Moja prywatna przestrzeń

,,Szaro, buro i ponuro" za oknem do tego stopnia, że spoglądając w kalendarz tak do końca nie jestem pewna, który to dzień tygodnia, która to niedziela grudnia... dobrze, że ten czas odlicza dodatkowo wieniec adwentowy bo naprawdę można by się zagubić. Chociaż w tym roku święta przypadające na czwartek i piątek, w kalendarzu wprowadzają pewien chaos niezgodności z trzecią świeczką palącą się i informującą o trzeciej niedzieli... przymajmniej dla mnie. To takie moje przemyślenia poranne. W każdym razie skoro to, co jest za oknem nie nastraja mnie do jakiejś refleksji to postanowiłam rozejrzeć się po swoim domu... Pomyślałam sobie, że tu w tym moim ,,misz - maszu" (,,mixed"), na pewno coś się znajdzie do opisania ... I rzeczywiście. Przypomniało mi się, że chciałam napisać o mojej nietypowej kolekcji, czy raczej składziku, którym zapełniam swoją prywatną przestrzeń. Czas oczekiwania jest bardzo dobrym momentem na pewne przemyślenia, wspomnienia... dobrze jest choć na chwilę zatrzymać się i zastanowić się nad tym co nas otacza i wiedzieć, dlaczego właśnie to nas otacza.

Jedni lubią współczesność, inni pasjami gromadzą antyki i starocie, jeszcze inni tworząc swoją prywatną przestrzeń kierują się zupełnie czymś innym. Mnie zawsze raziła moja ,,inność". 

Pełna podziwu dla pięknych wystrojów wnętrz, harmonii barw i stylu... doboru właściwych materiałów, kolorów i faktur. U mnie zawsze coś musiało do siebie nie pasować, coś odstawać a z czasem stało się wręcz kolekcją przeróżnych mebli wręcz rażąco niepasujących do siebie. Mimo chęci, pragnień, prób... nie udaje mi się tego zmienić. Więc znów... postanowiłam przyjrzeć się temu czemuś, co mnie razi a jest tak mocno ze mną związane, że aż tworzy część mnie, której nie jestem wstanie wykrzewić. Ku memu zaskoczeniu okazało się, że jest to tendencja do otaczania się przedmiotami z duszą... tak po prostu. Bez ich metamorfoz, ewentualnie z lekką naprawą- konieczną dodać muszę. W skład tego wchodzą pamiątki rodzinne, przedmioty z dzieciństwa. I tak gromadząc je... tak jak te wszystkie zwierzęta jakie do tej pory ze mną zamieszkały- przedmioty szukające domu trafiają do mnie. Szafeczka przy ścianie to Dziadkowy mebel, jeszcze przedwojenny z ciekawym rozwiązaniem montowania półek. Wielki fotel czeka na swoją renowację przybył z wujowego domu wraz z drugim i dwiema stojącymi lampami z abażurami znającymi świetność minionej epoki. Przy oknie mój Misiaczek patrzący akurat przez okno, ale pewnie chciał być na fotce. Na fotce wszystko do siebie w miarę pasuje, chyba że się doda, że po drugiej stronie stoi masywny czarny regał a przy nim wypasiona konstrukcja zamówiona przez mego małżonka jak biuro w kolorze wiśni. Ale skupmy się na przedmiotach z duszą... 

Już kiedyś wspomniałam, że byłam fanką przedmiotów zagranicznych. A przynajmniej tak mi się zdawało. Ale kiedy wybieram się na ,,starocie" to nagle okazuje się, że moją uwagę skupiają inne rzeczy a wśród pięknych przedmiotów z zaprzyjaźnionych państw, szukam naszych, krajowych. Odkryłam, że nasze rękodzieło jest na pograniczu bankructwa jeśli już takim się nie stało a jego jakieś rzewne namiastki gdzieś tam nietęgo prosperują. A te, którym się udaje to zaraz zagraniczne firmy wykupują aby je zamknąć i nie mieć konkurencji. Zaczęłam rozglądać się za naszym, rodzimym rzemiosłem, przyglądać się wytworom ludzkich rąk w tych drobnych, twórczych i takich domowych pracowniach i serce zaczęło mi rosnąć. I tak właśnie spotkałam moją miłość. Ujrzałam go w necie i zakochałam się przez monitor. Malowany obraz na szkle - róży, więcej prac tej wspaniałej osoby można zobaczyć  tutaj. Byłam wniebowzięta, kiedy dowiedziałam się, że jest możliwość kupna go. Kiedy do mnie przybył, po prostu się rozpłakałam... mam go już od lat i wciąż nieustająco mnie zachwyca. Pani Ania ma dar nadawania przedmiotom duszy, musi je wykonywać z miłością, pasją, oddaniem i tworząc je nadaje im namiastkę tak pozytywnego ładunku, że mogę to odebrać a przedmioty stają się bliskie i magiczne. Kolejne dzieło pani Ani, które do mnie trafiło było już robione na moje zamówienie ale koniecznie chciałam aby wykonała je ta sama ,,magiczna rączka" Szafeczka na klucze. Kolor pozostawiłam już artystce, jedynie wybrałam sobie z netu motyw, jaki chciałam aby znalazł się na tej szafeczce. I nie pomyliłam się. Uwielbiam otaczać się przedmiotami z duszą... pozytywną energią. Nie patrzę na kolor, kształt, styl... rodzaj przedmiotu. Moje kolekcjonowanie nie zawęża się tylko do mebli, zbieram obrazy, firanki, serwetki... książki., w których jest zawarta wręcz duchowość człowieka. Ku mojej radości, kilka tygodni temu miałam okazję wziąć do rąk ,,przedmiot z duszą" o odmiennej strukturze.

 Przepięknie wydany tomik poezji Barbary Wójcik pięknie przyozdobiony fotografiami syna. Poezję miałam okazję poznać na  blogu Pięć pór roku i od razu poczułam...poczułam to coś, co zawsze czuję, kiedy mam do czynienia z pięknem, o którym zwykłam mawiać ,,jest dobre". W tym jednym stwierdzeniu zawieram wszelkie pozytywne fluidy i bardzo mocny ładunek duchowy w pełnym tego słowa znaczeniu. Pani Barbara jest osobą bardzo skromną więc nie chcę tutaj, na łamach naszych wspólnych znajomych roztaczać swoich ochów i achów w szczerych zachwytach ale pragnę chociaż nadmienić, iż ta  poezja mnie urzekła. Urzekła do tego stopnia, że kiedy dostałam egzemplarz z piękną dedykacją to ... zniknęłam ze świata realnego i każdą wolną chwilę poświęcałam na czytanie... oglądanie fotografii... wzruszanie się każdą kolejną stroną... I kiedy dojdę do ostatniej strony znów powracam do pierwszej i czytam na nowo... i za każdym razem odnajduję coś nowego w słowie albo w obrazie, albo w doznaniach. To jest dla mnie piękny prezent świąteczny. Dziękuję Ci Basiu :)