Tuż przed deszczem...

Właśnie pada deszcz... tak delikatnie i drobną kropelką, jakby spadała na ziemię rosa. Cudownie rześkie powietrze z nutą wilgoci i świeżości w zapachu. Mój świat lekko zamglony ale widzę, że ptaki nic sobie z tego nie robią i swobodnie latają. Przez chwilę obserwowałam wróbelka skaczącego po gałązkach olchy a potem przelatującego na pobliską gałązkę wierzby i po niej kontynuującego swoje skakanie. Oj przydał się ten deszcz...  Ten przyjemny deszczyk z rana przyszedł do nas wczorajszego wieczoru jako ulewa zapowiadająca nadejście burzy, która niebawem nadciągnęła hucząc i strasząc swoim rozbłyskiem. Ale przeszła bokiem. 


W nocy nadeszła kolejna, nawet prąd wyłączyłam w domu ale nie trwała długo. Za to widziałam przed snem jak błyska się hen hen na wschodzie. Niewiele co było słychać tylko widziałam srebrzyste nitki rozdzielające ciemną kotarę nieba. W takich chwilach czasami siadałam na tarasowej huśtawce ogrodowej i oglądam sobie burzę, która jest kilkanaście do kilkudziesięciu kilometrów ode mnie. Poranek jest bardzo miły, cichy i spokojny a deszcz wyczekiwany, ale wcale tak pięknie nie było wczorajszego popołudnia. 

Jak już wspomniałam nieraz, pozyskując swoje własne siano z koszenia trawy na działce ściśle jesteśmy związani  z opadami deszczu, dlatego wykorzystując zawodowe umiejętności męża planujemy kiedy kosimy aby zdążyło wyschnąć przed ewentualnymi opadami i tak też było tym razem. Skosiłam trawę w czwartek aby przy tych upałach wyschła do ,,piątkowo-sobotnich opadów" czyli nadchodzących w nocy lub już z wieczora. Tak też się stało. Trawa była wyschnięta już w piątkowy poranek i przed południem ze Starszym zgrabiliśmy i skrzętnie ułożyliśmy na zgrabną już kupę siana w blaszaku. Byłam bardzo zadowolona z siebie, że tak ładnie i terminowo nam to poszło. Starszy pojechał do pracy na drugą zmianę a ja zostałam z Juniorem w domu wypatrując tego zapowiedzianego deszczu bo powietrze było tak ciężkie i gorące, że z trudem w nim się już oddychało. W telewizji już trąbili o opadach deszczu w Polsce, u mnie nadal niebo było błękitne a chmury bielutkie. Co i rusz zerkałam na północ skąd nadchodzą szaro bure chmury zwiastujące opady deszczu i nic. A przecież czuło się, że nadchodzi i ja, i zwierzaki ziewające i szukające miejsca na krótką drzemkę. Taki zastój...

Korzystając z bezczynności sięgnęłam po komórkę i postanowiłam w altanie, gdzie jest przyjemny chłodek i lekki przewiew, w tych dusznych godzinach pogadać z mężem. Zaraz za progiem domu w ostatniej chwili wyminęłam ,,wycieraczkę" Reksia, który wyciągną się jak długi i chłodził na kamiennej posadzce ala patio. Czując już ten rześki powiew jaki zastanę w altanie z przyzwyczajenia rozejrzałam się po działce aby tak rzucić okiem czy wszystko jest ok i żadne zwierzę nie rozrabia. Wszystko było rozleniwione upałem, od strony północnej nadal piękne, niebieskie niebo. Jeszcze deszczu nie będzie. Przecięłam podjazd tuż przy blaszaku idąc ku zagajnikowi drzew, w którym skryta jest altana. Ptak zagwizdał, za jego głosem skierowałam wzrok ku zachodowi na pas gęsto rosnących drzew tuż za ogrodzeniem działki i zachwyciłam się mocno zielonym kolorem drzew, które na tle ciemnego nieba wyglądały tak pięknie, zdrowo i okazale. Ciśnienie skoczyło mi wyżej a serce zaczęło tłoczyć krew do mózgu kiedy dotarło do mnie co tak naprawdę widzę. Kurcze, jak, gdzie, skąd?

