Dziękuję za to, że Jesteście :)

Nigdy nie wiem jaki post napiszę, uzależnione jest to od codzienności, od mojego nastroju, od tego co akurat skupi moją uwagę czy zachwyci. Podążam za głosem serca i natchnieniem duszy. Niby trzymam się pór roku ale to naprawdę przypadek. Po prostu w miarę na bieżąco opisując swoje tutaj życie samo to wychodzi, wykonywane obowiązki wobec zwierząt poniekąd same to wymuszają tak jak pory rośnięcia takich a nie innych roślin. W tym klimacie nie da się jeszcze uprawiać warzywnika w grudniu, chociaż pamiętam rok, kiedy przygotowania właśnie warzywnikowe zaczęliśmy w styczniu... i nawet prace ogrodowe... potem spadł śnieg i ostudził nas zapał . 

Akurat się złożyło, że wczoraj minął roczek odkąd założyłam bloga i zastanawiałam się czy coś z tego mojego pisania wyjdzie. I o tym chciałam dzisiaj napisać.

Przeprowadziliśmy się tutaj jesienią i uważam to za najgorszą rzecz jaką mogliśmy zrobić temu miejscu. Ja przyzwyczajona do blokowego ciepła, wygód, ludzi, pięknego, zadbanego terenu zielonego w obrębie osiedla, wylądowałam na polu, w niewykończonym domu z malutkim dzieckiem i z beztrosko dorastającym nastolatkiem, który na tamten czas był największą moją podporą. W każdym razie niedogodności w jakich się znalazłam mnie przygniotły i stały się moją udręką. Nie zamierzam opisywać tego okresu, który odcisnął piętno na mojej duszy, ale chcę jakby podkreślić, podnieść znaczenie słów, o których teraz napiszę. 

Dziękuję moim przyjaciołom netowym z różnych forum, które wspierały mnie i mogłam nawiązać nić przyjaźni. Bez Was nie byłoby już mojej rodziny. 

Bardzo żałuję, że nie weszłam w blogowy świat wcześniej, o którym mówił mi syn, ale mnie jawił się on jako jakieś, dziwaczne wynurzenia ludzi... jakąś stratą czasu, czy  nową formą kontaktów nastolatków, do której ja z racji wieku nie pasuję i z góry odrzuciłam, i nawet się nie zainteresowałam. Nawet nie weszłam do żadnego bloga. Ach losie!! Jakaż moja udręka byłaby mniejsza, a może i krótsza gdybym posłuchała własnego dziecka, które w końcu zna mnie najlepiej, a na tamten czas lepiej ode mnie. Ciepłe, sielankowe blogi jakie mam okazję dziś czytać i wtedy podniosły by mnie na duchu, znalazłabym wiele rozwiązań na swoje ogrodowe problemy, zainspirowały by mnie tak jak inspirują teraz a przede wszystkim nie czułabym się tak źle. 

Mija rok od założenia blogu, poznałam mnóstwo fantastycznych osób, kryjących się za nazwami blogów i chciałabym Wam bardzo za to podziękować. Za to, że przyjęliście mnie do tego świata, za Wasze ciepło, sympatię i życzliwość. Bardzo Wam dziękuję.

Dla tego postu wybrałam zdjęcia z ogrodu, z działki specjalnie. Gdyby nie Wy, gdyby nie Wasze netowe wsparcie, nie byłoby tego miejsca. Może byłoby piękniejsze a może brzydsze, ale takiego jak jest obecnie by nie było. Ono istnieje dzięki Waszej pomocy, dzięki Waszej życzliwości. Wdzięczne są Wam wszystkie zwierzątka mieszkające na tym kawałku ziemi bez chemii. Znalazły tu dom i mogły spokojnie mieszkać.

Mój ogród nie jest idealny i nigdy taki nie będzie, ponieważ przekładam ponad estetykę ogrodową miłość do zwierzątek ogrodowych, które właśnie potrzebują kępy traw, polnych kwiatów i tego wszystkiego czego rasowy ogrodnik w swoim ogrodzie mieć nie chce. 

Przemijanie... to słowo przyszło mi do głowy jak robiłam te zdjęcia aby uchwycić kwitnące w moim ogrodzie kwiaty i krzewy, a zabrało mi czasu na zrobienie im zdjęć w ich porze bujnego kwitnienia. Ale ten etap też jest piękny i godny uwagi. 

Dziękuję Wam Kochani za to, że jesteście :)