Arka w piórach

Lato a przede wszystkim jego schyłek nie nastraja mnie do siedzenia przed kompem i to miejsce nazwane przeze mnie Arką pochłania sporo czasu i widzę, że robią mi się tematyczne zaległości, ale jak to pewnie każdy, pocieszam się złudnym przekonaniem, że ,,zimową porą będzie więcej czasu i się nadrobi zaległości:".

Nim nadejdzie zima chciałam jednak dziś napisać na temat mojego drobiu. Kiedy wiosną lis wydusił mi kury a wcześniej zdziesiątkował kaczki, przy życiu ostał się tylko Bienio, kto by pomyślał, że kulawa kaczka przetrwa najdłużej, to bardzo wpieraliście mnie duchowo na blogu za co jestem Wam bardzo wdzięczna. I myślę sobie, że tym bardziej nieładnie, nie napisać o tym, że znów mam, że znów kwaczy i gdacze mi na kurzym wybiegu. 

Kogut tak smętnie wyglądał w kurniku, bał się wychodzić z niego, apetyt miał ale jadł chyba z nerwów albo z przyzwyczajenia. Nosiłam się już z zamiarem ubicia go na rosół i oszczędzenia mu samotności i tym samym zakończyć naszą tutaj hodowlę drobiu i nigdy więcej do niej nie wracać. Oczami wyobraźni miałam kurnik zamieniony w warzywnik z pękatymi dyniowatymi, którym na bank byłoby dobrze w tej jakże bogatej w składniki odżywcze glebie.  Teren ogrodzony, żaden pies by mi nic nie zniszczył, a z szopek miałabym po lekkim dostosowaniu wspaniałe składziki ogrodnicze i wreszcie swój własny, kącik ogrodniczy i skończyłby się problem z moją przeogromną kolekcją doniczek. 

Ale kogutek mimo swego wielkiego smutku codziennie piał jak zwykle z kurnika i mimo ogromnej żałoby prowadził w miarę normalne życie a przede wszystkim uczestniczył w tym swoim życiu. Siedział razem z Bieniem aby obydwu było raźniej. Patrząc na niego widzę całe pokolenie kur i kogutów jakie mieliśmy przyjemność posiadać. Jest przodkiem pierwszego kogutka Jarzębatego, który wręcz się z nami oswoił, można go było brać na ręce, chodził przy nodze. Patrząc na niego widzę różne śmieszne zdarzenia, jakie miały miejsce z poszczególnymi kurami. Nie wiem ile będzie żył, czy coś go nie złapie ale... a może właśnie zwieńczeniem tych wszystkich historii powinien być właśnie rosół z jego udziałem? Jako jedyny przeżył abyśmy mogli go zjeść - wspaniała puenta dla rozbitków, którzy na pograniczu śmierci głodowej zjadają pierzastego przyjaciela, który poprzez swoją śmierć ofiarowuje ludziom siłę do życia.

Ale moja Arka nie jest bezludną wyspą a my nie jesteśmy umierającymi rozbitkami i ku przerażeniu kogutka do kurnika przybyły kurki. Dlaczego przerażeniu? Bo pierwsze trzy jakie zakupiliśmy bezmyślnie były koloru jasnego brązu i jak weszły do kurnika to kogut po prostu zaszył się w kąt szopy myśląc chyba, że to znów lis. No niefortunnie dobraliśmy kolor nowych mieszkanek. One zadamawiały się na dole a on siedział przez tydzień na półce z sianem i chyba tylko schodził do jedzenia. 

 Czym prędzej staraliśmy się naprawić błąd i szukając kurek w innym upierzeniu natknęliśmy się na cudo! Tak jak swego czasu oczarowała mnie rasa bialutkich kur jajecznych tak na widok tych stanęłam zauroczona ich pięknem.

  Właścicielka nazywa je ,,krówkami". Z nazwy ogólnej to ,,Tęczówki". Jako, że pochodzą z jakiegoś skrzyżowania sporną jest kwestią czy nazywać je rasą czy raczej odmianą. Ja się w nich oczywiście zakochałam czego nie można powiedzieć o kogutku, który raczej omija je dużym łukiem uważając za dziwadło. Czekam aż osiągną dorosły wiek i wtedy zobaczymy jak się ich znajomość rozwinie. Po dość długim okresie zaczął ,,stykać się" z mieszkankami ale na zasadzie przebywania obok nich. Ja go doskonale rozumiem.

Sama patrząc na nowe stado kur nie czułam tej więzi zbudowanej na wspólnych przeżyciach, na wyhodowanych pokoleniach. To jakieś obce kury. I pewnie kogutek też to czuł. W każdym razie zdecydowanie bardziej preferuje te, które kojarzą mu się z rodzimym stadem. Czasu potrzebował też aby odkryć, że jako jedyny kogut teraz on jest głową stada i na niego spadają obowiązku głównego koguta. 
Idąc za ciosem, kupiliśmy też kaczki dla Bienia, aby też nie czuł się taki samotny. Jeśli ktoś pomyślał, że nie nadaję się do życia na wsi, to absolutnie ma rację - nie nadaję się i doskonale o tym wiem.  

Tak więc, znów nam gdacze i kwacze na podwórku, chociaż może z tym kwaczeniem to niekoniecznie bo te kaczki, może dlatego, że są jeszcze młode ale one jakby popiskiwały. Odmiana królewska czy dworska, którą mieliśmy o zielonych dziobach to od małego kwakała i przyznam się, że tęsknię na tym kwaczeniem. Te są za ciche a jak się odzywają to mam wrażenie jakbym miała jakieś zmutowane gęsi.  Zwlekałam z napisaniem o nich bo ciągle się bałam, że znów lis przyjdzie, zagryzie i to co napisałam będzie wspomnieniem... nadal się boję, to taka przykra niewiadoma. Mamy już konkretny projekt w głowach na temat woliery dla kur na kurzym wybiegu ale jego realizacja uzależniona jest od funduszy, więc nie wiadomo, kiedy zostanie zrealizowany.

Mamy też znów swoje jaja co mnie najbardziej cieszy bo po to trzymamy kury. Po co trzymamy kaczki? Też dla jaj, mąż uwielbia je, są wspaniałe do ciast, my akurat dodajemy do naleśników i placów. Obecnie trzymane są dla towarzystwa Bienia, a Bienio mieszka z nami na tej samej zasadzie co Melcia. W jego przypadku jest moim podwórkowym łabędziem. Bienio jest kaczką oswojoną i wytresowaną, w zależności jaką tonacją głosu i prędkością ,,kwakania" odezwę się takie wykonuje polecenia, proste: do kurnika, chodź. Ale wykonuje. Chociaż po wakacyjnej opiece przez Miśków trochę mi zdziczał, mam nadzieję, że jednak się to jeszcze unormuje w myśl ,,czym skorupka za młodu nasiąknie". Aczkolwiek dodam tak na wszelki wypadek, że kupiłam go gdy był małą kaczuszką wraz z królewskimi, nie wysiadywałam jaja.

Serdecznie pozdrawiam :)