Dom...

Ten post będzie nietypowy. Długo zastanawiałam się czy go wystawiać na publiczne forum, ponieważ zawiera w sobie fragment mojej przyszłej książki, którą sobie piszę z wolna, a zamierzam poważniej siąść zaraz po sesji zimowej. Porusza pewien ważny aspekt, przez nas często niezauważany, często pomijany a jego pominięcie potrafi przysporzyć nam wielu strapień. Dlatego postanowiłam go tu wstawić dla tych osób, które tak jak ja, pominęły kwestię domu... Może komuś się to przyda do wybrania swojego miejsca zamieszkania.

Luuutyyyy... (February). Taka krótka nazwa miesiąca a wlecze się jak flaki z olejem (synonym: stretches days). Luty... oczekiwanie końca zimy, wypatrywanie wiosny, rzewne spojrzenia w stronę części ogrodowej a rozległe, bezśnieżne pola wywołują tęskne westchnienia i ciche marzenia... Latem odkłada się wiele rzeczy na zimowy czas, że będzie więcej czasu, że będzie więcej sposobności, bo przez zimę odejdzie wiele prac ogrodowych z racji zimnej pory roku. A kiedy nadchodzi ten czas, to uprzedza plany - marazm- i nie chce się nic robić, albo niewiele. Ja śpię... może nie dosłownie ale tkwię w zimowym letargu, spowolnieniu, rozleniwieniu... i patrzę na tę moją letnią listę prac zimowych jak przez mgłę, jak na coś nierzeczywistego, wręcz śmiesznego. Mam tak co roku. Rok rocznie się oszukuję. Doskonale wiem, że znów, na nowo będę snuła wielkie plany w przyszłym roku, to jak niekończące zataczanie tego samego koła bez chęci wyciągania wniosków.

tęcza na kuchennej ścianie

Wiosną będę snuła plany na sezon letni, bogaty, obfity w różności, z których i tak wyjdzie przy naprawdę sprzyjających warunkach może z jedna trzecia. Myślę sobie, że gdybym była taką pełną gębą babą na gospodarstwie i zajmującą się tym gospodarstwem jedynie, to pewnie lepiej by to było. Może ja za dużo łapię srok za ogon (synonym: too much work) ?  Czytam blogi o gospodarstwie, o hodowlach o tych powrotach albo początkach życia na wiejskim łonie i... jestem pełna podziwu dla tych zapaleńców, pełna podziwu, że im to wychodzi. Wielokrotnie radzą sobie dużo lepiej ode mnie, szybciej doszli do tego etapu, który u mnie jest jeszcze bardzo daleki albo z racji własnej bezsilności czy nagłych przeciwieństw został odłożony w czasie jakimś tam przyszłym niesprecyzowanym. Utknęliśmy na pewnym etapie i ruszyć nie możemy, przez co mieszkanie tutaj staje się rok rocznie trudniejsze. Nawet dom się starzeje i zaczyna wymagać napraw, poprawek czy zwyczajnie wychodzą jego defekty. Nic nie jest doskonałe. W sumie to on zmaga się z porami roku, z nawałnicami, deszczami, śnieżycami, wiatrami, upałami... my albo go wietrzymy, albo szczelnie zamykamy, albo go rozpalamy a on się tak poddaje każdego dnia... i starzeje się, męczy, może też choruje? Mieszkamy tu 9 rok i nie jest wykończony, dlatego, że zajęliśmy się czym innym. Nagle okazało się, że nie zależy nam/mnie aż tak bardzo na wystroju wnętrza, na odpicowaniu domu od podłogi po sufit, wstawiając wspaniałe meble i wygodne urządzenia elektryczne, ułatwiające codzienne obowiązki. Mieszkam w tym domu ale to nie jest mój dom. Pisząc to ostatnie zdanie, stuknęło coś w ścianie... Ja wiem... to dom... on przez tyle lat i wciąż, stara się mi przypodobać, stara się wszystko zrobić abym go pokochała albo chociaż polubiła, czy zaakceptowała... Przez pierwsze lata dał mi nawet moją własną tęczę, innym razem czułam jak ściany uśmiechają się do mnie a salon próbuje mnie otulić... Ale ja nie umiem...Pokochały go ptaki osiedlając się pod dachem, pokochały go szerszenie... 

Próbuję go docenić i spojrzeć na niego jak wiele innych osób, obdarowując go wieloma życzliwymi epitetami... ale to nie jest mój dom, ja tylko z konieczności w nim mieszkam, bo tak wyszło, bo tak się złożyło, bo tak się ciągle składa, że nadal w nim tkwię... właśnie tkwię... i może właśnie dlatego tak wygląda? Właśnie dlatego jest wciąż niewykończony. Może właśnie dlatego tak uciekam w coraz to inne zajęcia, w coraz to inne prace, byleby być dalej od niego... Myślę sobie, że najważniejsze to pokochać dom, w którym się zamieszkało, bez względu na okoliczności pokochać go, czy chociaż polubić, bo to jest bardzo ważne. Wszelkie przeciwności losu, troski czy kłopoty są spostrzegane z zupełnie innej perspektywy, kiedy ma się ostoję w budynku, który chroni, broni i w pewien sposób dba. To jak partnerstwo w związku, jak bliski przyjaciel, taki, który nigdy nie zawiedzie, nigdy nie opuści w potrzebie, jak ukochana osoba, która zawsze przy nas będzie. Ktoś na blogu przypomniał mi stare powiedzenie, że własny dom to ten, w którym narodziło się życie i odeszło. Dom z rodzinnymi wspomnieniami wyreżyserowanymi przez samo życie. Nie zamierzam w podeszłym wieku zachodzić w ciążę, ani nikogo ukatrupić tylko dlatego, aby zaakceptować miejsce swojego mieszkania, ale... przecież tworzą się wspomnienia, pisze się nasza historia w tym domu więc dlaczego to nie działa? Gdzie ja jestem, że aż tak bardzo mijam się z domem, w którym mieszkam? Dlaczego nie jest wstanie mnie otulić? Ja wiem... przecież wiem...

[zabrania się kopiowania czy powielania]