Dom w... / Small park in my garden

Widzę, że jakoś w tym roku same się tworzą jesienne posty. A może mam jakąś wewnętrzną potrzebę uwiecznienia tego w fotografiach, zatrzymania w pamięci? W miniony weekend ot tak z własnej ciekawości zajrzałam do archiwalnych jesiennych postów i zdumiałam się, bo o wielu rzeczach już nie pamiętałam. Ot zapisana ulotna myśl, która po prostu poszła w niepamięć zdominowana sprawami codziennymi. A tu niespodzianka! Została uwieczniona na blogu i jest, można do niej wrócić a przede wszystkim można sobie o niej przypomnieć. Błahostka to wielka, bo i w tej chwili nie pamiętam, prócz tego, że tam jest zapisana. Takie rzeczy mnie bawią, co by nie rzec, że śmieszą. Nie pamiętamy czegoś ale pamiętamy gdzie jest w razie przypomnienia sobie. Ten post jest właśnie kolejną taką błahostką, o której zapomnę ale myślę, że za jakiś czas z przyjemnością powrócę i będę się dziwić tym o to słowom... Jakie to zabawne...

Dziś będzie o zwyczajnym, jesiennym dniu. W sumie to nawet nie zupełnie takim zwyczajnym bo jest piękna, słoneczna pogoda, której w październiku Matka Natura bardzo nam poskąpiła. A kiedy świeci słońce taki człowiek jak ja - dziecko słońca, czuje się bardzo dobrze i wszelkie choróbska wręcz uciekają a przynajmniej muszą się na jakiś czas schować ustępując tryskającemu w zdrowiu nastrojowi. Błękitne niebo bez ani jednej chmurki, smugi... słowem niczego, przejrzysty błękit, błyszczące w słońcu jesienne drzewa, mnóstwo wokoło liści... i ja z aparatem. A wokół mnie zwierzęta. Nie będzie kur ani kaczek, bo owszem spotkałam się dzisiaj z nimi i nawet patrzyliśmy się na siebie przez prowizoryczną furteczkę, ale widząc, jak moje śnieżnobiałe kaczuchy są jeśli nie szare to siwe, stwierdziłam, że nie nadają się na sesję zdjęciową. Może innym razem... chociaż w końcu to kaczki, które lubią taplać się we wszelkim błotku jaki tylko znajdzie się w ich zasięgu. 

Dzisiaj robiłam zdjęcia działce i pogodzie. Od pewnego już czasu noszę się z zamiarem dokonania kolejnej jej zmiany w nazewnictwie. 

- Ale sobie baba znalazła temat do rozważań - ktoś pomyśli i będzie miał słuszność. Niestety  zaraz po filozofowaniu, albo nawet i przed u mnie jest myślicielstwo.  Uwielbiam wręcz oddawać się różnym myślom, sunąć w kierunku przemyśliwania różnych rzeczy pośrednio albo bezpośrednio mnie dotyczących. A z tą moją działką zawsze był problem natury technicznej bo przez usytuowanie domu na jej końcu stworzył się prawie przez jej środek podjazd liczący z 90 m długości ? Nie pamiętam dokładnie. W każdym razie znacznie utrudnił klasyczny schemat ogrodu wokół domu. Jak już kiedyś pisałam, widok z wysokiego domu też jest dużo szerszy i narzuca tworzenie ogrodu w formie rozleglejszej. 

Wszelkie moje kombinacje nad zaaranżowaniem tego podłużnego i wąskiego terenu nie doprowadzały do zadowalającego efektu. W dodatku prowadząc wewnętrzną walkę pomiędzy ekologią a ogrodnictwem ciągle miałam wrażenie, że mimo swej chaotyczności, mimo braku planu dążę do jakiegoś celu. Sadzenie roślin ma jakiś ustalony schemat, z którego nawet ja sobie nie zdawałam sprawy, chociaż czułam, że coś jest na rzeczy. Okres ten był dla mnie bardzo trudny z powodu depresji a mimo to tworzyłam otoczenie wokół domu. Starałam się stworzyć ogród. I w tym roku na wiosnę nagle olśniło mnie co mam, nie dawałam zbytnio temu wiary, ale rozglądając się po terenie poprzez nowe spojrzenie doszłam do wniosku, że rzeczywiście tak jest.W końcu przez tyle lat z uporem maniaka tworzyłam ogród, bo ogród jest zawsze wokół domu. Przeszłam wiele głębokim zmagań, kiedy chciałam coś usnąć, albo przesadzić. Ku przerażeniu sąsiadów nadal pięły się ku niebu olchy, wierzby i brzozy... oraz głóg uważany za chwast największy.

Nie przeszkadzało mi robienie rabat, chociaż łatwiej było mi podjąć decyzję w wyborze krzewów niż kwiatów. Jakiś czas temu niepewnie zaczęłam nazywać działkę ogrodem ale ciągle jakoś tak gryzło się to z moją świadomością na jego temat. Wychowana w mieście, w stanie silnej choroby duszy sadziłam rośliny, jako jedyna znająca się na uprawie intuicyjnie. to nie ja tworzyłam otoczenie wokół domu ale moja podświadomość. I ku memu wiosennemu zaskoczeniu, po gwałtownym wzroście roślin, odkryłam, że  mam wokół domu pewną namiastkę parku. W końcu jestem mieszczuchem i wychowałam się w parkach. Je znam najlepiej, one są mi najbliższe sercu jeśli chodzi o tereny zielone. Mam drzewa rosnące w odpowiednich odstępach, szpalery krzewów, wyróżniające się miejsce spacerowe tworzące jakby ścieżki po których najczęściej chodzimy. Patrząc na ten teren w ten sposób wszystko zaczyna pasować. Brakuje mi tylko ławek, które ciągle mnie dziwiły, po cóż siedzą mi w głowie ławki... nie jednak, dwie czy trzy, ale tu i tu i tam i jeszcze tam... Moja miejska głowa wyrwana z blokowego środowiska i rzucona na ugory, tworzy z uporem maniaka park.  I teraz to już na pewno można pękać ze śmiechu...