Cisza / The silence

- ,,Kozy, kozy, kozy! Rozpędzone kozy...!" - Jakaś nuta melodyjna z przerobionym tekstem wpadła mi niespodziewanie do głowy, pokręciła się to tu to tam w szarych komórkach i wyleciała uchem, albo czubkiem głowy, pozostawiając po sobie wspomnienie i to dziwne rozkojarzenie a nawet zadziwienie, że coś odbyło się w nas, bez naszego bezpośredniego udziału. Tak to jest jak ma się małe zwierzaki, które  mimochodem ciągle skupiają naszą uwagę i dają nam sposobność do rozmyślań nad nimi czy w tym przypadku do robienia zdjęć i pisania kolejnych postów. Ale dziś o kozach nie będzie, mimo, że jest... teraz, na chwilkę jedynie z powodu muzycznej myśli. Dziś będzie o ciszy... o spokoju... o monotonii dnia codziennego. O chwili, kiedy nie spada na ziemię żadna kropelka deszczu, nie szumi żaden nawet najmniejszy wietrzyk. Nie jesteśmy zajęci żadnymi pracami, ani fizycznymi, ani umysłowymi... chociaż co do tej drugiej to pewnie nie do końca.  Jest cicho, spokojnie aż melancholijnie wokół nas i w nas samych. 

Jest to czas na drzemkę, poleżakowanie, przyjemne nic nie robienie... jednym słowem wyciszenie, odpoczynek, w którym otacza nas błoga cisza.

Od kiedy wróciłam na ścieżkę zawodową nie mam już tak czasu na obserwację tej chwili... raczej tego czasu, bo to nie jest mała chwila u mnie na działce, szczególnie na podwórku. Z przykrością muszę stwierdzić, że sama zawsze miałam problem z poddaniem się jej i co usadowiłam się wygodnie, przyjmując odpowiednią pozę to jakiś pomysł podrywał mnie i gnałam go zrealizować. I co znów się ułożyłam to za chwilę kolejna myśl porywała mnie na nowo. Cierpię na to od dziecka ku utrapieniu dorosłych i widzę, że w dorosłym życiu niewiele się to zmieniło, chociaż dostrzegam oznaki poprawy. Znacznie lepiej wychodzi mi siedzenie i obserwowanie tych odpoczywających. Jedni jedzą oczami, ja relaksuje się napawając duszę widokiem śpiących zwierząt, najczęściej oczywiście kotów, bo one są mistrzami wygrzewania się w promieniach słońca.

Najdłużej potrafi mnie zatrzymać woda. Często wręcz niczym zahipnotyzowana siedzę nieruchomo i wpatruję się w nią, może to być akwen wodny, może to być zwykła kałuża, w której coś mnie zachwyci, czy fontanna. Po mimo, że nie umiem pływać, to woda jest moją miłością, moim żywiołem... 
Dlatego też oczywistym jest, że jeśli gdzieś mam szansę złapać tę chwilę relaksu, poddać się jej to będzie właśnie miejsce nad stawem. Zresztą jak widać na fotce, nie tylko mnie ona wabi. Za sprawą porady netowej koleżanki (She friend from the net) z blogu Garden on Sherlock Street, pojawiły się drewniane słupki nad wodą, które zostały dość szybko zaadoptowane do kocich potrzeb. Nie dość, że sprawnie przechodzą po nich jak po moście, to z przyjemnością leżąc na nich, obserwują wodne życie i pływające w nich ryby. A drewniane pale służą jako zapora przed czaplami i żurawiami, które z wiosną odwiedzały nas i niestety znacznie ograbiały nas z ryb. Nasz stawik jest za mały na ich stołowanie się.