Pomocnik gospodarczy

Już nie pamiętam od kiedy zachwycały mnie odnawiane meble, z ciekawością przyglądałam się wszelkim pracom i ich efektom. Wielokrotnie zastanawiałam się czy samemu się czymś takim nie zająć, ale zawsze brakowało jak nie czasu to odpowiedniego do tego materiału. Biorąc pod uwagę, że skoro podoba mi się natura sama w sobie, to więc i te drewniane meble też mają swój niepowtarzalny dla mnie  urok i jakoś tak nie widziałam siebie z pędzlem i zamalowywaniem drewna jakąś farbą. Podejście to, wcale nie przeszkadzało mi  jednak w podziwianiu cudzych prac i zachwycaniu się wielokrotnie nowym życiem mebelka czy zaskakującą jego metamorfozą. Chociaż nie sięgałam po nie, kiedy nadarzała się okazja do kupna  nawet wtedy gdy mi pasowały. Jakoś tak malowane drewno i ja chadzało różnymi ścieżkami. Kompromis chęci i oporu do przemalowywania drewna przyszedł sam niespodziewanie. Może właśnie dla tego dnia i dla kogoś tak opornego jak ja wymyślono takie meble? W każdym razie trafiły do mnie  mebelki z płyty wiórowej z okleiną, typowo biurowe w kolorze czarnym i kiedy ta czerń zaczęła mi przeszkadzać to zaczęłam się im bacznie przyglądać pod kątem właśnie jakiejś przemiany, która wszystkim nam by wyszła na dobre. Zagłębiłam się raz jeszcze ale tak dogłębniej  pod kątem technicznym w owej tematyce i postanowiłam spróbować.

Przyznać się muszę, że nie lubię robić czegoś nietrwałego, na jakiś krótki moment z powodu nietrwałości materiału czy sposobu wykonania, szczególnie gdy nie mam za bardzo na to wpływu. Dlatego może nie przepadam za ciętymi roślinami, których żywot nie dość, że jest krótki to  jeszcze jednorazowy. W każdym razie cokolwiek robiąc z robótek ręcznych, interesuje mnie trwałość tej pracy, aby za chwilę nie wracać ponownie do tej samej czynności. Dlatego też zaczęłam jeszcze intensywniej oglądać różnego rodzaju czasopisma i programy pod kątem metamorfozy mebli aby znaleźć jak najlepsze sposoby i zapoznać się z nieznanymi mi zupełnie akcesoriami.  Od dawna podobały mi się białe meble. A kupiona zupełnie przypadkowo szafeczko-stojak dla ptasiej klatki, właśnie w kolorze białym, zachwyciła mnie tak swym kolorem, że gdyby tylko było to w mojej mocy to chyba wszystkie meble  w domu przemalowałabym na biało.  Na szczęście za pewne, temu szaleństwu przeszkodził brak czasu i ciut inne priorytety finansowe i szał związany z bielą - przeminął. Nie jestem jednak pewna czy aby tak do końca...

Z braku pomysłu na jaki konkretny kolor przemalować czarną płytę wiórową, padło na biel, która gdzieś tam jeszcze pozostała jako iskrzące się iskierki w dogasającym palenisku fantazji aranżacyjnej. Byleby przeciągu nie było, który mógłby rozniecić ogień po w miarę udanej pierwszej próbie.

Daleko mu do ideału, ale biorąc pod uwagę, że szafka ma trafić do niewykończonego jeszcze składzika to nawet uważam, że wyszła za ładnie. Ale zależało mi na materiale do  nauki. I dodatkowym założeniem tego mebelka jest aby poprawiał mi humor, kiedy będę zaglądać do tego pomieszczenia. Coś ładnego zawsze sprawia przyjemność, prawda? I taki właśnie jest jego cel. Bardzo jestem wdzięczna wszystkim osobom, które mnie zainspirowały i udzielały nieocenionych porad i wszelkich wskazówek a przede wszystkim za cierpliwość.

