Dar życia

Nie jestem Bogiem i z całego serca dziękuję za to,
Nie jestem Bogiem ale zwykłym człowiekiem,
Jakie to szczęście, że nie jestem Bogiem.
Nie jestem Bogiem ale zwykłym śmiertelnikiem.
Nie do mnie należą trudne decyzje życia i śmierci.
Jak dobrze, że nie jestem Bogiem.
Panie Boże dziękuję Ci, że jestem zwykłym człowiekiem.

Dziś na szali dobra i zła stanęło moje człowieczeństwo i przez małą chwilę poczułam się prawie jak Bóg i ogarnęło mnie wielkie współczucie dla Najwyższego. Ogrom szacunku i czegoś jeszcze, czego moja zwykła śmiertelna dusza pojąć nie może. Ja doświadczyłam to przez chwilę, Pan doświadcza za pewne każdego dnia i po trzykroć każdej minuty i sekundy.

Świat przez umyte okna jest jeszcze piękniejszy. Zauważam to za każdym razem, kiedy spojrzę przez świeżo umytą szybę. Zauważyłam to pewnego dnia myjąc blokowe okno i spoglądając przez nie na osiedle. Wydało mi się bardziej jasne, milsze. Co nie znaczy, że miałam tak brudne okna, że miejska szarość brała się z szyby. Nie, nie... w tym kierunku nie idziemy, wracamy do czystej szyby i estetycznych doznać po jej umyciu. Myślę sobie, że taka świeżo wypucowana tafla po prostu jest wspaniale odbierana z naszym okiem. A może po prostu sama świadomość czystości okna powoduje wewnętrzną radość, która niczym hormon szczęścia sprawia, że świat pięknieje dla nas. Można by się długo nad tym zastanawiać. W każdym razie takie myśli miałam myjąc okno za oknem i mając dodatkowo idealną pogodę do tej czynności. A radość i satysfakcja z coraz to piękniejszego świata sprawiała radość mojej duszy, bardzo okaleczonej wczorajszymi wydarzeniami. Właśnie ta praca i moje prywatne odczucia były jakby terapią... jak to czasem niewiele potrzeba. Myliśmy okna razem, ja i starszy syn co sprawiało mi dodatkową radość, bo mogliśmy spędzić trochę tego czasu razem, pogadać... ostatnio godziny naszych prac ostro się mijały i dawno już nie było takiej chwili. Tę swego rodzaju duchową terapię przerwał niespodziewanie mąż, oznajmiając mi, że sąsiadowi oszczeniła się suka i pyta się czy nie reflektujemy na szczeniaka? Owszem myśleliśmy o tym a po wczorajszym zdarzeniu zdecydowaliśmy, że nasze podwórze potrzebuje nowego stróża. Niestety nasza sunia, wierny stróż już dawno poszła na zasłużoną emeryturę i nie jest wstanie pełnić tej roli. Jej wiek nie pozwala jej na uganianie się za ewentualnymi intruzami... już nie.

Dziś urodziły się małe szczeniaczki. Jeszcze z balkonu krzyknęłam w odpowiedzi, że chcę sunię... potem dodałam, że dwie aby było im razem raźniej. Przyznam się, że po wczorajszym dniu czuję się jakbym obuchem w głowę dostała i nie do końca dociera do mnie wszystko i nie zrozumiałam męża komunikatu, czy chcę jakiemuś szczeniakowi życie uratować, decydując się? Sąsiad  uczciwie stawiał sprawę, że urodziło się pięć, chłopca zatrzymuje dla siebie, resztę eliminuje. Nie zamierzam nikogo oceniać ani nie chcę aby tu była oceniana, każdy ma własne sumienie. Dwóch chłopaków i trzy dziewczyny. Rozdzielił płci i czekał na mój wybór. Nie dowierzał, że chcę sunie, rzadko kto chce i dlatego je zawsze wybieram, nie ma według mnie lepszego stróża od wysterylizowanej suni. Wybrałam pierwszą i w tym momencie do mnie dotarło jak ważna jest ta chwila i kim się stałam. Dwóm ofiarowuję życie a trzecie je straci... Jeszcze zerkałam na tego drugiego chłopca, który jakby wyczuwał powagę chwili  bo starał się przybliżać do sióstr. W jednej chwili tak jak miałam już drugą kandydatkę tak zlały mi się one wszystkie ze sobą i widziałam tylko brązowe maluchy, jeszcze ślepe, podobne do szczurków z głową, ogonkiem i czterema łapkami... które właśnie dziś przyszły na świat... To już nie była iluzja czystego świata przez świeżo umyte okno, to była rzeczywistość a ja dla tych nowonarodzonych istot stałam się niczym Bóg.  I tak też się poczułam i dopadła mnie trwoga życia doczesnego. Zamiast poczuć się wielka i silną, poczułam się bardzo malutka i słaba. Otępiała i przerażona powagą chwili. Zdałam sobie sprawę, że każdy z nas jest takim szczeniakiem.

- Nie umiem wybrać.  - Odezwałam się w końcu, kiedy przedłużająca się chwila zaczęła niecierpliwić sąsiada. - Nie umiem... - Głos mi zamarł w gwałtownej suchości podniebienia i wycharczałam tylko, że biorę je ...

- Weźmiemy wszystkie. - Przyszedł mi z pomocą mąż. - Znajdziemy dwóm pozostałym dom.

Sąsiad nie dowierzał ale zapewniliśmy go o podjętej decyzji. Zabrał je do suni i da nam je za miesiąc... pewnie wcześniej do nas przybędą, na razie mają być przy matce.

Podczas mycia kolejnych okien przez piękniejszy świat wymyśliłam tym moim ,,szczurkom" imię: Sapcia i Klapcia. Może imiona takie dość dziwne, ale zawsze daję imiona zainspirowana charakterem lub wyglądem, a te maluchy, takie mało podobne do swojego gatunku, rozklapciałe żaby... i tak wyszło. Pewnie w trakcie jeszcze imię zostanie w jakiś tam sposób zmodyfikowane na Klapsę... ale to czas pokaże. Dla mnie najważniejsze jest, że jeszcze nie skończyła się pierwsza doba ich życia a mają już imię, są wszystkie przez nas wyczekiwane, a przede wszystkim mają życie. A Sapcia i Klapcia dom... nasz wspólny dom. A my musimy pomyśleć o zabezpieczeniu rabat przed nadciągającymi, czworonożnymi ,,szkodnikami", których wszystko będzie ciekawić i zadziwiać... Włos staje mi na głowie na samą myśl co to będzie się działo, ale nie żałuje decyzji, dziękuję z całego serca, że jestem zwykłym człowiekiem, ze zwykłymi, ludzkimi problemami...

Czekamy więc na Sapcię i Klapcię i ich rodzeństwo.
Ten dzień wart jest zapisania w moim pamiętniku.