Różności z pierwszego grabienia

Tak naprawdę nie wiem czemu uwzięłam się z pisaniem na temat sobotniego grabienia w dodatku skupiając się na zupełnie innych rzeczach niż same grabie. Pamiętam, że jak przychodził czas na nasze działkowe sianokosy to też łapała mnie jakaś fascynacja pracami polowymi i dzierżąc aparat w pogotowiu  pstrykałam wszystko co się ruszało albo raczej chociaż na chwilę zatrzymywało się i miałam potrzebę o tym mówić. To musi być jakaś kolejna pozostałość z wakacji na wsi, gdzie rok rocznie spędzałam każde dwa letnie miesiące i jak najbardziej uczestniczyłam w różnych pracach. Musiało się jakieś wiejskie nasionko zadomowić w mojej podświadomości i daje o sobie znać przy podobnej sytuacji, nawet najmniejszej. Zimową porą to jakoś tak... musi mnie coś zachwycić aby zrobić zdjęcie, od wiosny  za to pstrykam wręcz byle czemu. Coraz więcej  budzi się wierzb ze snu zimowego. Bardzo lubię te puchate kuleczki, te są  na tle sobotniego poranka.

Ale o grabieniu mowa... i to tym sobotnim, po którym i przez całą niedzielę nadgarstek mnie bolał. Tak byłam zaaferowana piękną pogodą, że dostałam jakiegoś amoku ogrodniczego i zupełnie wyleciały mi z głowy zasady przy tej pracy. Po pierwsze grabi nie należy za mocno ściskać aby nie było odcisków, to pamiętałam. Po drugie, podczas grabienia nadgarstek musi być na sztywno i równo do ręki a nie chodzić wte i we wte... i o tym zapomniałam. Było minęło... jeszcze sporo grabienia przede mną to będę miała okazję pamiętać. 

W każdym razie zeschnięte liście poszły też na kurzy wybieg aby sobie w nich mogło szacowne towarzystwo pogrzebać i czuć się jeszcze szczęśliwszym. 
I rzeczywiście tak też się stało, chociaż największe zainteresowanie wzbudziło u koguta seniora, który niewiele myśląc rozsiadł się wygodnie w stercie liści niczym król na tronie i grzał się w promieniach marcowego słoneczka. W każdym razie zaaferowana jego zachowaniem postanowiłam zrobić mu sesję zdjęciową, do której dokopsował sobie już sam modelki, wydając jeden gardłowy dźwięk, na który zleciały się panny i panie. 


Zdjęć oczywiście zrobiłam więcej ale nie będę ich wszystkich wstawiać, aby nikogo nie zanudzić. A moja fascynacja kogutami jest przeogromna, czasami wydaje mi się, że jeśli prawdą jest reinkarnacja to być może w jednym z ostatnich wcieleń byłam kurą.
I mogłabym te moje kogutki pstrykać i pstrykać niemalże przy ich każdym potrząśnięciu głową czy przy każdym majestatycznie, wolnym krokiem. A jak już o tym ,,kroku" napisałam to opowiem coś o nich. W kurzym świecie jak najbardziej dominuje ustrój feudalny, który wielokrotnie mnie zaskakuje. Jest król - kogut, najczęściej najstarszy i jego poddani oraz jego najbliższa świta. Koguci król ma swoją królową, można by rzec faworytę z pośród kur, z którą najwięcej przebywa i najczęściej swawoli.  Na początku nie dowierzałam temu widząc jak rok rocznie paraduje przede wszystkim z jedną kurą, wyraźnie ją wyróżniając z pośród reszty. ,,Kogut i jego harem" jak się zwykło mówić. Muszę stwierdzić, że przy takim ekologicznym chowie jaki jest u mnie to wygląda to trochę inaczej. Chociaż to nie tylko o chów chodzi ale i o ilość kogutów przypadających w stadzie. Owszem... kur jest więcej niż kogutów więc siłą rzeczy nie można być monogamicznym, jeśli chce się uszczęśliwić każdą z pierzastych dam a one potrafią same domagać się pewnych względów, ale jest wyraźny podział hierarchiczny. Również  nie napiszę, że kogut ma skłonności monogamiczne, bo byłoby to nie prawdą, chociaż gdybym miała tylko parkę, za pewne doskonale by się czuł i być może miałabym okazję obserwować jeszcze inne, ciekawe zachowania. Odważę się jednak napisać, że jest pewnego rodzaju podział społeczny na stany  w kurzym świecie. Nie do końca jestem wstanie to uchwycić jeszcze, ale myślę, że z czasem i do tego dojdę.  Każdy z młodych kogutków ma swoją damską świtę z racji tego, że innej świty mieć nie jest w stanie ale kogutki sprawiają wrażenie wasali, a nie rywali dla koguta seniora. Zdarza się, że któryś próbuje dokonać zamachu stanu i wtedy dochodzi do jednego wielkiego chaosu w stadzie, ale takie zdarzenie nie jest niczym nadzwyczajnym a doskonale znanym w naszym ludzkim świecie. Ze względu na to, że świat kurzy obraca się wokół jajka to najprościej ten ich świat określić mianem haremu. Moje trzy koguty jak najbardziej żyją w jakimś układzie hierarchicznym. Najlepiej tę zależność widać, kiedy pojawia się młodzież. Ogromna różnica jest między kurami najstarszymi, średnimi a młodzieżą, która to dopiero uczona jest zasad panujących w tym królestwie.  Wszyscy jednak są z własnego wyboru podporządkowani królowi, który pilnuje porządku, rozwiązując wszelkie zwady i kłótnie w jeden, konkretny sposób - dziobem i piórami a jak trzeba to i pazurami - monarchia despotyczna. Najstarsze kury na przykład, kiedy to osiągną wiek przestania znoszenia jajek, przypada on tak mniej więcej na 4-5 rok życia, chętnie kwoczą. Potrafią zająć stanowisko, w którym młodsze znoszą jaja i rozpocząć wysiadywanie. One są potem najlepszymi mamami. Dość o kurach bo ja bym mogła tak ciągle i ciągle...

