Jaka zima taki bałwanek

Wiem, wiem... tu wzdycham do wiosny, wręcz mamiąc ją letnimi fotkami i nagle powrót do zimowego tematu... Nazwa bloga nie wzięła się znikąd, tylko z szalonej głowy. W młodości mawiało się na coś takiego, że jest się ,,zakręconym jak para kaloszy" Dlaczego tak, to nie mam pojęcia, ale ja na pewno jestem zakręcona. Swego czasu często powtarzałam, że jestem jak pudełko nastrojów, nigdy nie wiadomo, jaki nastrój z niego wyskoczy.

Mąż za to od lat dopatruje się u mnie utajonych oznak ADHD... nie wiem... może? 

Aż się samo ciśnie na usta - widziały gały co brały. 

Nie wiem czy zima już na dobre odchodzi, z wolna ustępując tron kolejnej siostrze, ale postanowiłam napisać (mam nadzieję) pożegnalny post dla pani Zimy. Jest to okazja do  przedstawienia naszego wychudzonego bałwanka. Ale jak to mówię - jaka zima taki bałwanek.

A bałwanek jest niezwykły... jak z resztą każdy, którego  mieliśmy okazję ulepić. Niezwykłość tego bałwanka polega na tym, że w ogóle udało się go ulepić. Ciągły brak śniegu, bądź niewłaściwa jego struktura ograniczała nas. W efekcie, tego samego dnia, w którym pojawiły się tulipany w domu, koło południa specjalnie wyszliśmy na dwór z Miśkiem aby go ulepić. Wóz albo przewóz, albo się uda tu i teraz albo nie będzie tegorocznego bałwana, zimowego symbolu każdego dziecka. I udało się!  Mimo swych mało imponujących kształtów jak przystało prawdziwemu bałwankowi ma oczy i guziczki z węgielków; nos z najprawdziwszej marchewki i kapelusz ze starego ,,garnka". Żaden z dotychczasowych bałwanków nie miał chyba marchewkowego nosa. W tym roku po prostu mieliśmy cały worek tego warzywa w piwnicy i jakoś tak... samo przez się... Ale! Nie spodziewałam się, że wciśnięcie marchewki w ubitą kulę śniegu może być problemem. Trochę się nagimnastykowałam.

Summa summarum wyszedł nam (mimo chudzinowości) stu procentowo klasyczny bałwanek z marchewką, garnkiem i węgielkami. I z tego jesteśmy ogromnie dumni.

A za oknem panie dziejku przedwiośnie. Wierzba... nie mam pojęcia jaka ona jest, z tych wczesnych i najbardziej zwyczajnych z pospolitych - obudziła się i macha do nas rospękanymi baziami. Dojrzałam je z okna pokoju i aż się zdumiałam, że już? Że tak po prostu... przecież jeszcze mrozek szczypie w nosek i uszy, ptaki gromadnie zlatują się do słoninki i karmnika... a nasza wierzba już rozgląda się ciekawie, co się zmieniło, od czasu jej zaśnięcia? Przeciąga się leniwie na wietrze i słucha zimowych opowieści każdego ptaszka, który siądzie w jej gałęziach. Fotkę akurat zrobiłam młodszej wierzbie, której mogłam zrobić fotkę, bo ta zza okna to olbrzymie drzewo. Myślę sobie, że jak już pokazują się bazie to już wiosna... najprawdziwsza wiosna nadeszła.

Właśnie słyszę ćwierkanie wróbelków, które zimowały pod naszą strzechą tuż nad tarasem. Mimo zamkniętych drzwi balkonowych i okien słyszę je wyraźnie... Coś pięknego...

A to lutowy staw... jego fragment. Jeszcze trochę zmrożony ale myślę, że już niedługo i tu zagości wiosna.  Te gałęzie  rozmieszczone są po całej szerokości stawu i mają powstrzymać wiosenne odwiedziny czapli, która zeszłego roku znacznie ograbiła nas z rybek. Ile naprawdę przetrwało to okaże się tej wiosny, kiedy zacznie się je karmić.