Zbieranie liści

Trudno wyrazić słowami to co czuję, kiedy po zaledwie trzech dniach słonecznych znów powróciły opady i zachmurzenie. Jestem w tak ogromnym rozdarciu pomiędzy miłością do kraju a wstrętem do obecnej pogody i tyle kłębi się różnych myśli, przemyśleń, przemykają jakieś groźby, złorzeczenia... że... nie będę o tym pisać aby potem nie musieć tego czytać.  Skupię się na zdjęciu - schodów. Tak, tak, one są zwyczajne betonowe, tak jak się je wylewa najpierw jako podkład pod śliczny gres, tudzież inne płytki. U mnie jest beton, nie pamiętam czy na blogu już pisałam, że jestem wielką miłośniczką betonu. Chyba tak, wspominałam przy tym o wielkiej radości dzieci do możliwości rysowania kredą po tarasie, który też jest betonowy. Dziś będzie o liściach, których wokoło mnie jest pełno. Liście w realu i wirtualnie, za każdym oknem, widok leżących dosłownie wszędzie i w pracy zawodowej też ich pełno bo to przecież teraz najlepszy materiał do przeróżnych prac plastycznych. Liść... liście... bo jesień...

Bardzo lubię nasze schody. W projekcie były proste, jak w hollywoodzkiej  wytwórni filmowej  - długaśne schody dla gwiazd, ale mnie się to nie podobało i wymusiłam wręcz złamanie ich w połowie dzięki czemu zyskały bardziej delikatniejszą i mniej masywną formę, a nie wywalonych,,schodów do nieba" w niekończącej się ilości, która i tak wielu gościom, nie przyzwyczajonym do takiej ilości chodów na zewnątrz, tak właśnie  się kojarzy. W każdym razie zachwycając się tej jesieni betonowymi schodami z kutymi na zamówienie poręczami, na których nic się absolutnie nie pnie, są tak samo surowe jak schody, dojrzałam leżące liście. Nie znaczy to, że nigdy wcześniej ich nie było, czy ich nie widziałam... zawsze są, pokuszę się o stwierdzenie, że były dużo przed nami i to nie chodzi mi jedynie o nas, ale o całą populację ludzką. Ale postanowiłam napisać oddzielny post o liściach i ich wspaniałych właściwościach. Wydaje mi się, że już gdzieś o tym, mimo chodem, wspominałam ale teraz będzie wyraźniej.

Wczoraj, udało nam się chwilę popracować w  terenie, pomiędzy nocno-porannymi opadami deszczu a tymi zaraz przed południem. Potem było ciężko nadążyć za tym, bo mżyło, przestawało na chwilę i znów zaczynało. Zdecydowanie ładniej prezentuje się hortensja ogrodowa widziana ludzkim okiem niż to co uchwycił i zarejestrował mój aparat. Trzeba wierzyć na słowo, że skoro zrobiłam jej zdjęcie to musiała mnie czymś zachwycić. A wygląda naprawdę pięknie w swoich różowych kwiatach wśród przebarwiających się liści.  Wracają do tematu owych liści, to zajęłam się z chłopcami grabieniem ich i zbieraniem do worka. udało nam się zapełnić tylko jeden worek bo się rozpadało... 

Wydaje mi się, że każdy o tym wie, ale na wszelki wypadek napiszę.  W dodatku jak spotkałam się ostatnio z dużym niezadowoleniem pod kątem drzew liściastych, że spadają z nich liście i śmiecą, i trzeba grabić. 

Kwestię ogrodów czy terenów bezobsługowych mamy dość często na tapecie i u mnie jak i w innych blogach ogrodniczych, więc nie będę do tego dzisiaj wracała, ale podkreślę po raz enty, że bardzo zubożało by środowisko ptasie gdybyśmy mięli wokół siebie jedynie zimozielone drzewa. Sama nie przepadam za grabieniem. Moja śp. siostra uwielbiała jesień właśnie dla tego szelestu, grabionych liści i wręcz uwielbiała tę czynność. Z taką radością, zamiłowaniem opowiadała mi o tym, chcąc mnie za pewne zarazić swoją pasją. W sumie za każdym razem, kiedy pomyślę o niej to ta czynność staje się milsza, więc coś wskórała tymi opowiadaniami. 

Jak by do tego nie podchodzić to liście są wspaniałym materiałem kompostowym, wspaniałym materiałem okrywowym do delikatnych roślin. W tym roku dowiedziałam się, że genialne są usypane tak po prostu na ziemię w rabaty peoniowe, dzięki którym te rośliny cudnie rosną i kwitną. W sumie nie powinno mnie to dziwić skoro peonie lubią otoczenie próchnicze. Dlatego dzisiaj chciałam się podzielić metodą, która zamienia liście w dorodną właśnie ziemię próchniczą. Zaczynamy od klasycznego zgrabienia liści i włożenia ich do mocnego worka. Upychamy tak mocno na ile pozwoli nam jego wytrzymałość, zawiązujemy i odkładamy gdzieś w kąt. Ja wsadziłam do foliaka. Często wystarcza kilka miesięcy innym razem ciut dłużej, w każdym razie liście rozkładają się w worku. Pozostałość po nich ma właściwości próchnicze i idealnie nadaje się do ogrodu. Z workiem nic nie robimy, po prostu zapominamy o nim i zaglądamy na wiosnę, a jeśli nadal widać w nim liście to zawiązujemy z powrotem i czekamy dalej. Metoda jest idealna do małych ogrodów. Taki worek może stać gdzieś na dworzu, przy kompoście, za iglakami, gdzieś za szopką czy w innym miejscu mało widocznym, może na nim leżeć śnieg, oddziaływać pogoda.

Życzę miłego dnia :)