Luty i sadzonki hortensji

Ciągle sobie obiecuję, że chociaż co drugi dzień coś skrobnę na blogu, od tak, aby pozostawić ślad w tym pamiętniku. Ogromnie podobają mi się blogi, na których każdego dnia coś się pojawia. Z ogromną przyjemnością zaglądam i czytam, to jak poranna czy po prostu codzienna prasa do przeczytania. Też tak bym chciała. Ale u mnie z tą konsekwencją jest na bakier. W życiu jestem konsekwentna, chociażby w tym, że prawie codziennie zaglądam do kompa z poranną herbatką. To już mój taki zwyczaj poranny. Mimo moich chęci jednak okazuje się, że jestem na tyle skromną osobą, że wolę czytać co dzieje się u innych niż pisać o swojej codzienności. [śmiech] Jak Wy to robicie, że codziennie coś nowego wstawiacie na bloga? 

22.02. - Luty obój ciepłe buty, w naszym przypadku - kalosze. Mokro, śnieg stopniał w tempie błyskawicznym i pozostawił po sobie kałuże. Czy aby nie za wcześnie to nie wiem. Tak samo jak nie wiem czy już odkrywać rośliny czy jeszcze nie. Za to jak wyszłam na taras, to przywitało mnie miłe ciepełko. Patrząc na drzewa to wiatr od rana rządzi a taras osłonięty domem i jest bardzo przyjemnie na nim. Od jakiegoś czasu słyszę słowika. Mamy swojego własnego, jeśli można tak się wyrazić, który albo zamieszkał zaraz po nas, albo przed nami, bo minęło trochę czasu nim nauczyliśmy się wyróżniać go z ptasich odgłosów. Ale to nieważne kiedy przybył, ważne, że pozostał i że mieszka sobie z nami. Gdzie ma gniazdo to trudno powiedzieć mamy nadzieję, że w bezpiecznym miejscu. W każdym razie dzisiejszy poranek jest naprawdę ciepły, taki prawdziwie późno wiosenny. Uwielbiam wiosnę, to moja ulubiona pora roku, mimo, że zaczyna szarością i burością, ale mnie przede wszystkim zależy na plusowych temperaturach otoczenia, nie lubię chłodu, ziąbu ani mrozu. 

Ale luty to również czas rozstania z moim kaczorkiem Bieniem i jedną ze świnek morskich. Pociesza mnie to, że mieli dobre życie, dobre i godne, szczególnie Bienio, który nie trafił do garnka, jako jedynego nie upolował lis i myślę, że naprawdę był szczęśliwą kaczuszką... moją kaczuszką... już nigdy żadna kaczuszka nie zdobędzie mojego serca tak jak On. W moim sercu pozostał na wieki ślad po nim. W tym miesiącu spełniło się jego największe marzenie - poleciał... wreszcie mógł się wzbić i pofrunąć wysoko, wysoko i lecieć tak długo na ile miał ochotę. Przyciąganie ziemskie już go nie dotyczy i kuper nie był za ciężki. Jest wolny i niczym nieograniczony. A mój prosiaczek jest na wiecznie, zielonej i soczystej łące wśród innych świnek i robi to co lubi najbardziej - objada się koniczynką i mleczem. Życie jest życiem... one są już tam, ja jestem tutaj i skupmy się nad życiem doczesnym, póki jest, póki trwa...
W oczekiwaniu na tę prawdziwą i pewną już wiosnę staram się nadrabiać tematyczne zaległości. Wspominałam w zeszłym sezonie, że był on eksperymentalny. Patio z kamieni, wprowadzenie niebieskiego koloru do ogrodu, malując pergolę, ale przede wszystkim eksperymenty z roślinami, jak wspomniane już ratowanie przemarzniętych cebul mieczyków, rozmnażania hosty z liści i rozmnażanie hortensji, o której napiszę dzisiaj. 

Mam w ogrodzie hortensję bukietową (foto 1), odmiany mi nieznanej, kupiłam ją głównie z powodu zapewnień, że będzie duża i że na pewno nie przemarznie nieokrywana. Jako miejski spec ogrodowy a laik działkowy jak się szybko okazało nawet nie wiedziałam, jaki piękny skarb trafił w moje posiadanie. Rosła pięknie i rzeczywiście mroźne zimy jakie tutaj mieliśmy na odkrytym terenie nie dały jej rady. Podrzuciłam jej któregoś roku nawozu z popiołu węglowo-drzewnego i strzeliła w górę i wszerz niewiarygodnie dużo, zajmując całe przejście wokół siebie. Nagle część ogrodu stała się mała i ciasna. Przyszła w końcu pora na wiosenne cięcie i co tu zrobić? Szkoda mi było tych zielonych łodyg. Tyle się naczytałam o ukorzenianiu z wierzchołków, że postanowiłam spróbować. W ukorzeniacz do roślin zielonych i do wilgotnej ziemi do uprawy warzyw, kupnej, aby na pewno było jej dobrze. Pozostawiłam dwa listki u góry, resztę oberwałam i głęboko w ziemię. Ku memu zdziwieniu przyjęły się wszystkie. Byłam tak przejęta eksperymentem, że nie robiłam zdjęć. W ostatniej chwili, kiedy zaczęłam je rozdawać, postanowiłam zrobić pamiątkowe zdjęcia. Niektóre z nich postanowiły nawet zakwitnąć, ale nie dałam im. Pomyślałam sobie, że dla takiej młodziutkiej rośliny to nie jest dobrze już kwitnąć, niech dobrze rozwinie system korzeniowy i porządnie się rozrośnie, aby mieć siłę przetrwać zimę. Obecnie siedzą okryte liśćmi w ziemi i jestem ciekawa czy udało im się przezimować. Jeśli nie to bez problemu powtórzę eksperyment bogatsza o doświadczenie i może wtedy zatrzymam je w domu na zimę, aby na pewno dały sobie radę.