Jesienna wiązanka

Mimo, że wrzesień był piękny i ciepły to jednak chyba dopada mnie jesienne rozleniwienie  albo  Wy  macie  za  fajne blogi i dlatego   bardziej   wolę   czytać   niż   pisać. U każdej z Was zawsze coś fajnego znajdę, przeczytam, co mnie wzruszy, co mnie zastanowi...  o czym myślę przez jakiś czas... a  czasami  i  kilka  dni.  Zaglądam  do  osób, u których zalega cisza i często spaceruję po tematach z lekka tęskniąc za nowymi wieściami. Jak to jest? Na czym to polega? Nie jestem miłośniczką telenowel a wręcz przeciwnie trzymam się od nich z daleka, nie wciągają mnie. A jeśli nawet którejś się uda na   dłużej  przykuć  moją  uwagę   to    i   tak w  którymś  momencie  następuje  zniechęcenie,  znudzenie,  nasycenie  tematem  i baj baj... A tutaj jest jakoś inaczej. Nie zaglądam na blogi jakoś tak częściej niż ogólnie do netu, ale mimo wszystko czuję się coraz bardziej z moimi ulubionymi blogami zżyta. To jest jak wpadnięcie w wolnej chwili na przysłowiową herbatkę czy kawkę. Już takie odczucia miałam przyjemność  miewać  podczas  moich netowych przygód  w  świecie forumowych znajomości i uważam ten stan za bardzo przyjemny.

 Skąd takie nagłe zwierzenia? Ponieważ bardzo często jestem przez Was miło natchniona, zachęcona do czegoś czy łapię wiatr w żagle i działam w życiu realnym, czyli macie na mnie bardzo dobry wpływ. Czego dowodem jest wianek. Dość często zachwycam się nimi u kogoś, nie będę przytaczać linków, bo wiankowych piękności w świecie blogowym jest bardzo dużo i ku memu zaskoczeniu są zawsze inne. Zaczęłam odnosić wrażenie, że każdy w którymś momencie chociaż ten jeden wianek zrobił, ,,zarażony" przez innych. I chyba właśnie na tej zasadzie i ja zdecydowałam się też zrobić. 

 


















Daleko mojemu do ideału, zdecydowanie mamy tutaj efekt samego zdjęcia ale sama chwila tworzenia była  bardzo  przyjemna.  Zrobiłam  go  klasycznie z gałązek wierzbowych ukręconych na koło. Chyba wyszło mi za duże,  ale nie miałam odniesienia do ilości. A skoro już ucięłam to szkoda mi było tak po prostu wyrzucić, czy dać Melci, choć ona na pewno by się ucieszyła. Obwiązałam bluszczem, którego akurat postanowiłam  przyciąć.  Dodałam    do   niego   gałązki   purpurowego  berberysa    i   gałązki z koralami głogu i ta dam, wyszedł mi stroik na Boże Narodzenie, więc dodałam kwiatki aksamitek i one zdziałały cuda zamieniając go wreszcie w stroik jesienny jakim było moim zamiarem.  Podoba nam się. W ogóle w tym roku bohaterami mojego ogrodu są właśnie aksamitki i onętki, które podczas suszy smętnie oklapły ale po wrześniowych opadach odbudowały się i pięknie kwitną. 

Tworząc go i widząc jaki gigant wychodzi, jego średnica to tak około 50 cm, wyszedł prawdziwy wieniec i owszem już przez chwilę zastanawiałam się, czy nie odwiedzić grobu moich dziadków, ale nagle znalazło się miejsce. Na drzwiach prowadzących na górę...

Dziękuję Wam Kochani

 bo wzbogacanie moją codzienność o swoje pasje i  spojrzenie na świat :)

Ten wianek dedykuję Wam.