Jesienny zapach lasu

Obudził mnie słoneczny poranek. Najpierw widok rozjaśnionego pokoju mnie zdziwił bo przez trzy tygodnie pochmurnych dni zdążyłam zapomnieć jak wygląda świat z promieniami słońca. Dlatego, nim wyskoczyłam z łóżka wiedziałam, że wybiorę się na spacer... tylko gdzie? Wokoło mnie pola, łąki i las... las... więc może do lasu? W końcu dawno mnie w nim nie było. Kiedy tutaj zamieszkałam i patrzyłam na las oczami znudzonej Warszawianki, imponujących rozmiarów obszar z drzewami niewiele miał mi do zaoferowania. Ścieżki były zbyt wąskie, drzewa zbyt chaotycznie ,,posadzone". Nijak się miał do przepychu sztucznych nasadzeń parkowych w jakich bardzo często bywałam. A co najważniejsze, tam ciągle coś się działo. Dużo ludzi spacerujących, śmiech biegających dzieci... różnorodnie posadzona roślinność tworzyła urzekające kompozycje kolorystyczne lub naturalne rzeźby...nie wspominając o imponujących rzeźbach ludzkich rąk i wyobraźni. A las... ,,las jest ciągle taki sam, nic się w nim nie zmienia, nic się w nim nie dzieje" . Moje własne słowa, które tak często powtarzałam, że zapadły już w mojej pamięci. Uśmiecham się teraz do siebie... do tych myśli i snując nić filozoficzną powiem, że nadal się z tym zgadzam... po części...

 Las zmienia się dużo wolniej, mimo, że jak wszędzie ulega zmianom samych pór roku, mimo to, nie jest taki krzykliwy w swych zainicjowanych porach roku, istnieje nie dla splendoru jednej chwili i nieustającego zachwytu odwiedzających, ale jest domem, cichym portem, miejscem, w którym szuka się schronienia, naturalnego życia z dala od współczesnego zgiełku... ludzkiego świata. Park jest siedzibą ludzi  a las światem zwierząt i nie da się ich porównać... Kiedy to do mnie dotarło dopiero wtedy las otworzył się przede mną i nabrał nowej perspektywy. 

Po dłuższej przerwie zawsze las zaskoczy mnie czymś nowym i wyjątkowym tak jak dziś... Dochodząc do lasu przywitał mnie skrzek srok. Szczególnie jesienią przybywa ich bardzo dużo, jakby specjalnie właśnie osiedlały się na skraju lasu aby mieć krótszą drogę do siedlisk ludzkich. Promienie słońca pięknie rozświetliły  korony drzew a smukłe brzozy nabrały srebrzystej barwy kory. Sikorki radośnie bawiące się pomiędzy konarami drzew i krzewów, latały niczym w leśnym slalomie gołych gałęzi i gałązek. Czym dalej zagłębiałam się w las tym częściej płoszyłam stada sójek. Nigdy dotąd nie widziałam ich w tak dużej ilości. 

Sam las przywitał mnie zapachem pachnących sosen, które teraz królują w nim zachwycając swoją soczystością zieleni. Wokoło leżące suche liście w promieniach migoczącego słońca wydają się być porozrzucanymi klejnotami na leśnej ściółce. Śpiewają ptaki a ich odgłosy są inne do tych z lata. Niby jest ciszej i spokojniej ale nadal las tętni ptasim życiem. 

Krzaczki jagód okryte kocykiem z liści śpią już smacznie nie bojąc się mroźnych dni. Jaka ta natura jest mądra i dobra dla wszystkich? Idące spać drzewa okrywają swoimi liśćmi mniejszych braci dając również schronienie żyjącym w lesie stworzeniom. Zapach sosen mnie urzeka...działa jak wonne olejki wabiąc mnie do siebie... aby iść dalej w głąb... dalej w głąb leśnej dróżki... przestałam się dziwić, że ludzie tak łatwo potrafią zagubić się w lesie. To jak mityczny śpiew syren na bezkresnym morzu tak i ten zapach leśny odurza zmysły rzucając czar na samotnego wędrowca...

Leśne mrowisko śpi, górka ziemi i igliwia wyglądająca jak wielki, kreci kopiec. Przycupnęłam bliziutko przyjrzeć się misternej pracy tak małych stworzeń. Dziś mogłam sobie na to pozwolić, latem już dawno przegoniłyby mnie. Dziś mogłam bezkarnie patrzeć ,,w ich okna". Las pogrążony już w sennym letargu a trawy nad stawem nadal zielonkawe, tylko czubki przybrały kolor brązowy. Dopiero dzisiaj dojrzałam jak teren wokół niego wymieszany jest różnymi drzewami. W zgiełku letniej zieleni koron drzew, staje się to niewidoczne. Jesienią smukłe, srebrzyste brzozy wręcz wyróżniają się pośród brązowo-szarych drzew. 

Jak miło ujrzeć ślady leśnych zwierząt przychodzących jak co dzień do wodopoju i mieć tę świadomość jak blisko obcuje się z dziką naturą. Patrząc na taflę wody i odbijające się w niej drzewa zobaczyłam płynący, biały obłoczek wysoko, wysoko nad nami ale przeglądający się w stawie. Zdumiewający widok. Lekki powiew wiaterku, który widać jedynie na poruszającej się wodzie.  Wśród tylu drzew i liści wokoło zadziwiające jest, że po stawie nie pływają żadne liście. Widać, każdego zagubionego wiaterek delikatnym nurtem wody spycha ku brzegowi. Głośne ,,tukanie" jakiegoś ptaka przerywa tę błogą ciszę. Dochodząc do wniosku, że to znak dla mnie, abym sobie już poszła dalej bo jestem tutaj zbyt długo, ruszyłam dalej w las.

Na polanie jak zawsze bardziej zielono i promiennie. Witają mnie zachwycające refleksy utkane niczym materiał w paseczki z promieni słońca i pasów cieni rzucanych przez drzewa. Kościelny dzwon dobiegający z oddali i rozbrzmiewający po lesie wybudza mnie z sosnowego oczarowania, magii zapachu i wracam do rzeczywistości. Czas na niedzielne nabożeństwo ale zapach sosny trwale zapisał się w mej pamięci...