Zimowy czas / Our winter time

Po choince zostały wspomnienia. W tym roku nawet raz dwa się z nią uporaliśmy. Zostały jeszcze świąteczne zasłonki ale zaczynam już z wolna myśleć o wiosennych akcentach. Pewnego razu siadłszy  w fotelu oślepiła mnie biel wpadająca przez południowe okno. O tej porze roku biel kojarzy mi się ze śniegiem albo mrozem więc wzdrygnęłam się z lekka a tu połyskiwały promienie słońca poprzez śnieżnobiałe chmury. 
We have white clouds in the sky and this is our winter white. I like my winter garden on the windowsill.

Na parapecie mam swój zimowy ogródek. Natka pietruszki miała być tylko przez chwilę, wysiana jeszcze latem jest z nami do dnia dzisiejszego.  Tak jak sadzonka pomidora, która została znaleziona późnym latem i zabrana do domu jako eksperyment. Obok pelargonie, próbujące ścigać się z pomidorem. Kiedyś próbowałam mieć zimowy ogródeczek na kuchennym oknie ale on jest od strony północnej i słabo rosły. Mój dom jest tak dziwaczny, że nikogo już nie dziwi, że natka pietruszki robi w salonie za kwiatek doniczkowy. Chociaż w przyszłym roku spróbuję znaleźć bardziej efektowną doniczkę.
The parsley leaf was supposed to be only for a while and it is still there. Tomato growing on the windowsill is our experiment. Geraniums are racing with a tomato, who will be taller. I smile at them because I have a green window sill. Cyclamen really like my house. They bloom beautifully. I am thinking about expanding the collection of cyclamen. We are waiting for spring. Animals like to sleep on armchairs. We like arrange the puzzle. I will make a picture of them and hang them on the wall. My boys preferred to arrange puzzles than to play on the computer is a great winter success.

Za to bardzo dobrze jest na stronie północnej cyklamenom. Ta zima jest tak łagodna, że pozostały w wiatrołapie, w którym normalnie jest na tyle chłodno, że chyba by sobie na dały rady, tej zimy czują się wspaniale. Wreszcie jakiś kwiatek, któremu dobrze jest w naszym, chłodnym domu. Postanowiłam poszerzyć kolekcję o kolejne kolory. 

Tej zimy powróciłam do układania puzzle. Dawno już tego nie robiłam ale zakładając, że zima będzie zimą, pomyślałam sobie, że to będzie miło spędzony czas i może nawet przywołam miłe wspomnienia u chłopców? Puzzlom udało się przebić przez gry komputerowe więc jest zimowy sukces. Ba! Nawet jest nowe zamówienie na kolejne. Motyw puzzle jest specjalnie dobrany bo będzie obrazem.

Każdy zimę spędza jak lubi i w takim towarzystwie jaki mu pasuje.

Czarnoś wyrósł na sporego kocurka. Grzbiet fotela po łuku
 ma 60 cm długości.

Swego czasu Czarnoś jako domowy kot uczył Reksia domowych manier. Zaowocowało to tym, że obecnie jak jest w domu Reksio a ktoś zajmie ,,zwierzęcy" fotel to Reksio delikatnie szturcha przednią łapką siedzącego prosząc aby ustąpił mu miejsca. Kiedy fotel zwalnia się to psina od razu wskakuje na niego i mości się wygodnie.

At one time our cat Czarnoś taught our dog Reksio home manners as a domestic cat. It resulted in the fact that now as Reksio is at home and someone will take the "animal" armchair, then our dog touch the sitting person by his front paw in order to do him space away. When the chair releases, the dog immediately jumps on it and lies comfortably.

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie

 i życzę miłego weekendu
I wish you a nice day

:)

26.01.br

Przyszła! Wróciła! Cudowna niespodzianka zwyczajnego dnia. Zapraszając Kulkę na śniadanie, wbiegła za nią do domu jak czyniła to zawsze. Tak zwyczajnie. Przemknęło mi jej podłużne futerko czarno-białe i przez chwilę stałam zaskoczona, bo niby widok znajomy a jednak poczułam zaskoczenie. Czy to egoizm czy siła tęsknoty ale tuląc ją do siebie pomyślałam sobie, że ciężko mi będzie wypuścić ją z domu z obawy, że znów zniknie. Gdzie była? Co robiła? Dlaczego jej nie było? Przebijało się przez uczucie szczęścia, że żyje. Wróciła w doskonałej formie, żadnego ubytku na zdrowiu, jakby stęskniła się po prostu za swoim kocim jedzeniem. Czekała na nie, bo śniadanie, z racji niedzieli opóźniło się znacznie i mogła przyjść na podwórze, nie doczekawszy się zwykłej pory posiłku odejść a my nawet byśmy nie wiedzieli, że była. Moja Kicia... żyje i ma się dobrze. Teraz siedzi na stołku pod kuchennym stołem i myje łapkę. Tak jak by nie zniknęła na tyle tygodni. Obwąchałam ją ale jej obcy zapach niewiele mi powiedział. W każdym razie wydaje mi się, że gościnnie przebywała gdzieś w ciepłym miejscu zamieszkałym przez inne zwierzęta, może w oborze? Ile kilometrów przemierzyła, gdzie polowała? Ale jest. Chociaż dzisiaj, chociaż przez tę szczęśliwą dla mnie chwilę.