Pierwsze kury Warszawianki i kogutek jarzębaty

 

Zaraz jak tylko jajko zapoczątkowało wizję hodowli kur rozpoczęła się budowa kurnika... pierwszego kurnika. Właśnie zdałam sobie sprawę, że stawianie tutaj kurników idzie nadzwyczajnie szybko i obiekty te nie potrzebują długiego oczekiwania, jak ma reszta projektów, które czekają i czekają...  i do tej pory czekają...

Kurnik stanął w tydzień. Nie wtrącałam się w jego wygląd zewnętrzny ale skupiłam się na aranżacji wnętrza, która miała stanowić mini-stodołę, jaką znam z dzieciństwa. Oprócz klasycznej grzędy i miejsc do znoszenia jaj, stanęła półka na pół szopki, z przeznaczeniem na przechowywanie siana lub słomy. Głównym zadaniem jej było sprawienie aby  było ptakom cieplej i aby miały dodatkowe miejsce do znoszenia jaj. Półka sprawiła się rewelacyjnie i rzeczywiście stała się ulubionym miejscem nawet do wysiadywania jaj. Szopa ogromnie mi się podobała. Dość szybko została obita papą i straciła wiele ze swojego uroku, ale było to konieczne aby ptaki miały większą szansę na przezimowanie w niej. Z kimkolwiek nie rozmawialiśmy na temat naszych planów to sugerował abyśmy jesienią ubili i do zamrażarki, bo nie przezimują. Szczerze mówiąc, jako rasowy mieszczuch nawet mi do głowy nie przyszło, że kury mogą nie przezimować w drewnianym, szczelnie obitym papą kurniku i ze stertą siana dla większej ciepłoty. 
Nasz eksperyment był bacznie obserwowany przez ,,dochodzącego" sąsiada, tak go nazwijmy na tamten czas a po udanym naszym eksperymencie sam zaczął zimować drób a nie ubijać jesienią.

 Wraz z kurami przybył i kogut - Jarząbek. Mam do niego ogromny sentyment, bo niewiele większy od kury i jak dla mnie nie różniący się niczym od nich, szybko się z nami oswoił. Pamiętam jak uczył się piać od innych, okolicznych kogutów. Jego harczenie przechodzące w piskliwe ,,ku-ru-yy" pamiętam do tej pory. Przeszliśmy z nim wszystkie jego fonetyczne etapy właściwego ,,ku ku ryku", które nas rozbawiały. Ja się nawet troszkę zaczęłam martwić, że się nigdy nie nauczy. 

Nie dość, że się nauczył to jeszcze wyrósł na pięknego koguta.

Z ogromną przyjemnością obserwowałam jego zachowanie i cały kurzy świat. Nie przypuszczałam nawet, że to tak mądre ptaki. Każdej kurce pięknie dziękował, kłaniając się gdy zniosła jajko. Zrozumiałam dlaczego kury tak drą się gdy tylko zniosą jajo - aby ,,facet" wiedział i przybiegł do nich :)

Koguty jak się okazało mają ogromnie dużo obowiązków. Dowiedziałam się, że do każdego miejsca przeznaczonego do znoszenia jaj, wchodził, siadał, jakby ugniatał miejsce, może swój zapach zostawiał, nie wiem, w każdym razie po takim rytuale dopiero kura raczyła zainteresować się miejscem i znieść jajko. Wypatrywał dzikiego ptactwa i w razie zagrożenia wydawał charakterystyczny gwizd. Kiedyś mi tak ,,gwizdnął,, stojąc koło mnie , to myślałam, że coś mu się stało, bo taki ,,niekoguci,, zupełnie to  był  dzwięk.  Ale przede wszystkim wszędzie nam towarzyszył. A kiedy pies biegł do bramy to on pędził za nim. Wszystko go interesowało co działo się na działce, taki prawdziwy gospodarz. Pewnego dnia zrobiliśmy kogutowi niespodziankę, bo będąc na tarku zakupiliśmy młode kurczaki, ale takie troszkę podrośnięte już. Wśród nich ukryliśmy młodziutkiego koguta, licząc na to, że nasz kogutek nie zauważy, zaakceptuje i potem będzie łatwiej we wspólnym stadzie Naiwność ludzka nie zna granic, a mówią, że to kury są niemądre. 

Kogut nastroszył się jak paw i co chwila zaglądał do kurnika. Mąż tłumaczył mu, żeby był dobry i miły dla nowych towarzyszy. Nie wiemy, czy to monotonia głosu czy coś w spojrzeniu, ale Jarząbek ustąpił. Zaraz potem, dwie najstarsze kury rozprawiać zaczęły nad czymś, stojąc w kurniku i bacznie przyglądając się młodzieży. Efektem tego było, że jedna z nich siedziała z nimi. Ale jakaś zadyma rozkręciła się jednak aż wyjrzałam z domu, bo wrzask jakby lis do kurnika się zakradł, a to ta druga (dyskutująca) darła się zza domu, kogut z przy kurnika. Wtrącać się nie chciałam, ale skwitowałam wielce poruszona do męża, że ,,on uważa, że to ja głośna jestem, to niech posłucha co się dzieje na podwórzu. " Wydaje mi się, że było więcej chętnych mam do zaadoptowania młodzieży W każdym razie z wielkim zainteresowaniem obserwowaliśmy pierwsze wielkie poruszenie w kurniku. 

I w końcu się doczekaliśmy pierwszych, malutkich i wcale nie tylko żółciutkich kurczaczków!. Ogromnie byłam zdziwiona, że mogą być inne niż żółte, zawsze na obrazkach, w bajkach bohaterami były śliczne, żółtaczki a nie pomarańczowo-beżowe, brązowe, czarne, w plamki lub ciapki. Radości było co nie miara.  Potem oczywiście wiele trosk i niepokojów czy zdrowo będą się chować bo my przecież nie mamy żadnego doświadczenia.

Z przyjemnością przychodziłam co rano wypuścić je na wybieg, nakarmić i popatrzeć na ich świat.

Zresztą nie tylko ja byłam nimi zafascynowana. Kurzy świat zastąpił nam telewizor dlatego też  szybko stanęła ławeczka na wprost wybiegu kurnikowego aby można było sobie na niej usiąść i popatrzeć na nasze pierwsze kury. 

Wśród tych kurczaczków jest synuś i następca naszego kogutka, który niestety krótko dzielił z nami naszą codzienność. Nie trafił do gara, rozchorował się trzeciej wiosny i pożegnawszy się z nami odszedł w spokoju pozostawiając nam piękne wspomnienia cudownie przeżytych wspólnie chwil...

Misiaczek nasz co rano wstawał, wskakiwał w kaloszki i szedł ze mną albo z tatą karmić pierzasty zwierzyniec, wołając ,,ko ko mniam mniam" Nie mylić z ,,mniam mniam ko ko" bo to już zupełnie co innego oznacza. I rzeczywiście, wypuszczając je z wybiegu aby poskubały sobie trawki i poszukały robaczków, działka napełniła się ,,życiem" A częste ku ku ryku sprawiało, że zaczęłam czuć się lepiej, konkretniej. To znaczy,, że tzw. granica dwóch światów, która reprezentowała dla mnie nie wiadomo co, zaczęła skłaniać się ku jednej, wyrazistej stronie z wiejskim akcentem.

Przyjaźń z kogutkiem i obcowanie z tak wiernym przyjacielem zaowocowała pracą twórczą na jego cześć, która do tej pory oprawiona, wisi w kuchni na widocznym miejscu i przypomina mi o wyjątkowym przyjacielu, który na zawsze znalazł miejsce w moim sercu.