Kwiatki, bratki i wiosenne prace

Z wiosną ruszyliśmy pełną parą przeróżnych prac na terenie domu jak i w jego obejściu i każdą wolną chwilę spędzam na czymś. Co z tego wyjdzie i jak to wyjdzie to najwięksi mędrcy tego świata wiedzieć nie mogą ale nam sprawia to przyjemność a ja przestałam jęczeć :P Więc warte zachodu dla samego tego. W każdym razie u mnie kwiatki kwitną takie same jak u innych, jeśli tylko zostały posadzone. A wręcz w innych ogrodach kwitnie ich znacznie więcej, bo ja ciągle jesienią nie mogę się zmobilizować, aby posadzić te wiosenne i jak przyjdzie wiosna to u mnie goło i łyso własnie teraz, kiedy dopiero wyłażą listki tulipanów a żonkile przymierzają się do kwitnięcia. Gdzieniegdzie kwitną prymule sadzone przeze mnie rok rocznie, w tym roku dopiero wychodzą z ziemi i nie wiem co z nimi będzie przy tych wysokich temperaturach? Gdzieś zapodziały się szafirki... W każdym razie pora jest aby wstawić jakieś pamiątkowe zdjęcia ze wczesnej wiosny, bo potem to kiedy? 

Dopiero co, gdzieś w necie napisałam, że jakoś nie mogę przekonać się do bratków... no bo nie mogę. Ale nagle jakby coś we mnie wstąpiło widząc różnorodne ich kolory powciskane doniczka przy doniczce i nakupiłam ich dwie skrzynie i w desperacji nad brakiem żywego koloru w ogrodzie po prostu wsadziłam do rabat, na wprost kuchennego okna i powiem Wam, że od razu mi lepiej na duszy.

Ciekawa tylko jestem czy dobrze zapamiętałam gdzie co rośnie, a śpi jeszcze w ziemi. I czy jakiegoś bratka nie posadziłam komuś nad głową. Starałam się sadzić pomiędzy rośliny, które z wolna wychodzą. Tam gdzie ich więcej to moja sławna rabata dinozaura. Dla niewtajemniczonych wyjaśnię, że nazwę swą zawdzięcza pierwszym moim próbom aranżacyjnym, kiedy to wytyczyłam dwa koła z kamieni i posadziłam kwiatki, które z racji podmokłego terenu nie zakwitły, kamienne koła pozostały sprawiając wrażenie dinozaurowych ,,placków" A przynajmniej, nie wiedzieć czemu tak mi się skojarzyły...

W każdym razie ślad i po kamieniach zaginą w trakcie metamorfoz jaki ten kawałek przechodził w czasie naszego tutaj urzędowania i jak widać, trwa to nadal ale nazwa pozostała. Mam nadzieję, że bratki pięknie się rozrosną.

To forsycja, która stała się moją ulubienicą, bo okrutnie zalazła mi za skórę. Mój upór świadczyć może o wielkiej miłości do tego rodzaju krzewu. Przemierzyłyśmy wzdłuż i wszerz działkę szukając dobrego miejsca dla tej marudy i za każdym razem zero kwitnienia i zero rośnięcia. Znałam linki forsycjowe już na pamięć i nic... w końcu wyrzuciłam z pamięci wszystkie ogrodnicze informacje jakie zdobyłam w całym moim życiu odnośnie roślin kwitnących i wyciągając najmocniejszą artylerię - intuicję, wytypowałam miejsce optymalnie najbardziej słoneczne i suche ... Na kurzej rabacie i ku memu zaskoczeniu najpierw przyrost jedno roczny przeszedł moje oczekiwania a potem wiosną zakwitła... cudownie zakwitła! Wreszcie zakwitła!

I ukochane prymulki, które rok rocznie mnie zachwycają swoją oryginalnością. Nie zwracamy uwagi na rurę w tle, bo jest ona elementem przyszłej wędzarni, która czeka na swoją kolej na długiej liście prac...

A to mój pomocnik, który dba abym się nie przepracowywała i łącząc się ze mną w trudach prac działkowych, dzielnie odpoczywa za nas dwoje. 

A to już inni pomocnicy a raczej przeszkadzacze, czy ciekawscy, którzy muszą wszędzie zajrzeć. Weekendowe prace porządkowe w Melciowej szopie. Towarzystwo rogate na dworze to nadarzyła się okazja na większe porządki... cztery taczki wyjechały na kompost.

Inne doborowe towarzystwo wspierało mnie w innym sektorze, wybierając szkodniki i przeczesując ziemię. A jeszcze inni w podobny sposób co kotek wspierali ciężko pracujących wygrzewając się w promieniach słoneczka i zażywając kąpieli ziemnych.

Nim się obejrzałam miałam już podwójne wsparcie duchowe...

Przy okazji załapał się rozmyty po zimie nasz naturalny podjazd, który może kiedyś doczeka się konkretnego utwardzenia, na razie uskuteczniamy klasyczną partyzantkę wypełniając doły i nierówności gruzem i tym razem nadmiarem popiołu węglowo-drzewnego. W zeszłym roku podsypałam nim krzewy berberysów, tawuł, hortensji i w oczach rosły. Powtarzam to co drugi rok aby znów nie wyjałowić ziemi z innych składników.

 

Na to wszystko leniwie spoglądała kozia rodzinka, z wolna przeżuwając młode listki trawki.

W tle tworzona jest eksperymentalna podniesiona rabata, o której wiele się naczytałam i zastanawiałam od dłuższego czasu. Na razie udało mi się znaleźć czas na mój foliak i pierwsze sianie. Dzielnie pomagał mi mój mały ogrodnik.

Posadziliśmy wiele nowych roślin, przede wszystkim tuje, tworzą się nowe rabaty... i tak mija nam dzień za dniem... 

Pozdrawiamy :)