Z wolna pojawiają się ozdoby świąteczne

W tym roku duch świąt mnie nie opuszcza, może dlatego, że z braku czasu nie mam czasu się za nim uganiać. Skoro ja się nie uganiam za nim to może dlatego on trwa przy mnie bo moja ignorancja zalazła mu za skórę? Pojawił się jeszcze przed grudniem za sprawą pewnego bloga a raczej pięknie zaaranżowanego pewnego kuchennego okna w bloku, który mnie wręcz oczarował. Mimo to go hamowałam żeby nie powiedzieć, że go mocno ignorowałam bo postanowiłam sobie, że wszelkie ozdoby świąteczne zacznę robić, tworzyć czy myśleć o nich z pierwszymi dniami grudnia. I tak też się stało. Pęd przedświątecznych myśli został ostro zahamowany i wydawać by się mogło, że nie ruszy już z miejsca po odejściu mojej wiernej i długoletniej, czworonożnej przyjaciółki. Żal po stracie ukochanej istoty ma wiele oblicz, moja wyraża się w tym roku właśnie w ten sposób.

Gdyby ktoś mi powiedział, że będę rozświetlać dom, podwórze kolorowymi lampkami w ramach tęsknoty za Sunią postukałabym go w czoło a jednak... Myśląc o niej i wspominając nasze wspólnie przeżyte dni przypomniałam sobie jak lubiła światełka, jak potrafiła wgapiać się w rozświetloną choinkę. Mimo, że była psem to bardzo lubiła święta i wszystkie świecące ozdoby. Smaczny prezent czekał na nią zawsze pod choinką i mogła go mnóstwo razy złapać i ,,rozpakować" a mimo to czekała cierpliwie na rozdanie prezentów. A kiedy już został jej dany, odchodziła z nim gdzieś w ustronne miejsce i tak jak każdy z nas zajęty był swoim prezentem tak i ona zajmowała się swoim. Lubiła kłaść się przed światełkami i po prostu na nie patrzeć, albo drzemać sobie w blasku ich małych światełek. Z czasem zrezygnowaliśmy z ozdób bo straciła wzrok i baliśmy się, że sobie coś zrobi okręcając się w jakieś kable czy same lampki. Tym razem mogę je znów rozwiesić wierząc, że będzie mogła je zobaczyć i znów się w nie wgapiać jak robiła to za życia.

 

Wydaje mi się, że odeszła w Mikołajki bo to był prezent dla nas. Czuła, że się martwimy o nią, smucimy jej stanem. ogromnie się denerwowałam czy ją coś nie boli. Przecież nie powie. Te oświetlenia są w dziwacznych miejscach bo to są mniej wizytowe drzwi główne, jeśli można tak powiedzieć. Wejście z piwnicy, a okno należy do pralni. Nie do końca jeszcze lampki rozmieszczone są tak jak należy, wiszące sopelki nad drzwiami z lekka kolidują z ich otworzeniem ale coś wymyślę. Szukając czegoś na drzwi wejściowe, znalazłam takie właśnie styropianowe okienka. Złote wylądowały w oknie syna bo też mu się bardzo spodobały.

Wspominając okna wiklinowe również wypatrzone w tym roku mogę się pokusić o stwierdzenie, że mam w tym roku jakieś okienne trendy. Cieszę się, że zdecydowałam się na świąteczną ozdobę drzwi wejściowych nawet takich mniej eleganckich ale najczęściej przez nas używanych bo od razu zrobiło się sympatyczniej. Zainspirowała mnie Ania K z bloga inspiracje w moim mieszkaniu dzięki zdjęciom  właśnie z aranżacji drzwi wejściowych. Nawet udało się wreszcie coś wymyślić z oknem. 

Bardzo dziękuję wszystkim autorom moich ulubionych blogów

 za tę inspirację, motywację i wzbogacanie mojego codziennego życia. 

Dziękuję za odwiedziny i miłe, serdeczne i płynące z serca komentarze

 :)