Sierpień 2015 roku

Ach! Jak chciałam dać upust mojemu rozgoryczeniu na temat marnowania wody pitnej, wody życia... szczególnie przez weekendowych sąsiadów ale moja duchowa natura raz dwa rozwiała te myśli wprowadzając spokój w sercu i zawczasu gasząc rosnącą pożogę... co nie znaczy, że jestem kobietą spokojnego usposobienia, o co to, to nie.

Po prostu nie będę rozsiewać negatywnej energii na blogu. Aczkolwiek nie omieszkam o tym napisać   w tym poście, bo jak tu nie poruszać takiego gorącego tematu, no jak?

Wstawiłam więc kilka fotek z niedobitków, które jakoś tam sobie radziły w ogrodzie, aby zapisać w tym pamiętniku jak to wyglądało i nigdy nie zapomnieć… 
A w planach wiosennych miało być to lato pełne kwiatów… taaaa… samo życie i jego niespodzianki. 
W tym roku lato miało tonąć w kwiatach jednorocznych, od lata do późnej jesieni. Zawiniła susza ale i nasiona, z których nic nie wzeszło, na kury  nie mogę zwalić bo ich zwyczajnie nie było.
Takie trochę smutne to podsumowanie tegorocznego lata. Czasami wydaje mi się, że Matka Natura prowadzi ze mną jakąś rozmowę w ciut inny sposób, niż jako człowiek jestem przyzwyczajona. W końcu to przez całe życie marzyłam aby mieszkać w ciepłym kraju, w klimacie bez mroźnych zim, w klimacie w ogóle bez białych zim...  Biały mieczyk na zdjęciu ma symbolizować gołąbka pokoju ale chyba jednak minęłam się ciut z nim...

Sierpień 2015 roku będzie mi się kojarzył z suszą. Nie ze zwyczajną suszą, ale z taką prawdziwą, której doświadczają państwa o dużo cieplejszym klimacie od naszego. Wychowywana byłam w szacunku do wody, do jej mądrego użytkowania, znane mi były trudy tamtych państw w sferze teoretycznej, ich metody pozyskiwania deszczówki ale po raz pierwszy mogłam zmierzyć się z tym i doświadczyć na własnej skórze co to znaczy ,,ograniczony dostęp do wody”. Już lipiec był jakby wstępem do tych igraszek przyrody a sierpień stał się najprawdziwszym testem przetrwania dla takiego mieszczucha jak ja. 

Na samym początku mieszkania tutaj sen z powiek spędzała nam gleba ilasta – gliniasta i teren podmokły przez pewien spad ku naszej działce. Co wiosna borykaliśmy się z nadmiarem wody nie mając żadnego pomysłu nad jej zapanowaniem. Ale to dlatego, że mój umysł na ten czas szwankował, kiedy już się naprawił, pomysły na zagospodarowanie terenu i ujarzmienie mokradeł same wysypywały się jeden za drugim ale jest już za późno na ich wprowadzenie w życie a obecna sytuacja klimatyczna wręcz odstawia te pomysły jako nieaktualne i zbędne. Kilka lat temu zaczęliśmy dostrzegać dobre strony tej gleby, szczególnie to, że podczas większych przerw opadowych nie trzeba roślin podlewać bo wilgoć w glebie utrzymuje się na prawidłowym poziomie. Do tego roku! Nie wierzę w aż tak gwałtowne ocieplenie klimatu, raczej w kolejne utajnione jakieś testy, gdzieś na globie z bombom atomową, czy inne czorty ćwiczeń militarnych na szeroką skalę, która znów wprawiła Ziemię w

klimatyczną anomalię a o tym zdarzeniu dowiemy się przypadkowo za kilka lat jak już to miało miejsce: wysokie temperatury w lutym na przykład. Odkąd tutaj mieszkamy, po raz pierwszy nasza gleba - wyschła. Najprawdziwsza susza. Nie mogąc podlewać ogrodu, z wielkim smutkiem patrzyłam  na mdlejące rośliny. Jako rdzennym blokerom nie przyszło do głowy, że taka klasyczna studnia może nie wystarczyć do obsługi domu i ogrodu. W sumie wystarczała do momentu wykopania przez gminę jakiejś studni ściągającej wodę aby okolicznych mieszkańców zmusić do podłączenia się do wodociągu. A to są ludzie starsi, którzy nie chcą dodatkowych opłat, ludzie, którzy całe życie spędzili ze studnią i pozyskiwaniu wody z niej. Kolejny paradoks epoki promującej zdrowe i ekologiczne życie. W każdym razie dobrze, że chociaż raz jeden w sierpniu przez około 10 minut tak mocniej popadało, ciurkiem bo coś tam podlało. Zawsze to coś; czy tak już będzie rok rocznie?

