Kuku ryku raz jeszcze

Stary kogut i młody kogut... więc razem mamy trzy koguty. Coś nie tak z moją matematyką? Ależ skąd. To nasze kurczaki zrobiły nam psikusa. Dziwiłam się jak ten młody kogut  jest szybki i tak go wszędzie pełno. Gdzie nie spojrzę to jest, dokąd nie pójdę to jest albo zaraz  się  pojawi.  Okazało się, że mamy  dwa   młode  jarzębate   i tak  do siebie podobne, że jeżeli  nie  będą się różnić ozdobnym  ogonem  to ich nie rozpoznamy.  Jakież było moje zdziwienie,
kiedy pewnego dnia doznałam ,,rozdwojenia kogucikowego" (nystagmus), kiedy oba biegły do mnie z różnych stron. Jak skwitował małżonek, moja mina ,,była przednia" (My face was stupid.). Dawno mnie tak nikt nie zaskoczył. Przechodząc koło wybiegu kurnikowego i słuchając dość głośnego piania koguta seniora, uzmysłowiłam sobie, że nie wyobrażam sobie żadnej wsi bez tego dźwięku a świat bez kogutów byłby smutny i jakiś wybrakowany. Nie wiem jak bardzo krowie muczenie jest symbolem wsi ale kogucie pianie na pewno. 

Ciekawe co by powiedział nasz stary kogut jak by wiedział, że od momentu pojawienia się następnych chłopaków w stadzie on stał się seniorem. Chyba ostro by nas pogonił.  W każdym razie zdrowo i donoście pieje, czasami aż za głośno,bo aż w uszach dudni i serce mocniej zaczyna bić jak stoi gdzieś w pobliżu. Przykazałam bliźniakom uważnie słuchać i się uczyć. Chłopaki są niespodziewanie bardzo spokojni, ku memu zaskoczeniu chodzą za mną prawie że przy nodze. Ogromnie przypominają mi z zachowania tego pierwszego. Każdy z trójki ma swój harem i to raczej  kury  same  się  pilnują  niż  oni je. I widzę, że każdy z nich preferuje inne miejsca na działce, ciekawe co to będzie, kiedy zostaną zamknięci na jednym wybiegu bo jednak trochę senior ich sobie układa. Hierarchia musi być zachowana w stadzie. Patrząc na koguta seniora to sprawia wrażenie, jakby dramatyczne zdarzenia sprzed kilku lat całkowicie się zamazały a stado złożone z jednostek z różnych gospodarstw stworzyło własne środowisko i własne stado. Obserwując kogutki mogę jednak powiedzieć, że jest coś co je różni. Różnią się charakterem. Jeden z nich jest bardzo nieśmiały i zachowuje pewien dystans, drugi jeśli nawet nie odważny to na pewno ciekawski i wszędzie stara się swój dziób wsadzić i biegnie wszędzie tam gdzie coś się dzieje. 

Jeśli chodzi o naukę piania to nie musiałam długo czekać na rezultat moich słów. Jakie te kogutki mądre! Już nazajutrz (next day) Jeden z kogutków chodził za mną krok w krok. Bardzo ufny jest i taki towarzyski. Pieliłam waśnie wiosenną rabatę, kiedy zaczął piać. Głośno i perfekcyjnie. Kacper stojący obok na wybiegu aż podskoczył spłoszony gwałtownym dźwiękiem a ja nie mogłam wyjść z podziwu jak pięknie ku ku rykował. Normalnie duma mnie rozpierała. I znów tak jak najczęściej, mój zapiał, potem sąsiada kogut, mój, i sąsiada... jakby to był jakiś kod, przedpołudniowy rytuał komunikowania się. Nie wiem... Ale wiem na pewno, że nie jest to przypadkowe i każde z nich czeka aż ten drugi zapieje. Nie wiem na ile powinnam czuć się dumna, że mój to duetowe pianie zakończył i sąsiada już umilkł. Ach! te koguty...
I który jest który? Robiąc zdjęcia to wiem po kolejności, któremu robiłam, ale tak to jeszcze nie umiem ich rozróżnić. Dobrze, że kury rozróżniają.

Nieustająco ślę promienie słoneczne we wszystkie strony świata. Wczorajszy zachód słońca... pierwszy tego roku. Aż człowiek na nowo zakochuje się w tak pięknym zjawisku.

Pozdrawiam i życzę miłego i pełnego słońca dnia :)