Mój dziki zakątek

O litości znowu pada! A ledwo co zdążyłam ułożyć sobie dzisiejszy, czyli sobotni, plan prac podwórkowych i podzielić się nim ze starszym synem. Tutaj nie ma tak, że pokropi czy przeleci chmurka. Tutaj jak zacznie padać, tak padać potrafi z kilka dni, a nawet tygodni. Wielokrotnie już martwiłam się tymi przedłużającymi się opadami czy aby las ,,nie zgnije" Tak, tak, nie ma co się śmiać. Tu jak ,,kropi" to ciurkiem. Czasami zrobi przerwę na krótką chwilę co by pewno pognać po kolejną dostawę wodnej chmurki i na powrót leje... Ale jest  ktoś,  kto  bardzo jest rady z tych opadów :) 

A mianowicie mieszkańcy stawu na działce. Z każdą kolejną dostawą wody przestrzeń ich znacznie powiększa się i żyjące w nim stworzonka są wręcz przeszczęśliwe. Ach te kompromisy naszej planety, zawsze ktoś się smuci a ktoś się cieszy... I o moim stawie i jego okolicy będzie dzisiejsza opowieść...

Ciężko było podjąć tę decyzję gdyż niosła za sobą widmo znacznej zmiany otoczenia, ale w końcu dół o ambitnej nazwie stawu, został wykopany w miejscu wiecznego grzęzawiska na działce. Teraz pewnie teren obsadziłabym  liliowcami ale w chwili podjęcia tej decyzji byłam na etapie obserwowania czy tym szlachetnym roślinom będzie u mnie dobrze. Nic straconego, przecież ,,co się wykopało zawsze można zasypać". I właśnie z takim nastawieniem zgodziłam się na ten ,,wodny" eksperyment. Uwielbiam wodę, uwielbiam siedzieć niedaleko niej i patrzeć na nią. Podziwiać jak pobliskie drzewa, rośliny  a nawet odległe niebo odbija się w niej, jak słoneczko przegląda się ciekawie w tafli wody. Uwielbiam patrzeć jak rodzi się równoległy do mojego - świat. Samodzielny, rządzący się swoimi prawami i zasadami ale jak bardzo zależny ode mnie... od nas i naszych decyzji - istnienia albo nie.
Przychodzą mi wtedy różne filozoficzne myśli, że może my też jak ten świat wokół tego stawiku istniejemy? Ktoś dużo większy od nas przygląda nam się ciekawie i obserwuje i w bardziej czy w mniej przemyślany sposób zakłóci czy wręcz pomoże naszemu bytowi? Wykopany dołek, sporo czasu był tym wykopanym dołkiem, którym przede wszystkim interesowała się nasza sunia i nasze dzieci, znajdując w nim świetne miejsce na zabawę. Po jakimś miesiącu  silnych opadów pojawiła się niewielkich rozmiarów kałuża w nim, którą dzieci grzecznie omijały podczas zabawy, bądź obuwszy się w stosowne kaloszki skakały w niej. Słabe rokowania były tego eksperymentu. Ale mąż ciągle powtarzał - poczekajmy! Więc czekaliśmy mając w dodatku inne rzeczy do robienia w ogrodzie, więc jak najbardziej mogło ,,poczekać". Ja już zaczęłam snuć własne wizje zagospodarowania tego terenu po zasypaniu.  

Dzieci snuły też własne plany i zaczął się pojawiać całkiem ciekawy projekt zagospodarowania tej przestrzeni. A jednak pewnego dnia, woda zaczęła zapełniać dno i ciut więcej. Z każdym kolejnymi opadami przybywało jej i przybywało... a wraz z nią zaczęło z wolna pojawiać się nowe życie na działce. Ku memu zaskoczeniu pierwsze pojawiły się jakieś ,,robalki" pływaczki - żuczko podobne, przybierając naprawdę imponujące rozmiary nawet do 5 cm! Zaraz za nimi przyszły pływaczki podobne do pajączków, mające takie długie nogi, często widuję je na stawach, jak szusują po tafli wody jakby się ślizgały. Dopiero po nich dojrzałam pierwsze żabki, a zdawało mi się, że one pierwsze przybędą i zajmą ten teren w swoje posiadanie. Wzdłuż brzegów sadziłam różnego rodzaju trawy, które miały za zadanie wzmocnienia ziemi, aby nie zarywała się do wody. Dość szybko się przyjmowała, mogąc bezkarnie rosnąć, nie koszona. A ja miałam wreszcie swoją najprawdziwszą łączkę, na której mogłam podziwiać różnorodną barwę przede wszystkim rodzimych traw ale i  tych bardziej szlachetnych, które po trochu też dosadzam. 

