Sąsiedzki niepokój

poniedziałek, 18 maja 2015 r. 

Dziś z wieczora, siedząc przy lapku (laptop), przy swoim oknie balkonowym, dojrzałam pana Szpakowińskiego, który przysiadł na  wspomnianej już olsze rosnącej na wprost okna kuchennego i przyglądał mi się co robię. Przez  miesiąc jakieś dziwne ,,latanie" po terenie uskutecznialiśmy z mężem i tak jak szanowny sąsiad od lat, podczas wysiadywania jaj przez małżonkę, śpiewał jej i być może mnie w ciągu dnia, tak na pewno w tym roku odczuł pewien dyskomfort, bo raz, że mnie jakoś mniej było w ogrodzie przy pieleniu, to w ogóle byłam jakaś zabiegana, zalatana, nieobecna... i w efekcie jeśli nawet śpiewał i mi, to ja tego nie słyszałam...  

W niedzielę mieliśmy Pierwszą Komunię najmłodszego Misia, zaprosiliśmy większość rodziny i... zaczęło się przygotowywanie! Dziś, mając wolny dzień, wyszłam sobie rano popielić, brzydka pogoda uparcie psuła nam plany porządkowe i udało się ogarnąć ,,po łepkach", tak więc korzystając z ogólnego już spokoju, powróciłam a nawet potrzebowałam, zaszyć się na działce. Pan Szpakowiński zauważył na pewno mnóstwo ludzi, aut... i dziś właśnie pewnie postanowił zajrzeć do mnie czy to dziwactwo skończyło się, czy trwać będzie jeszcze? A może od tygodni zagląda do mnie z wieczora tylko, że ja nie zauważyłam tego? Jest to czas karmienia piskląt, więc pewnie dopiero teraz miał chwilę na odpoczynek, bo przez cały dzień to lata w te i we wte. Tak... mają chwilę na odpoczynek, bo w ciągu dnia to przede wszystkim słychać drące się małe dziobki z gniazda a drą się!Niemiłosiernie... Czasami to nadziwić się nie mogę, że mają tyle siły w płucach, a teraz... teraz jest zaskakująca  cisza... srajtki (chicks)  poszły spać. Wytchnienie dla wszystkich, mojego ucha a przede wszystkim dla państwa Szpakowińskich.

W końcu mamy 20.25 (8:25p.m.) a zaczynają się drzeć już przed piątą  rano (5 a.m.), więc chyba się już zmęczyły. Jest akurat po zachodzie słońca i słucham ptasiego koncertu. W tle zaczyna mu wtórować chórek ze stawu, ale głosy delikatne, pojedyncze więc  nie będzie padać. Jak zanosi się na deszcz, to koncertują głośno jakby przekrzykiwały się nawzajem. Wtedy nawet nasze osoby nad stawem im nie przeszkadzają a kiedy rozmawiamy, próbują nas zagłuszać. Dzisiaj również spotkałam niespodziewanie ,,naszego,, dzięcioła.
A naszego, bo przylatywał do nas zimą, do słoniki. Niby zna się te ptaki z obrazków ale jak się zobaczy na żywo to one jakoś tak inaczej wyglądają. Więc chwilę się zastanawialiśmy z mężem, nim zdaliśmy sobie sprawę, że to młody dzięcioł. Tłuk dziobem słoninę, że myślałam, że mi okno wybije w którymś momencie jak nie trafi. Przylatywał podczas najzimniejszych dni i potem zniknął... Uwielbialiśmy go obserwować, bo najpierw siadał na olsze i badał teren, potem leciał do słoniki, my zamieraliśmy i nawet piszczący czajnik musiał poczekać... zamieraliśmy dla świata. Napawając oczy jego widokiem. Odlatywał a my powracaliśmy do świata żywych. Martwiliśmy się, że może go koty upolowały? Ale więcej już nie przyszły takie mroźne dni więc pocieszaliśmy się, że może jednak siedzi w swoim lesie i nie odczuwa potrzeby stołowania się u nas. I dziś dojrzałam go na wierzbie, potem jak spłoszony odfrunął na kolejne drzewo naszej działki i twardo w nie walił dziobem. Przeżył! 

Zrobiło się chłodno... niby maj ale czuje się zimne powietrze. Ktoś cudnie treluje... ależ pięknie... Kukułka o tej porze? Ale wyraźnie słyszę jej kukanie dobiegające z oddali. Ochłodziło się to i świerszcze słychać. Nawet gwizd pociągu z oddali wdzięcznie wkomponował się w wieczorne dźwięki działki i jej terenu.

Dziś już jest wtorek i od samego świtu piękna, słoneczna pogoda z lekkim wiaterkiem kołyszącym czubki drzew a może to moja olcha macha do mnie na dzień dobry? I znów słychać maluchy a szpaki kursują... aby nakarmić rozwrzeszczane dziobki. Często słyszałam, że ktoś chciał być ptakiem aby ,,latać po niebie i żyć beztrosko" Oj zdziwiła by się ta osoba, oj zdziwiła by się...