Kichnięcie zimy i podkładki z obrusa

Śnieg, padał dopiero przez jedną grudniową noc a ja wybiegłam w kapciach na zewnętrzne schody i zrobiłam kilka zdjęć, od tak, impuls pierwszego śniegu, który zawsze robi na mnie wrażenie a potem nie mogę się doczekać do wiosny.

Śnieg stopniał zaledwie po paru godzinach niosąc ze sobą ogromną huśtawkę pogodową jakby się nie mogła zdecydować na jedną. Dzięki czemu poczułam, że nadeszła zima i łopatę z grabkami wreszcie odłożyłam do komórki i czuję się wolna... wolna ogrodniczo... nareszcie.

Czas zacząć coś innego, więc nie mogąc rozstać się z poplamionym, lnianym obrusem siadłam i przerobiłam go na podkładki na stół 36 x 36 cm. Ze względu na to, że nie mają za bardzo szans na długie życie nawet nie chciało mi się wyciągać maszyny do szycia i ustawiać jej, nie wspominając o szpulce nici w bębenku, więc raz dwa, w jeden wieczór ręcznie sobie przyfastrygowałam. I nie wiem czy to znów jakaś wewnętrzna przemiana mojej osoby czy ten nadchodzący rok będzie pod znakiem igły z nicią, bo to szycie przed telewizorem sprawiło mi przyjemność... już dawno, szycie, mimo, że umiem, nie sprawiało mi przyjemności, nie mówiąc o tym, że sięgnęłam do szycia dla takiego drobiazgu.

Muszę przyznać, że bardziej od szycia maszyną, która na pewno jest wygodniejsza, lepsza, doskonalsza itd, zdecydowanie wolę szycie ręczne. Jedynie co mnie denerwuje to przyprasowywanie, zaprasowywanie czy po prostu prasowanie danego materiału. Ale przy szyciu ręcznym a jeszcze jak się nie używa szpilek to bez zaprasowywania się nie da.

To taka rozgrzewka... ćwiczenia dłoni :)