Lato tego roku kiedy pojawił się staw miało inny zapach i wzbogacało codzienność o nowe, jak najbardziej pozytywne doznania, umożliwiając mi obserwowanie tego nowego świata na mojej własnej działce. Do którego mogłam pójść, siąść sobie w trawie i patrzeć, słuchać i czuć... nowy świat, którego wcześniej nie było i mogłoby go wcale nie być. Świerszcze w trawie, jaszczurki śmigające tuż obok mojej nogi. Ważki... piękne, kolorowe ważki zawisające nad stawem i przelatujące raz z jednej, raz z drugiej strony... Łagodny spadek brzegu zaplanowany przez nas, umożliwia zwierzętom i ptakom podjeść bezpiecznie do wody i napić się albo nawet w niej wykąpać się. Z rana wiele ptaszków korzysta z tego, ale nie mam fotek. Nawet nie podchodzę za blisko  aby  nie  spłoszyć.  Słyszę  trele  o poranku i trzepot skrzydełek lub drobne ptasie sprzeczki w pobliżu naszego małego stawu. Lubię tą nazwę, mimo, że nie jest dużych rozmiarów, ale to nieważne. Do wodopoju przychodzi również domowy tygrys i reszta szanownej jego rodziny. Bawiąc się tutaj, biegając za ważkami i wygrzewając się w słonku. Czasami uda im się coś upolować, co mnie wcale nie cieszy, ale cóż taka naturalna kolej rzeczy w świecie Matki Natury.Ta fotka akurat jest z tego roku, kiedy to mieliśmy wielkie upały i suszę i znacznie obniżył się brzeg wody. Tym bardziej ,,tygryski" mają gdzie spacerować i biegać wokoło stawu. Zaskakujące dla mnie było to, jak szybko przyroda sama zajmowała ten teren. Na początku wszędzie wokół dołu była goła glina, ubita przez koparkę. Owszem poszło na nią kilka taczek popiołu z pieca i rzucałam tam ścięte gałęzie drzew aby liście opadły i wzbogaciły teren, taka tam ekologiczna metoda. I nawet trawie i polnym roślinom to wystarczyło.  A zastanawiałam się ile czasu minie zanim to łyse gliniane podłoże zazieleni się czymkolwiek.

Stworzone przez samą Matkę Naturę

Ja sadziłam trawy i inne kwiatki, które moim zdaniem ładnie komponowały się nad wodą, jak Onętki na przykład, a Matka Natura sadziłam swoje na wyrównanym terenie tuż przy oczku wodnym. Z pewną nutą wręcz nieukrywanej zazdrości ogrodnika ekologa muszę przyznać, że jej dobór roślin bardziej wabił owady niż mój. Ale bujnie rosnące całe kępy różnorodnej trawy chyba bardzo podobały się ważkom, które lubiły na nich siadać czy między nimi często przelatywać. Matka Natura skupiła się na owadach brzęczących ja na grajkach polnych, których w trawach coraz więcej słyszałam, a niekiedy któryś skoczył na moje kolano towarzysząc mi przez chwilę w obserwacjach. Potem przyszła pora na rybki. I wtedy dopiero można powiedzieć, że zapełnił się staw. Pływały po całym stawie dodając mu uroku i koloru. Tuż przed świętami Bożego Narodzenia w przypływie chwili kupiliśmy małe, żywe karasie srebrne przeznaczone w sprzedaży na danie wigilijne i wpuściliśmy do stawiku. Ten pomysł ogromnie mi się spodobał, chociaż nie do końca nam się udał, przez to, że rybki były pewnie poobijane. Mimo to wodne życie rozkręcało się. Miałam okazję po raz pierwszy na własne oczy zobaczyć kijankę. Niesamowite doświadczenie tego spotkania noszę ciągle w sercu, kiedy to stanęłam jak wryta na brzegu i przyglądałam się ,,dziwnie wyglądającej rybie" o wielkiej głowie. Dopiero po dość długiej chwili dotarło do mnie, że to może być kijanka ale i tak musiałam się upewnić czy aby na pewno. W tym roku miałam okazję popatrzeć na całą masę kijanek skrytych przy brzegu stawu w zaroślach traw. 
Prawdziwa inwazja... było ich chyba tysiące. I wszystko byłoby pięknie gdyby nie odwiedziny czapli. Uwielbiam ptaki ale naprawdę mogłaby polecieć na większe stawy rybne, których jest mnóstwo w okolicy i tam skołować sobie posiłek a nie nad nasze oczko wodne, wymiatając nam większość rybek. Tak naprawdę nie mielibyśmy już ich gdyby nie to, że zdążyły złożyć ikrę i narodziły się nowe. Stanął strach przy stawie, wcześniej rozwieszaliśmy sznur z błyszczącymi foliami i na niewiele to się zdało. Nie mam pojęcia jak ją zniechęcić. Roślinność sama się dosadza, ostatnio przybyły samosiejkowe rudbekie, które mają swój własny artykuł. Przybyło owadów i motyli, o których zapomniałam do tej pory napisać. Czasami szkoda mi wchodzić na ten teren łączki aby nie zakłócić tam panującej atmosfery naturalności i w jakikolwiek sposób burzyć panujący tam ich własny ład. Mieszka tam mnóstwo zwierzątek, o których nawet nie mam pojęcia. Cieszę się samą świadomością posiadania na wyciągnięcie ręki takiego kawałeczka działki. Zdumiewa mnie jednak jedno odkrycie, że nad stawem nie ma komarów. Zawsze wydawało mi się, że jak będzie akwen wodny to muszą być komary a tu niespodzianka. Nie jestem pewna czy opowieść nie wyszła chaotycznie ale trudno tak opisać czyjś świat w paru zaledwie linijkach. O życiu stawu wydrukowano wiele książek, albumów, ja nawet nie próbuję. Chciałam jedynie podzielić się tym wspaniałym doznaniem jakim jest nie stworzenie czegoś, byłoby to bluźnierstwem ... ale umożliwienie stworzenia czegoś pięknego i prawdziwego. Czuć tę satysfakcję, że podzieliło się kawałkiem tej planety z kimś, kto sobie żyje w wodzie i dla kogo ten kawałek dołka zalanego jest całym światem, w którym się rodzi, żyje i umiera (jeśli czapla nie przyleci :P).  I być może nawet rybki uważają za pewnik, że wszystko poza tym stawem to odległy kosmos.