Pożegnanie z dojeniem kozy

Nasza przygoda z kozami właśnie zamyka pewien rozdział w ich hodowli. Zaplanowałam ten post już dużo wcześniej i gromadziłam zdjęcia. Miałam nadzieję, że kiedy przystąpię do jego pisania będzie mi lżej na duszy, ale tak się nie dzieje. Odkąd zaczęłam prowadzić bloga moją myślą przewodnią było opowiedzenie o  tym niby wiejskim życiu jakie sobie tutaj skonstruowaliśmy na zasadzie ,,mieszczuch na wsi", czy może trafniej ,,próba życia zdrowo". Przypadkowo dopasowaliśmy się do trendy, o którym nawet nie mieliśmy pojęcia bo nie interesujemy się tymi sprawami. Działkę kupiliśmy kilkanaście lat temu, kiedy nie było tego bum na ,,życie poza miastem". Pisząc ten pamiętnik starałam się również przekazać swoje obserwacje i doświadczenia z hodowli zwierząt wiejskich jakie stały się naszym udziałem. 

Powtórzę raz jeszcze to są moje (nasze) doświadczenia. Nie udzielam mądrych rad i niczego nikomu nie narzucam. Opisuję nasze poczynania a nóż komuś się coś z tego przyda, ustrzeże kogoś i nie popełni naszych błędów, uświadomi, że hodowla takich zwierząt również wymaga pewnych rzeczy, kompromisów, pracy.

Bardzo mnie cieszyły informacje zwrotne, że coś komuś się przydało, jak podrzucenie kozie kupki siana aby spokojnie dała się wydoić. To naprawdę cieszy. Starałam się  chronologicznie opisywać naszą hodowlę kóz i nie pomijać żadnych ważnych zdarzeń jakie przeżywaliśmy oraz dzielić się przemyśleniami czasami filozoficznymi. Dziękuję raz jeszcze za każde wsparcie i poradę jaką mogliśmy otrzymać od prawdziwych hodowców kóz a przynajmniej z większym doświadczeniem. Aby łatwo oddzielić tę tematykę założyłam etykietę kozy na bocznym pasku. Jest tam dwadzieścia parę postów, których teraz nie zamierzam streszczać. Nasza reakcja na drugi wykot Melki uwidoczniła nasze prawdzie podejście do hodowli kóz, była tak diametralnie różna od pierwszego, że mnie przeraziła. Do dziś pamiętam Lunę, która była z nami zaledwie jedną dobę i wiem, że straciliśmy ją z naszej winy... mojej winy.

Z braku reakcji hodowców na oddanie Kacpra do nowego stada zostaliśmy zmuszeni do jego kastracji i tym sposobem zakończyliśmy etap mlecznej kozy w naszym życiu. Ale nie dało się inaczej. Mimo pilnowania, mimo zabezpieczeń jesteśmy pewni, że w którymś momencie jurny Kacper znalazł by moment na zapłodnienie Melki i młodziutkiej Luci. Kozy jak króliki rozmnażają się niebywale łatwo, często i szybko mimo młodego jeszcze wieku. Ostatni wykot, ostatnie dojenie... szkoda, bo wydaje mi się, że

Melka całkiem dużo dawała mleka i gdyby była w prawdziwym gospodarstwie to hodowca kóz byłby z niej zadowolony. Tym razem, może jako doświadczona mamuśka, spokojnie dawała się wydoić bez podawania siana. Stała i cierpliwie czekała. Byłam poruszona do głębi jej dojrzałością w tej materii. Cudownie było siedzieć z nią i doić a ona przytulała głowę do mojego ramienia jak dawniej. Mieliśmy nie robić serków, ale robiliśmy twarożki takie do zjedzenia na już, do śniadania.
Dowiedziałam się, że jak się zdejmie ten niby kożuszek z górnej warstwy mleka to już nie jest gorzkie i tak rzeczywiście było. Zbadałam temat bo zaraz po wydojeniu mleko było pyszne a potem jak postało to czułam goryczkę. Koza mleko daje około pół roku, właśnie kończy się ten czas i Melka pomału jest podsuszana. My już tego nie sprawdzimy, ale któregoś razu mąż dał Melci łodygę pasternaka  i wydaje mi się, że po nim miała więcej mleka. Mąż uważa, że słabo zdoiłam, ale to nieprawda. Kolejne dojenie przez męża zaowocowało taką samą ilością jaką ja pozyskiwałam. Nie miałam możliwości ponownego sprawdzenia ale na pewno są jakieś rośliny, które powiększają wydajność mleczną, uważam, że warto się tym zająć. Byłam wtedy zaskoczona ilością mleka następnego dnia. W każdym razie i my dojrzeliśmy bo ani razu nie miała zapalenia wymion i nic się nie przytrafiło podczas okresu - mlecznej kozy. Zwrot ,,mleczna koza" będzie mi już zawsze kojarzyło się z naszą hodowlą kóz i cudowną Melcią, pierwszą kozą w moim życiu. Pojechaliśmy jakiś czas temu na wesele i mocno nas namawiano abyśmy zostali dłużej i nie bardzo rozumieli, że musimy wracać bo mamy kozy. Jak to na ślubach bywa, spęd bliższej  i dalszej rodziny mocno ograniczonej kontaktami i przez niektórych nadal uważani byliśmy za mieszczuchów. W końcu dosadnie powiedziałam ,,musimy wracać bo mamy mleczną kozę" i dopiero zostaliśmy zrozumiani w środowisku rolniczym.