Nadal mam dużo wątpliwości co do emulsji akrylowej, którą pomalowałam mebelek, czy aby będzie to w miarę trwałe, ale jak się nie przetestuje to się nie sprawdzi. Przeprowadziłam kilka testów wytrzymałościowych to nawet, nawet. Zobaczymy jak to wyjdzie podczas normalnego użytkowania. Mam świadomość, że zrobiłam wiele błędów. Pierwszym było chyba za słabe przetarcie papierem ściernym i według porad, nakładać powinnam pojedyncze warstwy farby nie bacząc na to, że nie pokrywa od razu i zaczekać aż wyschną i dopiero nakładać kolejną. Podeszłam do zamalowywania jak do zwykłego malowania, w którym pędzlem lata się ,,góra-dół". Ale trzyma się. Rzeczywiście warto kłaść na pionowo każdy element do malowania, wtedy farba lepiej przywiera. Polecany czas odczekania pomiędzy kładzeniem kolejnych warstw jest 4 godziny, ale uważam, że to takie rzeczywiście minimum. Wydaje mi się, że lepiej kiedy odczeka się dużo więcej.

Motyw obrazka zaczerpnęłam z  czasopisma aranżacyjnego Weranda, którą swego czasu  prenumerowałam. A dokładniej sam szablon koguci, własne kolory nadal mu mąż. Propozycji wzorów było  kilka  ale w końcu większość rodziny wybrała koguta... ciekawe dlaczego? ;) Jakoś mnie to wcale nie dziwi .

Ale  w sumie nie ja jedna upatruję w kogucie motyw typowo wiejski czy podmiejski. A jak o kogucie mowa to przypomniało mi się, że jest on również ulubieńcem innych państw. Na przykład w Portugalii jest jednym z najpopularniejszych folklory-stycznych symboli, któremu oczywiście  towarzyszy średniowieczna legenda o Kogucie z Barcelos. We Francji natomiast kogut galijski jest nieoficjalnym symbolem państwa. Jest to pamiątka z okresu połączenia się kultury galo-rzymskiej i germańskich Franków, za spadkobierców, których do dziś uważają się  Francuzi. Symbolika kogucia jest przeogromna sięgająca od wierzeń ludowych kończąc na religijnych ale aż tak bardzo zagłębiać się nie zamierzam ani nie przywiązuję wagi do znaczeń symbolicznych. Mnie kogutek kojarzy się ze wsią i z moim pierwszym, przyjacielem kogutkiem.

Wracając do projektu szafeczki to zależało mi aby wykorzystując sytuację  pobawić się fakturą, i różnorodnością materiału. Od początku wiedziałam, że będzie mebel przemalowany a jego wnętrze pokryję tapetą. Jako, że wybór motywu ozdobnego padł na koguta to on stał się głównym elementem mebla, który nadał ton i w pewien sposób styl, jeśli zapomnieć przez chwilę o jego naturalnej prostocie mebla biurowego ale myślę, że dość dobrze imituje mebelek z ,,wiejską nutą". Wybrana tapeta wpadła mi od razu w oko, po dość długim przeglądaniu okazałego  zbioru. A wyrwane - tego szukałam!, zrzuciło ogromny ciężar z synowskiego serca, który już tracił nadzieję, że wyjdziemy tego dania ze sklepu. Nie wiem czy na fotce to widać, ale ona imituje plecionkę. Niejednolity kolor ale zarazem prostota wzoru bardzo pasuje mi do całej szafki
i mojego malowania mebla, który nie jest równo, idealnie pokryty farbą, a to za sprawą mojej zabawy pędzlem testując różne jego możliwości
i sprawdzania tekstury jakie nim mogę zrobić zgodnie z otrzymywaną nauką. Ta tapeta idealnie mi do całości pasuje a wręcz maskuje nawet nasze niedociągnięcia pędzla i wałka. Jestem ogólnie zadowolona z zabawy farbą a biały kolor mi się szalenie podoba i na pewno sięgnę po pędzel znów a mam jeszcze kilka innych czarnych mebli i nawet może stworzy się z tego a'la komplecik?