Żyję...

- Puk, puk...

- Kto tam?

- Ta co zaniedbała bloga.. - I tak się właśnie czuję. Bardzo Was wszystkich przepraszam. Wiem... już raz... albo i dwa przepraszałam. Nie jestem wstanie obiecać, że się poprawię, bo jak to zrobię to na amen znów nie zajrzę, to taka złośliwość, przynajmniej mnie się to prawie zawsze zdarza. Wszelkie próby motywacji w tym kierunku, podczas mych lat edukacyjnych zeszły na manowce (It did not go well). Dlatego i tym razem nic nie będę pisać o poprawie. 

Mamy lato, piękne, dojrzałe i dorodne, pachnące. Nadal zachwycam się świtami i kilka razy udało mi się spędzić noc w letniej sypialni i rozkoszować się widokiem rozgwieżdżonego nieba. Lecące samoloty i lecący nietoperz. Nie pamiętam czy na łamach bloga pisałam o moim wielkim rozżaleniu, że nie mogę natknąć się na nietoperza, albo nie umiem go rozpoznać w locie i mimo mieszkania tutaj tyyyyle lat (so many years), nigdy go nie zobaczyłam. Tak więc i takie malutkie pragnienie zostało spełnione i ujrzałam! Widok rzeczywiście zjawiskowy. Od razu go poznałam, mimo, że śmignął mi przed głową a raczej przed oczami w pewnej odległości o zmroku, ale ,,złamany" kształt skrzydeł wyraźnie go wyróżnia z pośród latających ptaków. Fotek nie ma, są zapisane w sercu. A moja miłość do nietoperzy zrodziła się w ZOO warszawskim. Już chyba nie ma ich, ale któregoś roku były, smętny to widok takich zwierząt w uwięzi, ale miałam okazje zobaczyć je z bliska i w tych mordkach się zakochałam. Mogłabym niemalże hodować je w domu, a przynajmniej na strychu.  Te ,,nasze" wolno żyjące to jakieś małe i czarne. Widział je mój mąż, bo przysiadł jeden na balustradzie kiedyś tam. Być może to karlik malutki ale pewności nie mamy.

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie i dziękuję za to, że pamiętacie o mnie.