Rudbekiowa łączka przy stawie

Nie zamierzam rozpoczynać jakiegoś cyklu ,,podróży po rabatach" chociaż może nie byłby to wcale taki zły pomysł? Ze względu na toczącą przez nas, od lat, walkę z niesprzyjającym podmokłym terenem to mógłby taki cykl wypaść bardzo pouczająco. Na każdym kroku naszej działki są jakieś eksperymenty z poskromieniem mokradeł bardziej lub mniej udane. Do tego latem patelnia słoneczna, która w ogóle nie szła w parze z wiosennymi bagnami. Czas przeszły, bo dzięki drzewom została ona poskromiona na tyle, że nie jest już taka uciążliwa, pod warunkiem, że nie ma ogromnych upałów. A rabaty czekają ma modernizację. Ale dziś chciałam napisać o mojej łączce, którą od lat nazywam Rudbekiową łączką. Zawsze pisałam o niej latem lipiec 2015 r. i lipiec 2016r. Tym razem piszę o niej teraz z dwóch powodów. Raz aby pokazać ją jak wygląda o tej porze roku, dwa z powodu nieoczekiwanych gości, którzy sprawili mi ogromną niespodziankę i radość. Ale po kolei...

Na takim ogromnym obszarze ogrodowym 3 tys. m2, prace wiosenne nie należą tak naprawdę do bardzo relaksujących, ponieważ ile by się nie zrobiło tej pracy to i tak jest za mało i przy ogarnięciu wzrokiem całego terenu, w sumie ta praca jest niewidoczna i co boli, mało znacząca, niczym kropla w morzu potrzeb. Pracując  wczoraj nad tą nową rabatą, doszłam do wniosku, że taki  nieduży  ogródek  ma swoją  wielką  zaletę. 

Widać w nim wykonaną pracę i jest moment, w którym ta praca została zakończona. Na tak wielkim obszarze, kiedy dojdę do jednych z ostatnich rabat, te pierwsze znów będą do porządkowania, to taka syzyfowa praca. Tak naprawdę, to duża ilość par rąk powinna w tym samym czasie porządkować cały teren, aby móc poczuć, że to co się robiło, dało jakiś konkretny efekt. Mimo tych słów nie zwracamy się ku ogrodnictwu ale nadal pozostajemy w sferze ekologicznym. Dlatego też z taczką i grabiami powędrowałam na wspomnianą już łączkę. 

Wiosną wygląda zdecydowanie inaczej niż latem.  Ku  zaskoczeniu  wielu  oglądających  ją  i  znających   z  okresu  letniego,   pokryta jest  trawą różnego rodzaju, a przede wszystkim umarłymi źdźbłami trawy i bardziej podobna  jest  do    zaniedbanego   trawnika  niż do  łąki  kwiatowej.  Rudbekie  i   inne kwiaty dopiero  budzą  się  bo już jesienią zeszłego roku wytworzyły nowe sadzonki z nasion. 

Dlatego dużym błędem jest tworzenie łąki na bazie istniejącej już, poprzez wiosenne przekopywanie jej. Takimi pracami po prostu się ją niszczy. Mogłam zostawić zeschniętą trawę, teren sam by sobie z nimi poradził ale dłużej by to trwało, dlatego jak co roku wygrabiam mocno ten teren. Pozyskane w ten sposób siano zawożę do kurnika, część rozrzucam na wybieg kurzy, część zawieszam w gałęziach drzew dla dzikich ptaków, które wezmą sobie na budowę gniazd. Obecność kwitnienia zdradzają sterczące kikuty łodyg jesiennych, polnych kwiatów, które oczywiście pousuwałam odkładając na inną kupkę, bo do kurnika się nie nadają. Uwielbiam tę część działki, bo prócz wiosennego grabienia nic nie muszę robić, żyje własnym życiem i niepodzielnie króluje w niej Matka Natura a ja z ogromną przyjemnością przychodzę na łąkę odpocząć. Posłuchać skrzypków, brzęczenia owadów... tam działka pachnie zupełnie inaczej niż cała reszta terenu. I tym razem również nie pracowałam sama ;)

Po południ spotkała nas wielka, miła niespodzianka, ale o niej już w następnym poście...

Znalazłam coś fantastycznego na temat wysiewu, polecam :)

Bardzo serdecznie wszystkich pozdrawiam i mam nadzieję, że u Was ładniejsza pogoda niż u mnie, bo dzisiaj od rana siąpi. (czyli pada drobny deszczyk, mży).

11.00 - przestało padać  :)

11.30 - rozpogadza się :)

16.00 - zachmurzyło się :/