Pożegnanie - Nie dla wrażliwych

Blog ten jest swego rodzaju pamiętnikiem... myśli, odczuć, obrazu... ciężko powiedzieć. Ale skoro jest tym pamiętnikiem to ten dzień powinien być odnotowany. Mimo, że dopiero co w poprzednim poście pisałam radośnie o tulipanach i one miały być bohaterami pierwszego, majowego dnia... ale życie pisze scenariusze, w których my jesteśmy tylko aktorami.

Długi majowy weekend. Nie mogłam się doczekać. Niemalże odliczałam godziny w pracy do jego nadejścia. Trzy dni! Trzy fantastyczne dni wolne od pracy, które można w tak przeróżny sposób spędzić.

- Może się gdzieś wybierzemy?

- Może na wycieczkę rowerową?

- Może uda mi się w końcu zrobić wianek?

- Może zajmę się porządkami w domu, w końcu niedługo Pierwsza Komunia najmłodszego.

- Może pomyję okna? - Przydałoby się akurat przez ten długi weekend obleciało by się z domownikami bo jest ich trochę.

Tyle pomysłów, tyle planów ale przede wszystkim przyświecało im wszystkim radość życia i przeogromny spokój ducha... wszystko to zgasło niczym zdmuchnięta świeczka.

Ten dzień zapisze się jako smutny i bardzo bolesny dla mnie i dla męża, bo dzieci jak dzieci, zadziwiły się i pobiegły bawić się dalej.

***

Od dawna podziwiam wianki na blogach i sama zaczęłam się zastanawiać nad zrobieniem jakiegoś. Ale zdałam sobie sprawę, że wianek jest z zerwanych roślin i w pewnym momencie te rośliny obumierają i jak by na niego nie patrzeć to wianek jest przedmiotem... ach... jak to napisać aby nikogo nie urazić... przedmiotem nie emanującym życiem. I może właśnie dlatego jakoś tak mimo chęci zrobienia wianka i zachwytem nad nimi, coś wewnątrz mnie, mnie powstrzymywało. W końcu tak sobie pomyślałam, że ładnie by któryś wyglądał na kurniku. Kurnik obity papą i taki wianek by był fajną ozdobą. Ale nie było kiedy, ciągle zajmowałam się czymś innym, a już miałam wizję zrobienia go z kwiatów mlecza... jak robiła moja mama. Nie pamiętam tego, wiem o tym z opowieści Cioci Zosi i Cioci Janiny. Zabierała nas na łąki i wyplatała wianki z mlecza. Kiedyś próbowałam zrobić taki wianek ale w ogóle mi to nie szło. Po ułożeniu kilku kwiatów rozpadał się.

***

Dziś rano jak zwykle nie chcąc budzić domowników poszłam na kompa, wstawiłam post o tulipanach, pozaglądałam do blogowych znajomych i przyglądałam się pogodzie. Zapowiadał się ładny dzień. Potem śmiałam się do męża, obserwując przez kuchenne okno spacerującego koguta, podobnego do naszego ale jednak innego, pewnie sąsiada. Spacerował tak pewnie po działce, sam jeden. Dookoła było pusto i cicho. Popatrzyłam na pana Szpakowińskiego, który wylądował na kurzym wybiegu i z jakiejś nieznanej mi białawej kupki porwał piórko i zabrał do gniazda. Nawet przez chwilę zastanawiałam się co to za kupka tam daleko leży...

Zajęłam się śniadaniem dla dzieci a mąż poszedł otworzyć kury. Śmiał się, że jak wypuści nasze koguty to te raz dwa przepłoszą tego odważnego jegomościa.

***

Z okna salonu dojrzałam męża spacerującego po sąsiedniej, pustej działce i zaglądającego do tamtejszej szopy. Bardzo mnie to zdziwiło, bo mąż nie ma zwyczaju włazić na cudzy teren. Aż wyszłam na taras dowiedzieć się co się dzieje i czego najwyraźniej szuka.

- Lis zadusił nam wszystkie kury.  - usłyszałam, szukał jego śladów... 

- Jak to? Jak wszedł do kurnika? - Nie dowierzałam.

- Zapomniałem zamknąć... - Wczoraj mieliśmy jeszcze przykre zdarzenie i zdenerwowani oboje po prostu zapomnieliśmy zamknąć na noc kurnik.

Widok z kuchennego okna dawno nie był tak pusty...

***

Na końcu działki jest staw, a obok niego młody sad z łąką na której właśnie kwitną mlecze. Zachmurzyło się i słychać było jak z daleka nadciąga burza, ale mnie to nie interesowało, nie miały dla mnie znaczenia pierwsze krople deszczu... po prostu niebo płakało razem ze mną. Przykucnięta na łące zrywałam żółty mlecz za mleczem i nie wiedząc jak, plotłam wianek, dla nich... 

- To wianek pożegnalny?  - Zapytał starszy a kiedy mu przytaknęłam odszedł bez słowa.

Z każdym kolejny zerwanym kwiatkiem przypominałam sobie kurkę, koguta, obraz z nimi związany. I stwierdziłam, że nie nadaję się do tego. Nie umiem... nie potrafię... to nie moja bajka...

***

Jednomyślnie z mężem wpadliśmy na pomysł, że trzeba posprzątać w kurniku. Pozbierałam ostatnie jajka i idąc do miejsca przy szopie Melci, do tej wspomnianej kiedyś drewnianej półki, dojrzałam skulonego w środku kogutka. Tego co z rana spacerował a ja go nie poznałam... W tej pozycji rozpoznałam go, że to nasz czerwony... jakimś cudem uchował się. Łzy wzruszenia popłynęły strumieniami a ja miałam ochotę go wycałować. Zawołałam męża, który rzucił robotę i od razu przybiegł zobaczyć tego rodzynka. Z lekka pokiereszowanego i z powyrywanymi piórami tu i ówdzie ale żyjącego i mającego się dobrze... Na widok męża wyszedł z ukrycia a ja przyniosłam mu w misce ziarna. Jadł i nawoływał swoim zwyczajem kurki...
- Niestety, nikt nie przyjdzie kogucie... - Odezwał się mąż, patrząc wraz ze mną jak je, jak stoi sam... na pustej działce...

***

Przeszła ulewa, pogrzmiało, spadł grad, potem znów ulewa aż wreszcie wyszło słońce. Ale czy to dobry znak, taka podwójna tęcza?

Wiem tylko jedno, dziś całe niebo nade mną płakało wraz ze mną... A ja znów zapytałam się ,,co ja tu robię?" Radosne gdakanie kur, kwakanie kaczek, własne jaja, sielskie klimaty... i cała reszta koszmarnych epizodów, które się pomija... bo są zbyt smutne i przytłaczające. 
I mam swój pierwszy wianek...