Za mirabelkowani

Uwielbiam letnie poranki. Uwielbiam wychodzić wczesnym rankiem na taras. Pianie kogutów, czarny kot stojący nieruchomo na płocie sąsiada, delikatne piski ptaków  wśród pobliskich krzewów i drzew i ja w  piżamie  na  tarasie  z  włosem w każdą stronę świata jakby i one ciekawie rozglądały się dookoła. - Odczucia dzisiejszego poranka. Każdego dnia staram się  rozpoczynać  dzień  od  wprawienia  się w  dobry  nastrój  i powitania  dnia radośnie a przynajmniej  pogodnie.  Mam  tak  od  lat i muszę powiedzieć, że dzięki temu ciężka dola tego świata nabiera zupełnie innego znaczenia. 

Do znudzenia będę powtarzać, że każde działanie człowieka, nawet najmniejsze, w otoczenie oddziałuje na przyrodę. Wielokrotnie może się wydawać, że jakiś drobiazg nie ma znaczenia ale w naturze nie istnieje próżnia i wszystko jest ważne dla kogoś. Uwielbiam mirabelki, owoc, zapomniany współcześnie ale u mnie mocno zakorzeniony we wspomnieniach, przewyższający grusze, śliwy a nawet czereśnie! Moja miłość do nich wykracza wręcz poza sferę spożywczą, delektuję się nimi również wzrokowo i daje mi pewne poczucie bezpieczeństwa, kiedy widzą ją rosnącą koło mnie. Nic mnie tak nie ucieszyło, kiedy się sprowadziłam  na  te  nieznane  i  obce  tereny,  jak  widok  kwitnącej  przydrożnej  mirabelki.

Dlatego tak ważne są doznania z dzieciństwa, nawet takie śmieszne, mało znaczące, ale to właśnie dzieciństwo kształtuje nasze dorosłe życie a jego wspomnienia decydują o naszych podejmowanych decyzjach.  Dziś wydaje mi się, że lata świetlne upłynęły zanim udało im się zadomowić na działce. Za to, kiedy już się zadomowiły to zalały nas owocem... tak.  Idealnie nadają się na kompot w bardzo upalne dni. Odmiana ,,ciemna" bądź ,,czerwona" jest dużo słodsza. W kompocie mirabelka idealnie współgra z innymi owocami, wyraźnie górując w tonacji smakowej. Dzieci zawodowe były nią nie mniej oczarowane jak zaskoczone wieścią, że nie da się jej kupić w sklepie. Fantastycznie się mrozi i zachowuje jędrność przez wiele miesięcy mrożenia. W tym roku nasze mirabelki pojechały do członków naszej rodziny, więc nie odczuliśmy aż tak natłoku ich, aczkolwiek, postanowiłam, że w przyszłym roku muszę potestować z nimi kulinarnie. Drzewka nam się rozrastają dając coraz więcej owocu, co sprawia, że czas ich dojrzałości absorbuje nas bardzo. Nie było ich, nie było kłopotu, są i jest dodatkowa praca, ale akurat nas to cieszy. Śmieję się tylko z tego jak takie małe drzewko... w sumie każde owocowe, potrafi odmienić życie człowiekowi. Mirabelki upodobał sobie też Kacper, Melcia pluje nimi i fuczy, a ja się zastanawiam czy aby na pewno koziołek może jeść ich pestki, bo on chyba zjada w całości. Póki się nie dowiem to odstawiłam.

Kochani, jeszcze letnie uściski dla wszystkich. I bardzo dziękuję za odwiedziny :)