Dzieciństwo Luci

Dawno nie było o kozach... Są. Tylko, że ja jestem pochłonięta pracą zawodową, sprzątaniem w domu, kiedy uda się znaleźć na to czas bo pochłaniają mnie prace w ogrodzie, które są  po przeciwnej stronie domu niż jest kozi wybieg i tyle co je słyszę bądź dojrzę przechodząc, pod warunkiem, że nie są schowane w cieniu lub leżą sobie w trawie. Dojeniem i ogólną obsługą kóz zajmuje się mąż. I jest jeszcze jeden powód, dla którego jestem z nimi tak mało, mimo, że Lucia jest przesłodka a mianowicie kuku jakie zrobiliśmy Kacperkowi. 

Został wykastrowany. Nie dało się inaczej. Próbowaliśmy znaleźć mu nowy dom, oddając za darmo a nawet opłacając ewentualne koszty transportu - na nic to się zdało. Niby zaprzyjaźniona hodowczyni kóz pocieszała nas, że najprędzej jesienią ktoś się znajdzie bo wtedy szuka się ,,świeżych genów" do stada, ale my nie mogliśmy tyle czekać, bo zaraz obie byłyby w ciąży. Poza tym Kacper stał się bardzo agresywny.  Nie będę się rozpisywać w kwestii tak naturalnej dla każdego prawdziwego hodowcy (ja nim nie jestem). Ja byłam w pracy, weterynarz przyjechał, mąż asystował (współczuję mu do dziś), kiedy wróciłam było niby po wszystkim... Spojrzenia Kacpra, kiedy do niego zajrzałam nie da się opisać a ja nigdy go nie zapomnę.

Wiem... znów wszystko wiem i rozumiem... ale...Całe życie gniecie mnie to społeczne ,,ale". Czas rekonwalescencji przeszedł dość dobrze, opiekował się nim mąż i podrzucając mu różne smakołyki próbowaliśmy uszczęśliwić go na ile się w ogóle da w takiej sytuacji. Agresja została wycięta wraz z ... męskością. Raczej finiszujemy z hodowlą kóz, ot tyle co jest teraz ta trójka i po prostu sobie jest. Ostatnie kozie mleko, serów nie robimy bo Lucia jest przy mamie i je wypija. Nie chcemy ani mleka, ani serów bo jedyna osoba, która mogłaby znaleźć na to czas - mąż- nie chce się tego podjąć i tym się zajmować. Tyle co sobie bierze mleko do kawy. Być może to jakaś męska solidarność. 

Melka nam się zestarzała.

Hodowla kóz nawet taka jej namiastka pokazała nam ile pracy, ile zaangażowania i wiedzy potrzeba do opieki nawet nad takimi niby ,,bezproblemowymi" zwierzętami. Że potrzeb naturalnego powiększania gatunku i tworzenia coraz to liczniejszego stada nie da się zahamować czy wręcz wyeliminować. Że nasz klimat z zimą i brakiem dostępu do całorocznego pastwiska wymusza kolejne działania. Że kozy nie żywią się tylko trawą i chwastami ale przy nadarzającej się okazji zjedzą to czego my byśmy nie chcieli. Że nie jest tak łatwo znaleźć dom dla zarejestrowanego kozła. 
Dzieciństwo jednej kozy też mocno różni się od takiej, która ma rodzeństwo albo towarzystwo rówieśnicze, jak u ludzi. Jak nie ma się z kim bawić to głupoty do głowy nie przychodzą, ma się tylko wzorzec dorosłych w stadzie i jest się kózką dużo spokojniejszą. W przeciwieństwie do poprzednich kózek Lucia wychowuje się również ze swoim tatą. Mam nadzieję, że jest to jakieś pocieszenie dla całej trójki.

 

 

Ze względu na to, że do końca nie jestem pewna czy takie kostki budowlane nie są szkodliwe dla Luci a ona jak widać biega jeszcze swobodnie za mamą, to chodzi tam jedynie wtedy, kiedy Melka ma zadanie podkoszenia tego terenu. I wracają z powrotem na wybieg.

Wybieg dla kóz, o którym pisałam tutaj absolutnie się nie sprawdził. Widzę, że z wiosną coraz częściej jest odwiedzany ten temat dlatego od razu piszę. Będziemy robić nowy. Kupiliśmy wtedy leśną siatkę czy coś w podobie i oczka były na tyle duże, że maluchy wychodziły przez nie, a pale wbite w ziemię i tak nie utrzymały oporu przed drapiącymi się o siatkę kozami w dodatku kilkakrotnie trzeba było oswobodzać rogi (release the goat horns) bo wsadziły głowę przez siatkę i potem wyjąć nie mogły.

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie, witam nowe osoby, które wyróżniły mój blog poprzez stałą obserwację. Mimo, że piszę bloga dla siebie jest mi ogromnie miło, że komuś też się podoba, że moje zwierzęta zdobywają swoich miłośników i chyba właśnie dla tych miłośników mojej Arki nadal piszę :) 

Wszystkiego dobrego !

Ps. Przede mną kąpiel Reksia, koszenie trawy i papierologia.