Płaczliwa jesień tego roku

Czasami lepiej pomilczeć, szczególnie, kiedy jesień nie jest ulubioną porą roku, a padający deszcz nie chce sobie pójść tam, gdzie by się przydał bardziej... 
Kiedy wstaje się w ciemny poranek  a dzień jest coraz krótszy i jak na razie nie ma widoków na nic bardziej optymistycznego. Nie mam pojęcia jak sobie radzą ludzie mieszkający na północy globu z półroczną ciemnicą, ja bym nie dała rady.  Mnie ta pogoda po prostu ścina z nóg i sprawia, że absolutnie nic mi się nie chce, a wszystko za co się zabieram kosztuje mnie mnóstwo wysiłku i ogromnej siły motywacji. 


Jestem tak rozczarowana pogodą, że nawet nie da się tego opisać słowami. Wczoraj jako tako się przejaśniło robiąc złudną nadzieję na poprawę pogody. Wykorzystałam to na posadzenie cebul tulipanów. Naczekały się biedne. Jest chłodno i mgliście. Wierzba tuż za oknem w salonie śpi już smacznie. Jest spora, rozłożysta i wypełnia sobą cały widok z okna ale mnie to nie przeszkadza. Bardzo lubię widok drzew, one mnie uspakajają. Mam wrażenie, że dopóki są w moim otoczeniu to życie na tej planecie będzie istnieć. Drzewo dla mnie to również symbol czegoś dla człowieka nie osiągającego zmysłami, czymś ponad czasowym, jak dla mnie czymś wiecznym, jeśli tylko pozostawi się je w spokoju. Mam wrażenie, że stosunek drzew do nas, to jak, poniekąd, nasze relacje z mrówkami. One też tak biegają wokół nas a my ludzie ,,sterczymy" wysoko, wysoko ponad nimi. Na szczęście dla nas, drzewa stoją w miejscu, a jeśli nawet się przemieszczają to jest to dla nas nieuchwytne. Wraz z nadejściem jesieni zwracam baczniejszą  uwagę na ptaki. Przez cały rok są dla mnie ważne, ale widzę, że teraz jeszcze bardziej. Może dlatego, że przyroda się zmienia a one stanowią jakiś element stałości. Te, które zostały tłoczą się ku siedliskom ludzkim oczekując wsparcia i pomocy na zimę. Sikorki, sójki. Latem ledwo co je ujrzę, teraz całymi stadami obsiadają bezlistne drzewa. Kłócą się z nimi wróble, rdzenni mieszkańcy tej działki. 

 

Może to z braku słońca i nadmiaru wilgoci coś się z moimi zmysłami dzieje, ale urzekły mnie liście i refleksy na moim ekologicznym trawniku, widać je na pierwszym zdjęciu. Mogłaby powstać cała seria zdjęć ale Kotka zaczęła domagać się uwagi z mojej strony i aparat wrócił do kieszeni.

Kochani, bardzo serdecznie Was pozdrawiam. To, że nie ma nowych postów

 nie przeszkadza mi w odwiedzaniu Waszych blogów. Wchodzę ostatnio na nie częściej 

niż na swój, ale widać taka jego pora. Bardzo dziękuję za wierne zaglądanie.