Wierzby i państwo Szpakowińcy

Słońce nadal nas nie rozpieszcza, jeśli nawet się pojawi, to na marną chwilę chyba żeby tylko rzucić okiem, czy żyjemy i idzie sobie dalej. Ale przynajmniej zaczyna się robić wiosennie na działce. Ogromnie się cieszę, że nie pada. Grzęzawisk u nas nadal pod dostatkiem, staw prewencyjny nigdy dotąd nie był tak wypełniony wodą, ale na szczęście ruszyły już pełną parą wierzby, których mam u siebie dość sporo i one raz dwa powinny rozwiązać ten problem. Uwielbiam wierzby. Nie pamiętam abym w swoim dzieciństwie miała jakiś głębszy kontakt z nimi, czemu można by przypisać tę sympatię, raczej widywałam je jedynie na świątecznych palemkach.

Miłością do nich zapałałam tutaj na działce. Było ich w ten czas sporo i tworzyły do spóły z olchami i brzózkami zagajniki. Z lekka usystematyzowane przez nas, czyli poprzesadzane i wyeliminowane drogą naturalną, dały miejsce na ten mój niby ogród, lubię ostatnio o nim mówić - teren zielony, to bardziej mi pasuje. Ale dość szybko zauważyliśmy, że na terenie podmokłym bez względu czy są urodziwe czy też nie, są po prostu niezbędne. Żadne inne nie wypijają wody w takich ogromnych ilościach jak właśnie wierzby, które budzą się wczesną wiosną. Dzisiaj jest pochmurno ale ciepło, może nie da się wyjść bez kurtki, ale jest przyjemnie miło. Od paru dni jestem przeszczęśliwa, ponieważ powrócili państwo Szpakowińscy. Wydaje mi się, że żaden promień słońca, wiosenny kwiat nie jest wstanie dać mi tyle radości co charakterystyczny świst naszego szpaka i jeszcze bardziej charakterystyczny odgłos porządków zaraz za ścianą w ich rezydencji pod naszym wspólnym dachem tuż przy balkonie. Porządki rozpoczęli tak intensywnie, że usłyszałam je aż w salonie piętro niżej, ale poświst rozpoznam wszędzie. To jak powitanie z nami. Przylatują zazwyczaj nad ranem i gdy tylko któreś z nas wyjdzie na dwór to gwiżdżą, siedząc na dachu. 

Dzisiaj podczas lekkich prac ogrodowych widziałam siedzących na drucie elektrycznym z kilkanaście szpaków i rozmawiających ze sobą, zwróceni byli w kierunku domu i miałam wrażenie jakby państwo Szpakowińscy opowiadali swoim znajomym z podróży do domu, o tym miejscu, może o nas? O tym, że mają tutaj swój dom. A przy najmniej tak sobie to wyobraziłam patrząc na nich i słuchając ich odgłosów. Nasza działka znów tętni życiem. Bez względu ile by nie było wróbelków, sikorek to kilka szpaków potrafi wypełnić swoją osobą otoczenie. Chociaż są ptakami cichymi i sąsiedztwo z nimi nie jest uciążliwe. Ale ten charakterystyczny gwizd nawoływania, stłumione odgłosy podczas rozmów między sobą a przede wszystkim te przepiękne loty z różnymi materiałami do odbudowy gniazda, które podziwiamy z kuchennego okna. Słowem - znów mamy sąsiadów!

Pozdrawiam wszystkich bardzo, bardzo serdecznie

 i życzę wspaniałego, weekendowego wypoczynku

 :)