Dlaczego od zachodu a nie standardowo od północy? Pędem w stronę domu wołać Juniora aby szybko zszedł bo burza nadciąga. Pobiegłam po Kacpra stołującego się na końcu działki i przy okazji porządkującego nam teren przy stawie. Nim nadeszliśmy Junior pognał na wybieg po Melkę. Już miałam wprowadzać kozła jak sobie przypomniałam, że przecież kilka kur ubzdurało sobie znosić jaja w rogu boksu Kacpra i jak tam są, to zaraz on je wchodząc zgniecie. Zaczęłam wołać syna aby szybko przyszedł. Kacper zdenerwowany bo nie lubi zmian i jak wraca do swojego domku to wraca a nie zatrzymuje się w pół drogi. Najpierw jaja potem kozioł. Jumior wpadając po jaja wypłoszył kury i kaczki nie zamykając drzwi na wybieg całe towarzystwo nie wiele sobie robiąc ze zmiany pogody i naszego pośpiechu rozbiegło się po działce. One potem! Najpierw kozy... Po zainstalowaniu Kacpra w szopie polecieliśmy po rogate dziewczyny. Melka już stała i czekała, jej nie trzeba było niczego tłumaczyć. Nie lubi moknąć, nie lubi burzy... Wręcz poganiała nas mecząc dlaczego tak późno i dlaczego tak się grzebiemy? Odplątać szybko zaporę uniemożliwiającą opuszczenie pastwiska  skonstruowaną z Juniorem po ostatnim wdarciu się do warzywnika i objedzeniu mojej jabłonki, nie było łatwo. Chmura z zachodu przybliżała się coraz bardziej a już nawet ja czułam w nozdrzach wilgoć. Nawet Lucia o dziwo, grzecznie mknęła za mamą do szopki bez wykrętów bez dziecinnego uporu i przekomarzania się. Kozy zostały pozamykane w swoich szopkach... teraz drób... Junior pobiegł po ziarno i wołając ,,cip cip" prowadził całe towarzystwo ku kurnikom. Szły grzecznie i potulnie. Pierwsze pojedyncze, duże krople spadające  zmotywowały nas do większego pośpiechu. Jeszcze widno jak je zagonić do szop? Wrzucaliśmy ziarno do środka kurników i czekaliśmy aż pierwsze zrozumieją i wejdą do środka. 

Reszta słysząc dziobanie wejdzie sama. Plan prosty i nieskomplikowany ale to pobożne życzenie. Dwa kurniki, dwa wejścia, dwa upodobania kur... jedno mieszka na lewo, drugie preferuje prawą stronę. Dwa koguty, dwa haremy a ja nie wiem przecież, która kura do którego haremu należy...  aaaaaaaaaaaaaaaaaa! Po ziarno powchodziły jak ,,oko dojrzało" ale jak zorientowały się co się święci, to powychodziły, bo one tu czy tam spędzać nocki nie będą. Otwieraliśmy i zamykaliśmy te drzwi... mało mnie szlak nie trafił bo coraz mocniej zaczynało padać... Nie chciałam w burzę latać do kurnika i zamykać go, chciałam mieć to już za sobą... Ale towarzystwo nie mogło się zdecydować czy lepsze jest ziarno w tym czy w tamtym i w jakim towarzystwie będzie je jadło... zaczęłam żałować, że nie ma jednego, dużego pomieszczania bo byłoby po problemie i zaczęła się tlić myśl nad przebudową szop, kiedy Junior krzyknął abym zamykała. Starając się mijać duże krople, ciepłego deszczu pomknęliśmy do domu. Jeszcze dobrze nie zdążyłam ochłonąć, kiedy Junior zapytał się mnie po co zamykaliśmy kury skoro już przestało padać...?

Ot i taka opowieść z naszego codziennego życia nie zawsze do końca przemyślanego.

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie :)