Moja łączka

Myślicie, że wybrałam się na pobliskie łąki, w tak piękny, niedzielny dzionek?

I tak i nie… tu gdzie mieszkam nie ma łąk, są tylko nieużytki zarośnięte trawą. Pamiętam jak pierwszego lata, wybrałam się na rowerową wycieczkę i zachwycił mnie widok pięknej, kwiatowej łąki… takiej z makami, rumiankiem i mnóstwem innych roślin polnych. 

To zadziwienie uświadomiło mi, że mimo mieszkania wśród nieużytków, to nie mam nigdzie, żadnej rasowej łąki. To był dla mnie wielki szok. Wieś bez klasycznych, książkowych łąk, po których biega się gołą nogą a przede wszystkim wraca się z naręczem kolorowych kwiatów jak Marynia z ,,Rodziny Połanieckich".  Ja mogłam co najwyżej narwać kwiaty szczawiu i to przy dużym szczęściu. Posucha kwiatowa... Dlatego stworzyłam ją sobie sama na własne potrzeby. Była w różnych miejscach, obecnie jest wokół stawu… Swoją drogą mięli się ze mną jej mieszkańcy, jak tak przeprowadzałam ich  co i rusz z miejsca na miejsce. 

Więc byłam… ale nie wychodząc poza swoją działkę...

Miało być o różach… ale robiąc im zdjęcia dotarłam na łączkę… moją łączkę i zachwyciłam się nią. Tak po prostu. Jedyną moją zasługą w jej wyglądzie jest samo jej istnienie, dałam jej miejsce, to taki nasz mini rezerwat, w którym się nie kosi… Tylko… ale siedząc w niej i słuchając świerszczy, bzyczenia owadów, zaczęłam się zastanawiać czy to rzeczywiście aby ,,tylko”. 

Pozwolić miejscu na swobodę, dać mu wolność istnienia. Musicie uwierzyć mi na słowo, że dźwięków dochodzących z tego niedużego miejsca było bardzo dużo.  Mnóstwo motyli mimo upału. Bo byłam tam niedawno. Nie ma fotek z mieszkańcami, ot jeden dał się sfotografować ale i tak wyszedł zamazany, inne ruszały się pośpiesznie i mój zwyczajny aparat nie był wstanie ich uchwycić.

Spacerując po nim, przypomniało mi się pewne, dawne netowe zdarzenie, zaliczanie do nieprzyjemnych, podczas którego  ktoś wylewając swoją frustrację obrzucił mnie słownym błotem, że ja to tworzę świat wymyślony i opowiadam o nim tak aby ,,mi zazdrościć”. Nie zadręczam się tego typu epizodami ale wtedy zaintrygowała mnie ta ,,zazdrość”. Jestem z natury myślicielem i obserwatorem współczesnego świata i dlatego powróciło to niczym bumerang, kiedy ostatnio znów trafiłam na to słowo, że ktoś mi czegoś zazdrości. Zauważyliście jak często współcześnie pisząc o zazdrości posiłkujemy się  dopełnieniem ,,w pozytywnym znaczeniu” ? Od kilku ładnych lat jest moda na optymizm: patrz na szklankę w połowie pełną a nie w połowie pustą. ,,Szukaj nawet drobnych pozytywów". Ostatnio nawet trafiło do mnie – Nie patrz na porażkę jak na problem ale jak na wyzwanie,  przed którym stanęłaś/łeś. Optymistyczne patrzenie na wszystko. Super. Sama to stosuję. Tylko, zauważyłam i jak widzę nie tylko ja, skoro i inni posiłkują się dopełniaczem ,w pozytywnym znaczeniu” , że zagubiło się w tym ogólnym optymistycznym boom realne spojrzenie na życie. Źle je odbieramy ten wszech ogólny pozytyw. Każdy z nas ma problemy, troski, kłopoty, zmartwienia, większe i mniejsze tragedie ale wcale nie znaczy, że musi o nich pisać. Ja nie należę do tych osób, które roztaczają wokół siebie aurę przygnębienia. Wprost przeciwnie – im więcej mam trosk tym silniej otaczam się pozytywnym myśleniem i pozytywnymi przedmiotami, czynnościami. Niezrozumiałe jest dla mnie, wierzenie w to, że jak ktoś pisze o miłych, ładnych rzeczach to tak wygląda całe jego życie. To jest dziecinada. 

Wracając do łączki, to śmignęła mi niepewnie myśl przez głowę, że ,,co tam, łączka i róża też może być” . No pewnie, wszystko może, ale… mając na uwadze dobro moich czytelników, w których jest wielu wspaniałych ogrodników, tworzących cudowne zakątki ogrodowego raju, postanowiłam, że zrobię  te dwa zaledwie kroki dalej i przejdę się nad stawik… myślę, że staw i łączka lepiej do siebie pasują… Ale! Zerkając na zeszłoroczny post o tym samym zakątku tutaj, ale zdecydowanie mniej rozsianym, odkryłam, że rudbekie, które kojarzą mi się z jesienią też kwitły w lipcu, tylko może dopiero co zaczynały swe kwitnienie. W tym są już w pełnym rozkwicie. Czepiam się? Nie… obserwuję, bo przyroda się przyśpiesza a to nic dobrego nie wróży. A nad stawem żabki... Jest to jedyne miejsce, w którym bez problemu je toleruję i ich obecność mnie nie niepokoi. A to białe to styropian zostawiany na zimę aby pod nim woda nie zamarzała i dochodził tlen. Rok rocznie jest zabierany ale w tym roku ze względu na przygotowania do uroczystości I Komunii  zostało na tyle długo aby żabki zdążyły zagospodarować go sobie jako pływający liść nenufaru. 

Nad wodą latające ważki... lubię usiąść i popatrzeć na żaby, ryby i wszelkie fruwajki. 

I jeszcze raz mój polny bukiet...

Życzę wszystkim wspaniałej niedzieli

i spoglądajmy na wszystko bardziej realnie :)

Co nie znaczy aby we własnym życiu nie szukać  pozytywów. 
Szukać! 
Jak najbardziej bo ma je każdy :)