Sierpień jest piękny, uwielbiam te długie, słoneczne dni i ciepłe wieczory. Takie dojrzałe lato. Ale woda jest niezbędnym składnikiem istnienia wszystkiego co żyje na naszej planecie. Mam świadomość, że mamy szczęście mieszkać w rejonie bogactwa wody pitnej, wiele państw nie ma tego szczęścia, a wręcz cierpi na jego deficyt, zawsze uważałam, że wodę trzeba oszczędzać a nie zużywać tylko dlatego, że ,,leci z kranu” ale tym razem mimo mojej świadomości, dobitnie dotarło do mnie jak wielkie zagrożenie dla naszej przyszłości stanowi lekceważący stosunek do marnowania wody pitnej, bez ograniczeń, bez zahamowania na zasadzie ,,ja muszę” umyć samochód, lać strumieniami wodę w ogrodzie, kąpać się po raz enty bo gorąco itd. Itd. A gdyby tak sobie wyobrazić wyschnięcie naszych rzek, odkręcamy kurek a tu cisza… Nie ma wody. Pralka stoi, zmywarka stoi, brudne naczynia w zlewie stoją, mamy brudne ręce, przetłuszczone włosy, fekalia w sedesie brzydko pachną… chcielibyśmy napić się kawy albo herbaty ale czajnik jest pusty. To nie Fantazy ale realna nasza przyszłość, która wcale nie jest taka odległa. Powrót do wiaderka i miski nas czeka.

A może ,,nie czeka” a raczej powinno się do tego wrócić? Chociaż ograniczyć? Nasze życie wiejskie to zabawa mieszczuchów, ciągłe eksperymenty. Tak jak pisałam na początku potrzeba hodowania kur wzięła się z odległości do sklepu i naszej dużej jak widać konsumpcji jaj i lenistwa do ciągłego latania do sklepu ,,bo brakuje jajek” co zdarzało nam się nagminnie w mieście, ale tam sklepów miałam pod nosem siedem, do wyboru do koloru, w którą stronę świata zachciało mi się pójść po to jajko. Dla nas jest to zabawa, z którą przypadkowo wstrzeliliśmy się w obecną modę – zdrowego życia, co tak naprawdę, patrząc na ogólne zanieczyszczenie środowiska jest

zwykłą fikcją, ale na pewno miłą. Zajrzałam ostatnio do wiosennych tematów i natknęłam się na post z czerwcowym sianokosem i wzmianką o kolejnym w sierpniu. Ale nie w tym roku niestety… w tym roku po raz pierwszy nam się nie udało, bo przez suszę trawa nie urosła. A co mają zrobić prawdziwe gospodarstwa i sadownicy, którzy żyją z tego? Czym mają podlać ogromne pola? Czym podleją te rozległe tereny, kiedy osoby nie muszące, będą tę wodę marnować na czynności, które mogą pominąć bądź ostro ograniczyć? Wysychały rzeki- takie doniesienia miałam od przyjaciół z różnych stron kraju. Czytam na blogach, że podają siano zebrane na zimę zwierzętom aby miały co jeść… to nie są żarty, narzekania, to się dzieje naprawdę. 

Podobno jeszcze w tym roku klęski w rolnictwie nie ma, ale czy to rzeczywiście prawda? Zakładając, że tak, to ona w końcu nastąpi jeśli  społecznie nie przestawimy się na zbiorową oszczędność wody pitnej. 

I dziś proszę... jakby się zgrało z tematem postu w studni na tyle mało wody, że pompa nie ciągnie... Ale wiecie co? Bardzo seksownie wyglądał mąż myjąc naczynia w dwóch miskach i nawet pamiętał jak to się robi! :D 

 Serdecznie pozdrawiam :)