Czerwcowe przetwory i kozi twarożek

Chciałam napisać post o podsumowaniu miesiąca, ale nie da się. To znaczy da się, na pewno, ale wydarzyło się tak wiele, że nie da się tego opisać w jednym poście. Ot... jakoś zdawkowo paroma zdaniami może by się i dało... ale nie wiem czy to by było dobrze. ,,Krótko, konkretnie i na temat" nie zawsze znaczy klarownie i przejrzyście czyli zrozumiale a na pewno niekoniecznie w moim wykonaniu. Dlatego postanowiłam podsumowanie miesiąca zamienić na kilka oddzielnych wątków tematycznych. Czy dobrze? Nie wiem... czas pokaże... a dokładniej czytelnicy tego blogu... jak zresztą zawsze :)))

Jako rasowemu mieszczuchowi wszelkie przetwory zawsze kojarzyły się z jesienią. Mimo spędzania wakacji na wsi, święcie byłam przekonana, że ,,słoikowanie" to sierpień... wrzesień... Nieważne, że truskawki, a przede wszystkim moje ukochane czereśnie,  mogłam kupić tylko w czerwcu i tak  byłam przekonana iż  ,,przetwory robi się tylko jesienią". Skąd takie nastawienie? Nie wiem... z bajek o jesiennych zbiorach? Z jesiennego tłuczenia do głowy w szkołach o jesiennych przetworach? 

,,Wiosna to czas siania, lato to wyprowadzanie krów na pole i rośnięcie zbóż, żniwa... przede wszystkim żniwa... a jesienią jest czas na przetwory". Z takim twardym przekonaniem przyjechałam tutaj i rozbiło się ono w drobny mak może nie pierwszego roku ale dość szybko, kiedy nasze krzewy zaczęły dawać owoce... Chociaż myślę, że gdybyśmy posadzili drzewa późno owocujące to z takim przekonaniem żyłabym nadal. 

A pierwsze posadziliśmy porzeczki czarne otrzymane w prezencie od sąsiada, białe i czerwone dokupiliśmy tego samego roku dla urozmaicenia. Niebawem pojawiło się pierwsze poletko truskawek otrzymanych od serdecznego duszka z zaprzyjaźnionego forum eko-ogrodniczego, które z każdym rokiem mimo chodem powiększa się o kolejną redlinę (strawberry path).

I nagle okazało się, że przetwory robi się w czerwcu... Nie, nie... nie padłam na zawał ale byłam szczerze zaskoczona tym odkryciem w wieku wszak dorosłym. Zabawne prawda?

Chociaż bardziej zabawne jest to, że zaliczam się do nielicznych osób, które tutaj jeszcze coś uprawiają i którym w ogóle coś się chce własnego mieć a nie śmignąć do sklepu czy na targ. 

A w tym roku porzeczki wspaniale obrodziły. Tym razem wstawiłam zdjęcia czerwonych, bo one pierwsze znalazły się w słoikach zaraz po truskawkach, kupionych tym razem na targu, bo swoich doczekać się nie mogłam a naszła mnie przemożna ochota na własny, truskawkowy dżem. A wiadomo, że weny twórczej nie mogę zignorować bo nie wiadomo kiedy znów mnie odwiedzi. I w czerwcu, tego roku Wasz Agatek po raz pierwszy w życiu zrobił dżem... ta dam!!! To wydarzenie trzeba wręcz zapisać złotymi literkami na kominie i obwieścić całemu światu, bo ja z tych co to ,,po co sadzić pole kapusty dla jednej główki". No ,,po co?". Więc są. Uwiecznione na zdjęciu pierwsze, bo nadal przybywa.

Te różowe po prawo z czerwonej porzeczki.

Dżemy, kompoty a owszem... są rok rocznie ale robione przez mojego małżonka, który wręcz lubuje się w tych wszelakich ,,słoikowaniach", obiera, miesza niczym czarodziej w tych kociołkach naszych, potem przelewa mikstury do słoików gotując je znowu i krzyczy z salonu by wyłączyć, albo sprawdzić czy już się gotują...istna czarna magia. 

I również po raz pierwszy mamy biały, kozi serek. I tutaj bardzo dziękuję pewnej, cudownej osobie, która bardzo nam pomaga w sprawach melciowych. Najprostszy serek, w najprostszej postaci a kiedy wisiał tak sobie w pieluszce tetrowej to przypomniał mi się ser w podobny sposób robiony przez babcię ale z krowiego mleka i powiem Wam, że tak troszkę mnie jakaś nostalgia wzięła... nikt... nikt by nie wpadł na to, że Ja ... będę miała taki kozi serek na talerzu z domowej produkcji... To jest dopiero zabawne.

 Ileż to rzeczy bezwiednie przenika z dzieciństwa  do naszej dorosłości.

 Pozdrawiam :)