Wiosna w lesie i moje zaczytanie

W związku z brzozami i do lasu się wybrałam, bo pierwotny post o nich miał wyglądać zupełnie inaczej. Temat zagajnika nieoczekiwanie wypłynął sam, podczas pisania postu. Wszędzie szukam wiosny więc dlaczego nie miałabym poszukać jej w lesie? W dodatku, że rozpoczęłam blogowy cykl leśny. Dwa w jednym!. A nawet trzy w jednym bo miało być też o brzozach. Poszukiwanie wiosny w lesie i leśny temat sam się pisze... A niedzielna pogoda była bardzo ładna. Może troszkę chłodniej ale ogólnie słonecznie. Przepiękne było też błękitne niebo z puchatymi chmurami. Oj dawno dawno ich nie widziałam. Ciągle tylko zachmurzone niebo, albo bezchmurne w szarościach wiszące nad światem. Tego dnia było naprawdę piękne. Ale o brzozach już było, pozostały tylko fotki z ich udziałem.

Po ulewie, która była niedawno praktycznie śladu nie zostało, mimo uśpionego lasu, poszycie wchłonęło tę pompę wody bez problemu. Pojedyncze drzewa wypuszczają zielone listki i zaskakują swym wyglądem śpiący jeszcze las. Niczym Śpiąca Królewna czekająca na zbliżającego się księcia, który pocałunkiem zbudzi ją do życia. Takie miałam wrażenie spacerując po nim i czując to dziwne oczekiwanie... zatrzymanie... pewne odrętwienie?

Zajrzałam na grzęzawiska czy inaczej mokradła tuż przy brzegu lasu, więc tam pewien ślad opadów pozostał, coś tam chlupało pod kaloszami i kilka większych rowów zalanych wodą było. Mimo to zeschnięta trawa dumnie powiewała swą suchością wygrzewając się w słonku. Za to wiele  śladów zostawił dzik, który rozrył kawał terenu. Przez pewien czas towarzyszył mi śpiew skowronka, potem ucichł i innego towarzysza miałam przez większość mego i męża spaceru po lesie - jastrzębia. Pięknie kołował nad polami, nad lasem i jego polaną. Słychać było świergotki i sikory. Zakwitły zawilce...
A ja siedząc sobie na pniaku słuchałam odgłosów lasu. Przede wszystkim wspomnianego już świergolenia ale czasami i coś zagwizdało bardziej lub mniej melodyjnie. Zaczęłam się zastanawiać jak to możliwe, że mieszkając na zagęszczonej od ludzi planecie jestem tutaj niczym na bezludnej wyspie... no tak nie do końca, bo śmieci w lesie co niemiara. Są rzeczy, których mimo upływu lat nie umiem pojąć, zalicza się do nich zawiść ze wszystkimi swoimi obliczami i między innymi śmiecenie w lesie.
Aparatem nie jestem wstanie robić takich zdjęć jak bym chciała ale musicie uwierzyć mi na słowo, że ta ciemna plama na ziemi to rój leśnych  mrówek. Obudziły się ze snu zimowego i zdaje się, budowały nowe mrowisko. Niesamowity widok. 

Znów dróżka zaprowadziła mnie nad staw po którym dopiero widać było efekt opadów. Powiększył swą objętość znacznie rozlewając się nawet nieznacznie tworząc małe rozlewiska.
Nie mogłam podejść bliżej bo już moja obecność wypłoszyła dwie dzikie kaczki a ja nie lubię zakłócać czyjegoś życia. Dlatego bezszelestnie według mnie a dla zwierząt zapewne niczym ,,stado słoni" wycofałam się.
Przeleciał bąk ... spotkałam żabkę, która na szczęście była w dość dobrej odległości ode mnie i płynnie bez stresu minęłyśmy się na jednej i tej samej ścieżce, zachowując nawet prawidłowe strony ruchu.
Ale ja z dzisiejszego spaceru po lesie przede wszystkim zapamiętam szeleszczenie pod nogami suchych liści, które to temu miejscu towarzyszą od jesieni.

_______________________________________________________________

Muszę się z Wami podzielić pewną refleksją. 
Jestem świeżynką w blogowym świecie i tak jak średnio wychodzi mi zarządzanie blogiem i jego stroną graficzną i raczej nie szybko coś się w tym temacie zmieni bo nie poświęcam czasu na zgłębienie tych tajników, za to wyspecjalizowałam się w wyszukiwaniu wspaniałych blogów, pełnych ciepła, klimatu, inspirujących, relaksujących, poszerzających wiedzę... nie sposób wymienić wszystkich możliwości.  
Czytam od młodzieńczych lat, zawsze uwielbiałam przenosić się w inny wymiar tworzony przez autorów książek.  Obecnie zaczytuję się w blogach moich ulubionych... tak, w Waszych. Pochłaniam je jak najwspanialszą książkę opisującą rzeczywistość, niekiedy kawał czyjegoś życia. Nie będę przytaczała nazw blogów wystarczy wejść w moją coraz to dłuższą listę, którą mam w zakładce ,,o mnie".  Uwielbiam te blogowe-książki bo one się nie kończą. Nie czuję tej wewnętrznej pustki jaką miałam za każdym razem po przeczytanej książce. Pochłaniam bloga za blogiem wielokrotnie powracając lub przeglądając co ciekawsze posty- rozdziały. 
Zastanawiam się czy też tak macie i czy to w jakiś sposób się unormuje to moje zaczytanie, bo na obecną chwilę znacznie odciąga mnie od spraw codziennych. Z książką jest o tyle jednak dobrze, że w którymś momencie trzeba pójść do tej biblioteki i jest czas na powrót do rzeczywistości i ,,opamiętanie się" choć na chwilę nim się znów coś kolejnego nie wypożyczy. W tym przypadku nie ma przerwy... ona mnie cieszy ale za razem i trochę niepokoi, szczególnie teraz w okresie przedświątecznym... 

Pozdrawiam Was wszystkich bardzo gorąco :)