Jak każdy podczas prac działkowo - ogrodowych rozgląda się na lewo i na prawo, pod nogi i czasami do góry. Ja należę do tych szczęściarzy albo pechowców, którzy właśnie rozglądają się wszędzie a czasami i dalej... utrudnia to za pewne prace, bo wszystko jest wstanie rozproszyć uwagę, koncentrację czy płynność przepływu zapału do pracy. Ale za to ileż można pięknych lub ciekawych rzeczy zobaczyć czy znaleźć... Jak odnalezione ,,pasiaste" krokusy, jeszcze powinny pojawić się w innym kolorze, ale cieszę się, że w ogóle są. Wyglądają już tulipany i lada dzień będą kwitnąć żonkile, których widok mnie ogromnie zaskoczył, bo na ogół coś mi zjada i jeśli nie posadzę samą wiosną już wyrośniętych to nie mam. A tu taka niespodzianka.
Ciekawie wyściubiają z ziemi swe listki liliowce a ich jasno zielony kolor wyraźnie wyróżnia się na tle szarej jeszcze ziemi. Obudziła się czeremcha niejadalna i wypuszcza już listki z nabrzmiałych pąków. Wierzba japońska ,,Hakuro nishiki" wybarwiła na czerwono swoje gałązki i lada dzień ubarwi na żółto swoje pączki.
Czekam tylko na stabilizację pogody aby ją przyciąć ale przede wszystkim zależy mi na ukorzenieniu gałązek, więc muszę trochę poczekać. Ukorzenianie poprzez wcześniejsze wypuszczenie korzeni w wodzie i potem włożenie do ziemi jakoś mi nie wychodzi. Nawet nie udało się z wierzbą mandżurską i forsycją. Nie wiem dlaczego.

Zakończeniem pierwszego, wiosennego grabienia było oczywiście niedzielne ognisko. W prawdzie pogoda troszkę nie dopisała. Z rana posypało śniegiem, ale na szczęście w ciągu dnia słoneczko roztopiło je, mimo to po południu było dość chłodno a widząc dzisiejszy zachód słońca, jutro też nie będzie za ciepło z rana. W każdym razie pierwsze ognisko było... od razu dodam, że nie należy wzorować się tym tutaj, bo tym razem ognisko połączyliśmy z nauką na temat bezpiecznego rozpalania ognisk. Do tego celu trzeba mieć odpowiednie przeszkolenie aby nie doszło do prawdziwej tragedii. W każdym razie chłopcy mięli okazję zobaczyć, że z ogniem nie ma żartów. A kopa liści, siana i przeróżnych patyków była spora. Emocji mięli dużo widząc jak ogień potrafi się szybko rozprzestrzeniać.  Mam nadzieję, że ta lekcja zostanie im w pamięci już do końca życia.
Naukę zakończyliśmy na zabezpieczeniu ogniska i bezpiecznie konsumowaliśmy przy nim jabłkowe racuszki. Na świeżym powietrzu bardzo wszystkim smakowały, w dodatku jedzone palcami. W jeszcze tlący się popiół  wsadziliśmy ziemniaczki... A ja nie omieszkałam podczas kolejnej, ciepłej dostawy  racuszków, nie zrobić zdjęcia tymczasowemu stoliczkowi. 

Chyba jednak oba te posty nie grabieniu są poświęcone ale promieniom słońca i tej pięknej, sobotniej pogodzie... :) Ja, dziecko słońca już upragnęłam jego widoku i czucia jego ciepła.