Weekendowa sobota na wsi

Jesienna szaruga otacza mój dom z każdej strony. Wygląda zza lasu, wygląda z pól, wygląda z łąk, nawet przyczaiła się na głównej drodze prowadzącej do cywilizacji. Ćwierkają o niej wróble, stadnie już latając od krzewu do krzewu. Przelatująca sroka zaskrzeczy jesienną nutę. Nie słychać kukułek i wielu innych ptaków, które już odleciały. Więcej sikorek zagląda już w okno czekając na wywieszenie słoninki. Przymrozki minęły, cały tydzień był deszczowy z mglistymi porankami i wszelkie prace ustały, podwórzowe i ogrodowe. Nastąpił czas oczekiwania, kiedy wreszcie przestanie padać, kiedy się ociepli... obserwacja prognozy pogody i wyczekiwanie. Nieustająco lubię zerkać przez okno z salonu na prezentowany już wcześniej widok. Dziś i on jest w jesiennej poświacie. W oczekiwaniu na poprawę pogody czas zatrzymał się w miejscu...

Do dzisiejszego poranka. Już wczoraj, pewne chwilowe przejaśnienia w  okolicy południa dawały nadzieję, że może wreszcie się wypogodzi, może wreszcie uda się zsynchronizować mój wolny weekend z ładną pogodą. Udało się!!! Od rana sucho, może nie słonecznie, ale ciepło, przyjemnie i miło. Prace ogrodowe muszą  jednak ustąpić pracom podwórzowym bo pogoda jest tak niestabilna, że trudno przewidzieć jak będzie wyglądał kolejny tydzień.  A poza tym zwierzęta mają pierwszeństwo przed ogrodem. Zaraz po śniadaniu i mimo bólu głowy ruszyliśmy do jesiennego sprzątania drewnianych szopek: kacznika, kurnika i koziarni, chociaż śmiesznie brzmi to ostatnie bo to nieduża szopka zaledwie, ale mieszkają w niej tylko kozy więc... jak by na to nie patrzeć... Niech jej będzie.

Wielokrotnie spotykam się z ochami i achami na temat samoobsługowego podwórzowego drobiu i ,,własnych ekologicznych jajeczek" co oczywiście jest jakąś prawdą.  Ale te entuzjastyczne wypowiedzi są dla mnie najprostszą informacją o braku jakiejkolwiek wiedzy na temat hodowli drobiu i bardzo wyolbrzymionym wiejskim życiu, w którym samo się uprawia i samo się hoduje. W taki weekend jak dziś z chęcią zaprosiłabym  swoich rozanielonych sielskością znajomych i pozwoliłabym im  doświadczyć  na własnym kręgosłupie  wiejskiego klimatu. Narzekam? Wypominam? Ależ skąd, opowiadam o typowym weekendowym dniu na wsi, w którym trzeba posprzątać w pomieszczeniach gospodarczych. Kozi serek a jakże, jaja kurze lub kacze - oczywiście, nie do podrobienia smak rosołu - owszem, chociaż u nas bardzo rzadko, ale aby to wszystko było trzeba wiele pracy wykonać wokół owych zwierząt. Wiosną i jesienią przypada czas na generalne porządki. Wiosną sprząta się po zimie, jesienią przygotowuje się pomieszczenia na zimę aby jak najlepiej zabezpieczyć przed bakteriami i chorobami, bo zimą kurnik jest zamknięty i ogrzewa się sam, dzięki dokładanej i rozkładającej się ściółce. W pozostałym okresie sprzątanie, mniej gruntowe jest tak mniej więcej co kilka tygodni. Ale dziś, będzie o tych gruntownych porządkach, które przypadły jesienną porą, w ładny, suchy weekend, gdyż trzeba to po prostu zrobić.

Temat może mało romantyczny i przyrodniczy ale pomyślałam sobie, że może komuś to się przyda, bo coraz więcej poznaję kurzych miłośników i tak jak ja wielokrotnie korzystałam z wiedzy netowych przyjaciół tak i może moja codzienność komuś się przyda.

Sobotnie przedpołudnie i trochę popołudnia zeszło nam na wywalaniu gnoju z szopek, wymienianiu słomy w stanowiskach do znoszenia jaj ale przede wszystkim wapnowanie pomieszczeń. Malowanie ścian przynajmniej na wysokości kur, malowanie wapnem grzęd i wszystkich miejsc na które siadają. Rozsypywanie wapna na podłogę przed położeniem pierwszej warstwy ściółki słomy. Dębusie są jeszcze w liściach  i muszę poczekać aż ich opadłe liście włożę na dno stanowisk do znoszenia jaj jako naturalny odstraszacz pcheł, rzucam je też na ziemię pomiędzy ściółkę, tak profilaktycznie.  

Najbardziej lubię moment rozkładania słomy i jak widać na fotce nie tylko mnie taka kostka słomy wabi i nęci. W każdym razie za takimi porządkami kryje się najprawdziwsza ekologiczna produkcja nawozu naturalnego. Pachnąca słoma wchodzi do szop a wyjeżdża na taczce niemalże gorąca gnojóweczka, która jedzie na kompostownik i tam, wraz z innymi składnikami rozkłada się. Możecie mi wierzyć albo i nie, ale po pełnym rozkładzie, nawóz jest czarniutki i można go wziąć gołą ręką i przekonać się jak pięknie pachnie. A pachnie dobrą ziemią, nie czuć gnojowego zapachu tylko czystą, pachnącą, zdrową ziemią i  w takiej formie jedzie na warzywnik pod uprawy. 

Po co to robimy? Bo przecież można pójść do sklepu i kupić gotowy nawóz, idąc dalej można w ogóle nie uprawiać warzywnika a warzywa kupić w sklepie. Zamiast tego wszystkiego wybrać się na wycieczkę, basen czy spacer z dziećmi, zapisać ich na sobotnie zajęcia tenisa, siatkówki a samemu spędzić miło czas w klubie fitnes, w kinie, czy w kafejce z przyjaciółką, czy po prostu zaszyć się pod kocem i poczytać książkę ... Po co nam to? Nigdy nie wiadomo co los nam przyniesie i jaką będziemy mieli przyszłość i jeśli jest taka okazja to zwyczajnie, najzwyczajniej uczymy dzieci i sami eksperymentujemy dawne formy egzystencji, to taki nasz własny program edukacyjny. Taka namiastka tego co było kiedyś, ot tak na wszelki wypadek, żeby nasze dzieci umiały i jeśli same nie będą potrzebowały to żeby w razie czego przekazały dalszym pokoleniom jeśli kiedyś zabraknie sklepów. Nauka takiej prawdziwej najprawdziwszej pracy, w której trzeba się zmęczyć i ubrudzić, realna praca a nie komputerowa gierka. Praca przez naukę, czyli stara, dobra i sprawdzona metoda stosowana od wieków.
Lubię słuchać starszych ludzi a oni coraz częściej powtarzają to samo zdanie ,,teraz, to młodym ludziom już nic nie chce się robić. " I bardzo mnie to martwi i staram się pójść ku pro- społecznym ideom przyszłości aby ktoś coś umiał bo bieda będzie wielka jak nie przetrwa ta prosta wiedza i nauka minionych pokoleń wychowanych bez współczesnego postepu  a przede wszystkim bez sklepów.