I mam ten październik...

wschód słońca

Jesień i do mnie w końcu zawitała. Z przyjemnością pozostałabym w klimacie wrześniowego postu, kiedy to lato wdzięcznie rozsiewało swój urok, czar i wdzięk. Ale chyba w końcu zebrało się wraz z kolejnymi stadami ptaków i odleciało w siną dal. Wraz z panią jesienią przybyli państwo Szpakowińcy, jak co roku zabrać swoje walizki i pożegnać się z nami... ze mną. W tym roku zrobili to dość pośpiesznie. Tyle co z rana pan Szpakowiński usiadł na poręczy balkonu tuż przed moim łóżkiem  i upewniwszy się, że go widzę, pokręcił się, machną skrzydełkiem coś zaćwierkał bo widziałam ruch dziobka i zataczając kilka razy koło nad balkonem odleciał... A mnie zrobiło się smutno, tęskno i tak bardzo samotnie. Przypomniałam sobie jak dopiero co pisałam o  pożegnaniu z nimi w zeszłą jesień, potem dzieliłam się radością z ich powrotu wczesną wiosną a tu znów musimy się pożegnać.

- Przecież nie na długo! - Ktoś powie.

- Raptem na...pięć miesięcy - Doda ktoś inny.

Co to jest te kilka miesięcy? 
To dużo. Cała zima... może gdybym lubiła tę zimną porę roku inaczej bym do tego podchodziła, a tak... Zimą pola i łąki milkną, wsłuchuję się wręcz w odgłosy ptaków bo tak mi ich bardzo brakuje. Jest zimno i nieprzyjemnie. Próbuję jak większość jakoś sobie umilić ten czas ale najchętniej zapadłabym w sen zimowy wraz z innymi zwierzętami i obudziła się dopiero wiosną.

-Nie chcę zimy! 

Znacie tę piękną, mitologiczną opowieść o porach roku (mity greckie)? Dawno, dawno temu ją poznałam i od tamtej pory wracam do niej myślami, jest taka żywa, ponadczasowa w swej myśli filozoficznej, w swej opowieści ... Czasami zastanawiam się ile w niej tej ukrytej prawdy, symboliki naszej człowieczej duszy. Tęsknoty i miłości? Matczynych uczuć i pięknych, naturalnych wszak uczuć dorastających dzieci?

Demeter była boginią wszystkich roślin na świecie. Dbała o urodzaj pól, o sady, o to aby żniwiarze mieli piękną pogodę. Była szczęśliwa i dzieliła się tym szczęściem z całym światem. Radośnie spoglądała na beztroskie dzieciństwo swojego jedynego dziecka, córki Persefony. Czas mijał i tutaj w świecie wiecznego lata, ciepła, soczystości kolorów.
Pewnego razu dorastająca już Persefona jak co dnia spędzała czas ze swoimi przyjaciółmi zbierając kwiaty, szukając nowych, pięknych okazów. Oddaliła się na chwilę od grona towarzyszy co wykorzystał Hades, bóg świata umarłych bardzo w niej zakochany i porwał ją do swoich podziemi. Demeter nie mogąc doczekać się powrotu córki i nie mając o niej żadnej informacji popadła w wielki smutek i postanowiła ją poszukać. Okryła się szatami wieśniaczki i podpierając się kijem ruszyła w świat nawołując córkę. Nie pilnowała już pól i łąk ani owoców w sadzie. Przyroda zaczęła chorować i marnieć, ludzie i zwierzęta nie miały co jeść. Świat zaczął obumierać. Widząc to Zeus zwołał naradę i nakazał Hadesowi oddać matce Persefonę. Bóg świata umarłych nie chciał rozstawać się ze swoją ukochaną, dlatego wykorzystał prawo, mówiące o tym, że każda osoba żywa, która zje cokolwiek w jego świecie nie może już go opuścić. 
Persefona podczas pobytu u niego starała się nic nie jeść ale nieopatrznie pragnienie ugasiła owocem tam rosnącym, zjadając kilka zaledwie pestek. Po długich negocjacjach ustalono, że Persefona będzie z matką spędzała jedno pół roku a drugie pół roku będzie wracała do zakochanego w niej Hadesa. Na czas pobytu córki na ziemi Demeter przywdziewała piękne szaty i była bardzo promienna i radosna owocowało to opieką nad polami, sadami i żniwiarzami, lato tonęło w kolorach i bogactwie fauny i flory. Lecz kiedy zbliżał się czas rozłąki, bogini markotniała. Liście na drzewach zaczynały żółknąć i opadać, pogoda stawała się coraz chłodniejsza aż czas rozłąki wypełniał  serce Demeter smutkiem  po same brzegi i otulał świat w białym puchu i trwał tak do chwili ponownego zbliżania się upragnionego czasu powrotu Persefony. Wtedy na nowo Demeter odzyskiwała radość i pragnąc dać córce wszystko co najlepsze, znów świat ożywiała i zamieniała w rajki ogród. 

Tak sobie myślę, że ludzie w drodze ewolucji dopracowali ten nieszczęsny czas oczekiwania wymyślając wiele zimowych sportów, domowych robótek wszelkiej maści aby przeczekać ten okres. A leśne skrzaty wymyśliły grzyby jesienną porą. Zbieramy a jakże! Nawet nocne przymrozki nie są w stanie ich zatrzymać. Wybrałam się po zupełnie co innego i nagle koszyk zapełnił się grzybami. A tylko zadzwoniłam do męża zapytać się czy aby na pewno grzyb w brązowym kapeluszu ale z białą gąbką jest jadalny? I od razu zwabiłam go do lasu... Jaka szkoda, że te dwadzieścia lat temu nie było komórek, zdecydowanie prostsze by było randkowanie ;) Ale czy wpadłabym na to, że pana małżonka tak łatwo złapać na grzybka? Przez całą młodość słyszałam, że to ,,przez żołądek do serca mężczyzny". Pewnie też... ale zdecydowanie prościej na grzybka jeśli tylko jest taka okazja. Tak więc dzisiaj wróciliśmy z takim koszem. 

A miał to być spacer ku drzewom... uwielbiam patrzeć na nie. Wielkie, rozłożyste i sięgające do nieba a ja taka śmiesznie mała przy nich...