Pierwszy dzień stycznia

Pierwszy dzień stycznia... pierwszy dzień nowego roku... po zabawie sylwestrowej czy czekaniu na magiczną północ aby  strzelił korek szampana i na czas składania sobie życzeń, często ten pierwszy dzień umyka nam. Odsypiamy wcześniejszy dzień lub po prostu niewyspani snujemy się po domu wspominając bardziej lub mniej poprzedni rok. Przynajmniej ja tak mam, że w sumie dostrzegam styczeń  dopiero gdzieś tak po kilku minionych jego dniach albo i później. W tym roku, za sprawą blogowego świata postanowiłam przypilnować ten czas. Zauważyłam, że modne jest podsumowywanie starego roku. Chyba jestem blogową świeżynką bo nie czuję jeszcze tej potrzeby, ale czytając innych miałam wiele ciekawych przemyśleń.  Z przekonania, że nie miałabym nic do wymienienia z jakiś osiągnięć, czy pozytywów takich ważnych... mimo, że rok miniony zaliczam do udanych... przeszłam do wyłonienia z trudem, dodać muszę - dwóch -trzech takich rzeczy, które ku memu wielkiemu zaskoczeniu niespodziewanie szybko przeobraziły się w kolejne i w sumie powstał całkiem ładny łańcuszek zeszłorocznych osiągnięć. Co mnie oczywiście nie tylko zaskoczyło ale i sprawiło wiele radości. Bardzo Wam za to dziękuję.

Dziś jednak, korzystając z dnia 1 stycznia, chciałabym skupić się na planach na ten nowy, nieznany jeszcze rok... Nie, nie! Nie będą to noworoczne postanowienia. Nigdy mi to nie wychodziło. Chyba zbyt silny nacisk psychiczny jak dla mnie... W każdym razie odwiedzając okoliczny zakątek wróbli, o którym pisałam chyba w temacie zachodu słońca, a którym jest pas krzaków, jako siedlisko przeogromnej ilości małych ćwierkaczy. Uwielbiam zachodzić tam i słuchać, i patrzeć jak się kłócą, biją, przepychają, ochoczo skacząc w gęstwinach poskręcanych gałęzi i gałązek. Tylko tuman śnieżnych pyłków rozbryzguje podczas ptasich awantur i radosnych zabaw ruchowych.

W tym roku dopiero odkryłam, że krzaki oblepione są czerwonymi kuleczkami i może stąd takie zainteresowanie?  Od lat staram się przeobrazić moją działkę w zimową stołówkę dla ptaków. Aby zwabić ich jak najwięcej. Móc na nie patrzeć i słuchać a przede wszystkim pomóc im podczas tego trudnego okresu zimowego. Dlatego też namiętnie sadzę berberysy i wspomniane już głogi. Bardzo dużo na ten temat czytałam i szukałam różnych informacji. Postanowiłam i w tym roku kontynuować moje próby stworzenia ogrodu dla ptaków.

Chciałabym posadzić irgi, których  jakoś nie mogę trafić w znanych mi sklepach ogrodniczych. Czas poszukać w necie. Zachowałam na działce samosiejki czeremchy jadalnej, które są pokarmem dla szpaków i chronią moje skąpe  zbiory wiśni, ale i sama lubię poskubać kwaskowate owoce czeremchy. Chciałabym posadzić ligustr i doczekać się może w ich gałęziach jakiegoś gniazda? Rajską jabłoń z dodatkową atrakcją pięknego kwitnienia, ale owocowe drzewa jakoś trudno u mnie rosną. Myślę o wielu rożnych krzewach i drzewach, które posadziłam w tym roku i czekam aż się zaaklimatyzują, niekiedy podstrzyżone przez pannę Melcię. Posadziłam jałowce i tuje... rosną i świerki, a przede wszystkim szybko rosnące wierzby, olchy i brzózki. 

Ale najwięcej radości czerpię z okazałej i rozłożystej olchy za domem, na której całymi stadami siadają w tym roku trznadle. Dawno ich już nie widziałam. Martwiłam się trochę nimi, bo rok rocznie widywałam je w miejscu, które zostało wycięte. Uwielbiam też patrzeć na sikorki posilające się słoninką za oknem. Są płochliwe a mój aparat zbyt słaby aby móc zrobić wyraźne zdjęcie. 

Korzystając, że jest to pierwszy dzień Nowego Roku chciałabym życzyć wszystkim odwiedzającym, aby ten rok 2015 był rokiem szczęśliwym, obfitującym w same dobre zdarzenia.