I znów rudbekiowa łączka

Muszę Wam powiedzieć, moi kochani, że tylko w braci blogowej znaleźć można tylu miłośników terenów nieformalnych i polnych ogrodów. Za każdym razem kiedy piszę o moich rabatach, jestem zaskoczona nie tylko pozytywnym odbiorem ale i wiadomością o wielu osobach, które mają podobne zapatrywanie ogrodniczo terenowe co ja. I to jest dla mnie największym zaskoczeniem, bo bardzo często wydaje mi się, że jestem już samotnym żeglarzem w tej dziedzinie. Jestem od lat, jeśli nie od dzieciństwa, wielką miłośniczką polnych roślin i nigdy nie mogłam zrozumieć tak niesprawiedliwej dyskryminacji. 

Uważam, że każda roślina na planecie Ziemia powinna znaleźć swoje miejsce, czy to w ogrodach, czy na polu, w lesie czy w jakimś innym bezpiecznym miejscu, bo na naszej planecie oprócz zwierząt, żyją również rośliny. To wśród tych ,,gorszych" znajdują się zioła, rośliny pastewne, czy zdziczałe już warzywa, jak na przykład pasternak, który rośnie u mnie i z powodzeniem może zastąpić w kuchni pietruszkę. Dlatego też, jestem znów bardzo pozytywnie poruszona Waszymi komentarzami. To jest taka chwila, jedna z wielu, w których bardzo się cieszę, że założyłam bloga, że rozejrzałam się po innych blogach, że Was poznałam. Jak to mówią ,,w kupie siła" i rzeczywiście tak jest. W realu nie miałabym możliwości Was poznać, bo dzieliłaby nas najczęściej odległość i brak czasu na towarzyskie pogaduszki. A tak poprzez net odnajdywaliśmy się kolejno czując i widząc, że nadajemy na podobnych falach i mamy jeśli nie te same to podobne zapatrywanie na otaczający nas świat.

   

Macie rację, że ogród taki jak mój potrzebuje przestrzeni. Myślę, że w ogóle ogród, w którym są rośliny samowysiewające się potrzebuje więcej miejsca, bo roślina nie jest wstanie rozsiać się w jednym rządku, Obserwuję na przykład łubin, który po cudownym kwitnieniu zabrał się za tworzenie nasion i w tym etapie też ciekawie wygląda. Przeszedł grad i trochę jego gałęzie pochylił ku ziemi. Muszę go ciut naprostować, bo już zaczyna się ,,sypać" skręcając po prostu rurki nasienne i w ten sposób dając możliwość wysypania się drobnych kuleczek. Nie ma szans na precyzyjny desant. Można zbierać nasiona, dość mozolny to zabieg i w takich ogrodach trudny do zrealizowania. 

Zdjęcia, które wstawiłam to nie są moje rabaty a łąka z rudbekią, która co roku wzbogaca się o nową roślinność. Trudno pokazać ją w całości. Rudbekia kojarzy się z rabatą i u mnie też w niej można ją znaleźć, ale odkąd Matka Natura rozsiała ją na terenie przed stawem, zdecydowanie ten kwiat lepiej rośnie i prezentuje się. Mam po prostu łąkę z rudbekii.

  

    

Kiedy nadchodzi czas rudbekii rzeczywiście dominuje na tym terenem i skupia na sobie uwagę, gdyż mam jej wiele odmian, a może ona sama się ze sobą miesza? Nie mam pojęcia. Od wiosny do jesieni tę cześć działki mam ciągle inną, w zależności co akurat kwitnie. Jest to niewielki kawałek, ma tak maksymalnie z 15 m2, ale dla wielu gatunków zwierząt i roślin jest całym światem. Nawet mojej ukochanej Melci nie wolno tam wchodzić. Łączka co roku wzbogaca się tak jak napisałam o nowe rośliny, jakby świadomie przybywały na nią, widząc, że jest dla nich przychylne miejsce. Nikt nikomu nie przeszkadza. Każda z roślin w odpowiednim czasie rośnie, kwitnie, przekwita i znika, oddając miejsce kolejnej. Rosną i kwitną tam niskie rośliny jak koniczyna i wysokie jak trawy, rudbekie czy groszek pachnący i każdy ma dla siebie miejsce. 

Z drugiej zaś strony są gatunki roślin, które do dnia dzisiejszego tam nie zamieszkały, jak pokrzywa czy osty. Sprawia to wrażenie, że łąka sama decyduje kogo zaprosić a kogo nie. Posadzona przez nas trawa ozdobna, zbita jest w kępę i  jako roślina silnie inwazyjna, mocno trzymana jest w ryzach przez resztę roślin. Pasjonująca jest to obserwacja tego zakątka. Co roku zachwycam się tym terenem i co roku zawsze jakiś post im poświęcę, to już chyba jakaś tradycja. Pierwszy post o nich Samosiejkowa rudbekia i Moja łączka. Porównując zdjęcia z minionych lat widzę jak łąka dojrzewa jeśli chodzi o bogactwo roślinności. Jak wiele przybywa zwierząt to nie wiem, przede wszystkim mam do dyspozycji słuch i te, które wydają dźwięki są przeze mnie lokalizowane, inne już nie. 

Nie wiem czy udało mi się pokazać jej różnorodność. Mam prosty aparat, który robi zdjęcia na miarę swoich możliwości i nie zawsze jest wstanie stanąć na wysokości zadania. A wciąż inne priorytety sięgają do naszego portfela i nie wiem, czy kiedykolwiek będę miała ,,dobry" aparat aby móc robić zdjęcia szczegółom w przyrodzie.