Jesień życia

Przycupnięta w moim kąciku rozmyśleń nad otaczającą mnie zwykłą doczesnością, wsłuchując się w ciszę nocną i patrząc na rozgwieżdżone niebo i przelatujące co i rusz samoloty znów zaczęłam dumać nad sprawami ważnymi i mniej ważnymi... 

Na tym świecie wszystko ma wiele oblicz, nawet jesień...  Jesień w przyrodzie, która nie zawsze idzie w parze z kalendarzową, tak na marginesie mówiąc to do tej pory mam problem z zaakceptowaniem informacji, że do połowy grudnia jest jeszcze jesień. Jesień życia, która dosięga każdego z nas jeśli tylko dane jest nam osiągnąć odpowiedni wiek. I tu o akceptacji albo i nie, nie ma mowy, spada na nas jak grom z jasnego nieba i albo się z tym pogodzimy, znajdziemy pozytywne strony tego stanu ducha i ciała albo ,,zginiemy marnie" pochłonięci zgryzotami, żalem i tęsknotą za tym co minęło bezpowrotnie... ale nie o tym chcę pisać... Jesień życia jest jak laur na głowie upleciony z  trosk, przeżyć i zebranej mądrości, niczym zwieńczenie naszego życia. Bogactwo, którego nie do końca i nie każdy potrafi docenić i wykorzystać dla dobra na przykład najbliższych mu kochanych osób, dla których przecież tak wiele stara się dobrego zrobić...

Myślę nad tym ponieważ przez kilka dni miałam przyjemność znów gościć u siebie teściową. Co kilka dni odwiedza nas mój tata i to cały kontakt moich dzieci z osobami starszymi. Dzieci jeżdżą do babci na wakacje, spędzamy niektóre święta razem ale tym razem ten pobyt babci uzmysłowił mi tak dobitnie jak ważne są relacje dzieci z ,,dziadkami". To one uczą szacunku do osób starszych. Ważny jest kontakt dzieci z rówieśnikami, ważny jest kontakt dzieci z rodzicami, ciociami itd, ważny jest również kontakt z pokoleniem o ,,jeszcze jedno oczko wyżej". To właśnie ono uczy szacunku do starszych osób. Nie tylko obserwacja zachowań rodziców względem własnych rodzicieli ale i osobisty, doświadczalny kontakt dziecka z dziadkami rozwijający się w sposób naturalny na drodze zwykłego przebywania.

 Dojrzałam to wyraźnie teraz. Może za sprawą ogromnego kontrastu jaki  jest spowodowany współczesnym trybem życia, w którym rodzice pochłonięci milionem spraw biegają, śpieszą się, muszą wydzielać czas dla własnych dzieci. Nie ma tego spowolnienia, wyeliminowania wręcz z życia spraw zbędnych od tych ważnych, którymi kierują się ,,dziadkowie"? 

Ich mądrość życiowa, wielokrotne ograniczenia organiczne nakazują wręcz zrobić taki rachunek spraw codziennych, drastycznie robiąc cięcia. Dowiedziałam się o tym właśnie od mamy męża. Ona była w moim wieku, jej wiek jest jeszcze przede mną. Rozmawiałyśmy o tym. Zaczęłam się zastanawiać nad tym wszystkim. Skoro teraz pędzimy, gnamy, łapiemy przysłowiowo już nie dwie ale ileś tam srok za ogon a potem i tak wiek to ostro zredukuje, unormuje? To, czy ten obecny pęd jest rzeczywiście taki ważny? Co tak naprawdę przekazujemy naszym dzieciom, czego ich uczymy?

Widziałam  reakcję moich chłopców, widziałam kontakt między nimi. Kiedyś ktoś powiedział, że kontakt z dziadkami jest nieodzownym elementem wręcz naszego rozwoju, naszego człowieczeństwa i właśnie to zobaczyłam. Wiedzę starą jak świat o rodzinie wielopokoleniowej, o  kontaktach, wspólnych relacjach. Jak wiele tracimy wychowując się w dwupokoleniowych rodzinach, każdy na swoim, każdy daleko. Jak wiele tracimy wybierając drogę prostą ,,jednej gospodyni" zamiast uczyć się współżycia między pokoleniowego. Jeśli my tego nie umiemy to jak mają umieć nasze dzieci? I nie chodzi tu tylko o nasze pokolenie - rodziców, odpowiedzialność za obecny wygląd rodziny ponoszą oba pokolenia albo i dalsze. Doświadczona gospodyni jaką jest teściowa powinna właśnie pomóc, wesprzeć młodą synową czy zięcia w jego nowej, nieznanej jeszcze drodze, na którą wszedł. Wesprzeć można na wiele sposobów. 

Nasza Babcia wypełniła luki w naszym codziennym programie dnia, tam gdzie nam już brakowało czasu i siły, wnosząc od siebie to co my jako pokolenie młodsze dać naszym pociechom jeszcze nie możemy z naturalnego  powodu. I to było właśnie piękne, gdyż pojawiało się samoistnie, tak naturalnie. Obserwowałam to nie mogąc wyjść z podziwu nad doskonałością ,,istnienia". Tylko trzeba chcieć to dojrzeć i poszukać nić porozumienia. Nauczyć się dystansu, ograniczyć swoją zaborczość, wielokrotnie przereklamowaną asertywność a spojrzeć sercem, sięgnąć do własnych pokładów pamięci z dzieciństwa. Któż z nas nie miał swojej ukochanej babci... dziadka? Mój tata do tej pory z wielką miłością i tkliwością opowiada o swoich dziadkach i jest to piękne. Ja również należę do osób, które z łezką w oku wspominają chwile ze swoimi dziadkami i też pragnę dać to moim własnym dzieciom...

Wszystkie zdjęcia są z mojego ogrodu a motyle są rdzennymi mieszkańcami tego terenu z czego jestem ogromnie dumna. 
Kochani Moi, dziękuję Wam za to, że jesteście, że rozmawiamy tutaj i na waszych blogach, że mogę sama przelać na ekran monitora moje myśli, które i mnie wzbogacają i uświadamiają wiele rzeczy... dziękuję Wam :)