszcze kilka dni temu. Ciepłe, słoneczne i wypełnione odgłosami ptasiego świergotu. Tak jak latem wypatrywaliśmy

deszczu tak teraz wyglądamy słońca. Państwo Szpakowińscy odlecieli pozostawiając pod naszą opieką swoje gniazdo od strony północnej, a rodzina wróbelków po letnim skwarze wróciła do swoich włości od strony wschodniej i teraz radośnie ćwierkają sadowiąc się wygodnie na całkiem już wyrośniętej olsze, z której rozciąga się z ptasiego punktu widzenia, całkiem ładny panoramiczny widok na kawałek działki i przylegające pola sąsiada. W okresie zimowym taras i balkon są przestrzenią bardzo rzadko przez nas odwiedzającą, więc wróbelki mogą w pełni cieszyć się spokojem i prywatnością. Jedynie co mnie martwi, to tegoroczne osobniki zbyt odważnie sobie poczynają na ziemi, jakby sfruwały na teren miejski a nie na podwórze, na którym królują trzy koty. Co by nie było na dniach muszę odświeżyć karmniki i przywrócić od łask badyl zawieszany we wnęce okna kuchennego, na którym zawieszam słoninkę. A sikorki już się kręcą, a jedna ich rodzina zajmuje południową stronę naszego domu. Czasami zastanawiam się czy te strony są tak przypadkowo zajmowane czy mają dla tych gatunków konkretne znaczenie.

Coraz częściej z naszego komina wydobywa się dym spokojnym, rytmicznym tempem. Swego rodzaju to pasjonujący dla mnie widok, bo latem, kiedy najczęściej zerkam w jego stronę to stoi na szczycie dachu milczący i jakby zupełnie niepotrzebny. Zimową porą rzadko kiedy podnoszę głowę, najczęściej przygarbiona szybko przemierzam odcinek do domu, bądź chodząc wokół domu, skupiam się na sprawach bardziej przyziemnej natury, więc siłą rzeczy ten dopust boży w postaci dymiącego radośnie komina mnie omija. Śmiesznie muszę wyglądać, stojąc z zadartą głową i wgapiającą się w tętniący życiem komin na naszym dachu. Dzięki czemu dokonałam odkrycia, że to co wkładamy do pieca ma wpływ na konsystencję i kolorystykę tego co z komina wychodzi. Dobitnie uświadamia nam to sąsiad, palący nie wiadomo czym i kopcący tak, że czasami nie możemy oddychać, bo coś drażniącego wdziera się w nasze płuca a ja z czystej sąsiedzkiej życzliwości jeszcze nie powiadomiłam straży czy policji, cierpliwie czekając, aż to zrobią inni sąsiedzi, za pewne też zbulwersowani tą powtarzającą się sytuacją.