Kolejne zdjęcia były robione z myślą o tym właśnie poście aby zatrzymały ten piękny i niepowtarzalny czas dojenia Melci. Pozostaną ze mną do końca mych dni jako czas przesympatycznie spędzony i taki ,,dobry". Czas bliskości człowieka ze zwierzęciem, ich przyjaźń, zaufanie. Melka w każdej chwili przecież mogła nas ubodnąć rogami czy zrobić inną krzywdę jako silne zwierzę a zawsze starała się być delikatna i widziałam jak zwraca uwagę na nas w tej mimo wszystko ciasnej szopce. Dzięki dojeniu Melki i bliskości z Lucią i ona sama oswoiła się ze mną. Mimo karmienia jej butelką zdążyła zapomnieć o mnie i trzymała się na dystans. Możliwość spędzania codzienne trochę czasu i reakcji Melki na mnie, pozwoliły Luci znów przypomnieć sobie nasze bliskie kontakty. Dojenie Melki miało głównie za zadanie odciążenie jej od nadmiaru mleka a nie pozyskiwania materiału na sery dlatego mogliśmy obserwować jak Lucia pije mleko, co w jej wieku już by nie mogło mieć miejsca w prawdziwej hodowli. 
Powstał również filmik z dojenia, również jako pamiątka. Wiem, że w razie czego można sprowadzić kozła aby Melka znów była w ciąży ale na razie o tym nie myślimy. Na obecną chwilę to zamknięty dla nas etap.

Dwa albo trzy dni temu  napisałam ten post i to ostatnie zdanie przed filmikiem. A dziś (początek października) mogę napisać, że może ów zamknięty etap nie otwiera się ale jego wizja tak drastycznego zamknięcia jest na etapie rozważania. A to za sprawą informacji jaką podzielił się ze mną mąż w efekcie moich zmagań z kontuzją. Mam pękniętą kość dużego palca u stopy i stworzyłam sobie dietę pod kątem wsparcia organizmu podczas ,,naprawy kości" aby jak najszybciej wyzdrowieć i móc normalnie się ruszać. Mąż przypomniał sobie takie zdarzenie z młodości, którym się z Wami dzielę, bo uważam, jest bardzo ważne a być może mało kto o tym wie:
Pewien bardzo stary człowiek  złamał nogę. Lekarz zrobił co mógł ale powiedział mu, żeby nie liczył na zrośniecie już w tym wieku ale jak będzie mógł jakoś tam się poruszać to niech się cieszy. Ów starzec hodował kozy i jak to bywało w tamtych czasach jego dieta opierała się o to co zostało wyhodowane w gospodarstwie.  Po jakimś czasie (około trzech miesiącach) pojechał do lekarza na kontrolę i lekarz był zdumiony, że kość się zrosła. Zapytał go o dietę. Starszy pan opowiedział mu co jadał i wspomniał o piciu koziego mleka. 
- No tak! Zapomniałem, że tylko to może pomóc - odezwał się lekarz przypominając sobie  że właśnie kozie mleko ma inne białko od krowiego i posiada samo w sobie właściwości odbudowujące tkankę kostną.

Ja mam to szczęście, że mam mleczną kozę, dostęp do mleka i nie muszę go nigdzie szukać. Więc może jednak za jakiś czas odszukamy jakiegoś kozła aby Melcia znów była w ciąży i aby jednak to mleko mieć pod ręką gdyby coś ...?

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i życzę wspaniałej październikowej pogody

 :)