Przedświąteczna zaduma

Wiele się dzieje w moim życiu nie koniecznie za sprawą mej osoby ale tak to już jest na tym świecie. Nie szukamy trosk ani ekscesów a one same do nas przychodzą. Tak samo jak nie prosiłam o zmiany w panerze bloga a zostało mi to narzucone. Dlaczego ciągle ktoś na siłę nas uszczęśliwia?

Ale najbardziej martwią mnie nadchodzące święta. Od wielu lat zastanawiam się co się dzieje, że one są takie... mało świąteczne, bez wyrazu, że ich nie czuję... rok rocznie szukam ducha świątecznego i znaleźć go nie mogę. I chyba mnie olśniło! 

Źle reaguję na tę świąteczną bzdurę. W grudniu nie ma Świąt Choinki, Świąt Mikołaja czy Świąt Prezentów. W grudniu są święta Bożego Narodzeniem. Tego dnia świętuje się narodzenie Syna Bożego, zwiastującego całą wielką historię. Jest to święto Chrześcijan. Mój telewizor ma wolne, bo nie da się go oglądać, tak jest nafaszerowany świątecznymi reklamami, ale durnymi reklamami, nie mającymi nic wspólnego z Bożym Narodzeniem. 

Ostatnio zastanawiałam się jak by wyglądał współczesny kalendarz gdyby nie było Chrześcijan? Bo to z tej religii wywodzi się wolna niedziela. W ogóle pojęcie wolnego dnia, czy byłyby jakieś wolne dni? Zaskakujące jednak dla mnie jest to, że osoby niewierzące przystrajają dom aniołkami, gwiazdami ... przecież to symbole chrześcijańskie. Skoro nie wierzą to po co  obchodzą święta. Po co ubierają choinkę, w końcu mogą ją ubrać i w styczniu, i w lutym a nawet i w październiku, bo nie ma to znaczenia. W każdym razie jeśli mnie,  drażni inwazja durnych, przedświątecznych reklam, gadżetów to jak muszą drażnić niechrześcijan. 

Wspominałam kiedyś o dwóch książkach na temat życia Ojca Świętego Jana Pawła II. Jeszcze latem postanowiłam, że kiedy nadejdzie czas będę wstawiała z nich fragmenty, ponieważ, nie jestem pewna czy te książki są łatwo dostępne na rynku. Mam je za pośrednictwem gości odwiedzających moją parafię. Miejsce dla każdego - Opowieść o świętości Jana Pawła II Abp Mieczysław Mokrzycki, Brygida Brysiak, Wydawnictwo Znak.

Zaczyna się tak... Każdego roku na Boże Narodzenie cieszył się jak dziecko. Sprawdzał, jak idą prace przy szopce na placu Świętego Piotra. Wysyłał świąteczne kartki do najbliższych. Wyczekiwał górali z Polski [...]Przywozili siano na wigilijny stół. I to ,,coś", za czym Jan Paweł II tak bardzo tęsknił. 

Czytając ją człowiek się śmieje i płacze ze wzruszenia a przede wszystkim ma wrażenie jakby z papieżem był i uczestniczył w tym wszystkim. 

Jan Paweł II przez lata uczył nas, że Boże Narodzenie to więcej, niż nam się wydaje. Więcej niż dwanaście dań na wigilijnym stole. I więcej niż góra prezentów pod choinką. W papieskich apartamentach prezentów pod choinką nie było wcale. Jak wspomina arcybiskup Mokrzycki, wieczerza też nie składała się z dwunastu dań. Ale za to czuć było, że w tym domu naprawdę na kogoś się czeka. A kiedy Jan Paweł II wypatrywał na niebie pierwszej gwiazdki, to nie dlatego, że był zdziecinniałym staruszkiem, który miał z tego frajdę. Tylko dlatego, że ta gwiazdka jest symbolem innej gwiazdy- tej, która pokazała drogę do Betlejem. Skoro ją widać, to znaczy, że Jezus już niedługo się narodzi. ,,W tym Dziecięciu -Synu, który został nam dany - Mówił Papież- znajdujemy wytchnienie dla naszych dusz i prawdziwy chleb, który nigdy się nie kończy"