Jesiennie ale ciepło

W tym roku październik nie jest deszczowy jak w latach ubiegłych przyjemne promienie słoneczne ogrzewają kilka godzin w ciągu dnia co sprzyja spacerom po działce i rozważaniom nad kolejnymi pracami. Jest w miarę ciepło, na pewno dużo cieplej bo nie pamiętam roku, kiedy w tym miesiącu chodziłam po dworzu (walk outside) w polarze jako okryciu wierzchnim i było mi w sam raz. Staw niestety wysechł pod koniec sierpnia, nie dał rady wysokim temperaturom, więc o hodowaniu ryb możemy na razie zapomnieć. Woda została tylko w  niewielkim pogłębieniu wykopanym przez męża dla żab, które chciałyby jednak pozostać na terenie stawu i mimo wyschniętego stawu mieć dostęp do wody. Myślimy też o traszkach, które na pewno są wiosną ale nie wiemy czy zostają z nami przez cały rok czy tylko traktują nasz akwen do celów rozrodczych. W każdym razie rok rocznie staw napełniał się wodą podczas jesiennych opadów deszczu. Zobaczymy jak będzie w tym roku.

A tak to jesień... kwitną marcinki i to też nie wszystkie. Z tego co widzę to mam kilka odmian, ta najpóźniejsza dopiero pąki produkuje. Kwitną jeszcze gdzieniegdzie floksy wysokie, chyba jakieś spóźnialskie, hortensja ogrodowa ma w tym roku mnóstwo kwiatów i róże... trafiły mi się dwie dobre odmiany, ta czerwona to wciąż ta sama co jak zaczęła kwitnąć tak kwitnie nadal w ,,rabacie Juniora". Różową uwielbiam, jest pnąca ale o niskim pokroju ale prześlicznie kwitnie tworząc jakby bukieciki z drobnych różyczek.

 

Jesienna pora roku jest czasem dla traw, które bardzo lubię. Ze względu na alergię na nie, nie mogę robić sobie kompozycji w domu, ale mogę je uprawiać w ziemi. W lecie słabo je widać, przytłumione są kolorami innych roślin ale teraz, kiedy niewiele co u mnie kwitnie, rzucają się w oczy.

 

Zdjęcie po lewo często się powtarza mimo, że zrobione jest na świeżo, ale dlatego, że robię zdjęcie trawom z tej samej perspektywy. Oba zdjęcia są z sektora stawu czyli części przeznaczonej dla rdzennych mieszkańców naszej działki.  Staramy się  jak  najmniej ingerować w to miejsce, chociaż w tym roku

pojawiły się pewne moje plany nad lekką modernizacją. W trakcie jesiennego spaceru znalazłam naszą choinę! Sami ją posadziliśmy, ale nie spodziewałam się, że tak pięknie pójdzie w górę tego lata. Świerk mający tak z 40 centymetrów, kupiony w niedużej donicy jako ozdoba do domu na Boże Narodzenie ale z myślą, o tym, że wiosną posadzimy go do ziemi. Z trudem udało nam się go utrzymać przy życiu ale w miarę dobrze rokującego posadziliśmy wiosną do ziemi tam gdzie nam się wydawało, że jest najlepsza ziemia i wierząc, że znów przyjdzie nam z pomocą sama przyroda. Odchorowywał kilka lat wegetując, potem ruszył... ale zrobiło się dla niego zbyt ciasno i z ogromnym niepokojem przesadziliśmy go ,,na bogato" czyli z ogromną bryłą ziemi aby jak najmniej ingerować w korzenie, w okolice stawu, tam gdzie jest mnóstwo przestrzeni i towarzystwo innych iglaków. I udało się! Na zdjęciu słabo widać tę przestrzeń ale to za sprawą działań samej Matki Natury. Ale jak już wspomniałam wykluły się pewne myśli nad modernizacją terenu, które obejmują również utworzenie końcika  dla ostów, no bo gdzież indziej może być lepsze dla nich miejsce? Więc ciut się zmieni co nie naruszy bytności już iglaków.

Ale znów się rozgadałam... miało być więcej ale to napiszę w kolejnym poście. 

Ps. A jednak chyba miejsce się zmieni dla ostów. Po napisaniu tego posta i jakby zwizualizowaniu (visualize) sobie tego miejsca doszłam do wniosku, że jako jednostka prospołeczna, muszę wziąć pod uwagę sąsiada. Zaraz za ogrodzeniem ma swoje pole i nie sądzę aby był zainteresowany sąsiedztwem ostów. Zostaje drugie pole i może na nim stworzę jakiś ostowy kącik gdzieś w środku mojego pola?

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie i dziękuję za to, że jesteście i dzielicie się swoją codziennością ze mną

 :)