Wierzba mandżurska zimą

U mnie nieustająco biało. Pogoda tak się zmienia, że mam okazję z moimi dziećmi zawodowymi omówić wszelkie opady, jakie zaobserwujemy w ciągu jednego dnia. Wczoraj deszcz ze śniegiem albo śnieg z deszczem padał calutki dzień. Dzieciaczki miały okazję same oceniać czego jest więcej: deszczu czy śniegu, bo było widać gołym okiem różnice.

Wczoraj szaro - buro- mokro, dzisiaj od bladego świtu znów biało... Muszę jednak przyznać, że takie srebrzyste kryształki na roślinach nawet ładnie wyglądają. Dołożyliśmy sikorom nowy kawałek słoninki bo na pewno one też są mocno skołowane taką pogodą. O! Widzę, że dalej prószy drobniutki śnieg...

Kilka lat temu, na zaprzyjaźnionym blogu ekologicznym dojrzałam dorodną już wierzbę mandżurską i jej poskręcane gałązki bardzo mi się podobały, szczególnie właśnie zimową porą. Postanowiłam ukorzenić u siebie. Ogólnie mam dobrą rękę do roślin a powtarzające się wiadomości, że łatwo się ukorzeniają tym bardziej zachęciły mnie do spróbowania. Urwać gałązkę w ukorzeniacz i do doniczki z ziemią albo wprost do gruntu i pilnować wilgotności. Prostszy sposób do wazonu z wodą i jak wypuści białe korzonki  przy okazji liście, to  do ziemi. Cóż za prostota w dodatku jeszcze pięknie nam się zażółci w wazonie. Małpy jedne nie chciały się ukorzeniać. Miałam kilka podejść i dopiero ostatnia próba jakaś letnia odniosła skutek, że na 15 ukorzenionych trzy mi się przyjęły. Ciężko nazwać to sukcesem. W każdym razie po różnych perypetiach ogrodowych i ja mam swoje drzewko poskręcanych gałęzi. Czekałam na ten widok z 7 lat? Uwielbiają ją latem koty, ja uwielbiam ją o każdej porze roku, a sama zima patrząc na nią jest dla mnie sympatyczniejsza.

Zapiski do pamiętnikowego bloga z dnia 23.02 br.:

Wiosna, zima, czy przedwiośnie ale sezon ogrodowy został rozpoczęty. Hahaha! W sumie to u nas nic nadzwyczajnego, mamy ziemię pod nosem a dokładniej zaraz za drzwiami, więc jest to zupełnie inaczej niż jechać specjalnie na działkę... A tak otwiera się drzwi i już się jest... tu akurat zaleta, wadą jest to, że nie można zamknąć furtki na kłódkę i odejść nie oglądając się za siebie i przez określony czas nie widzieć tego co się na niej dzieje, bądź właśnie nie dzieje. ,,Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal" - mając działkę zaraz za drzwiami się nie da ukryć. Pamiętam, że któregoś roku, zima też była jakaś taka niezdecydowana i już w styczniu zaczęliśmy działać z łopatą. Bo taka bliskość wiele rzeczy wymusza.

O jej 17 z kawałkiem a już ciemno się robi, muszę gnać po Melcię, bo wykłóciła się o wyjście i tak biedna stoi na dworze...

W każdym razie dokładnie 23 lutego w środę, po południu pogoda wypiękniała, i ledwo przekroczywszy bramę zabrałam się za podniesioną rabatę warzywną. No może jeszcze się przebrałam, ale to nieważne. Zwerbowałam syna, który dzisiaj wyjątkowo miał luźny dzień i ładując w przyjaciółkę taczkę przerobiony kompost wysypywał mi w warzywnik, a ja rozgrabiłam go równomiernie... prawie równomiernie po rabacie. Ach!!! Jak było przyjemnie. Niby takie nic a jednak cieszy. I nawet nie przeszkadza mi to, że jutro może znów zrobić się biało. Taki nawóz na ziemi może sobie spokojnie leżeć. Potem się go przekopie, wypieli co trzeba i będzie można już coś posadzić... okrywając go folią.

I tym optymistycznym, wiosennym zrywem zakończę ten post.