Powiew morza zaklęty we flakoniku

Tym razem będzie nietypowo. 

Podczas czytania najnowszych postów w ulubionych blogach natknęłam się dzisiaj

 na ciekawe aranżacje w stylu folk u Ani K ( inspiracje w moim mieszkaniu ). 

Post przypomniał mi o moim własnym pomyśle na pamiątkę.

 Zrobiłam ją kilka ładnych lat temu i do dziś stoi w widocznym miejscu i cieszy moje oczy. 

Za każdym razem wśród różnych pamiątek znad morza 

również niezamierzenie  przyjeżdżał z nami piasek z plaży w torbach podróżnych.

 Nie ważne jak się otrzepywaliśmy podczas pakowania zawsze był.

 Ten piasek w bagażu za każdym razem wprawiał mnie w pewną nostalgię

 i bolesne kłucie w sercu, że coś się skończyło, że coś jeszcze niedawno dostępne

 i takie codzienne spacerowanie po plaży czy siedzenie na niej, jest już rzeczą nieosiągalną. Bolesne to było zderzenie z rzeczywistością... powrotem do codzienności. 

Mimo przywożenia wielu przedmiotów ten piasek mnie dręczył. 

Któregoś razu postanowiłam również przywieść go jako pamiątkę. 

Całość wykonałam już w domu po powrocie aby w pewien sposób dokonać ceremonii zakończenia moich duchowych rozterek. 

Pomogło. 

Piasek przewiozłam w woreczku i zebrałam ten z toreb podróżnych. 

Kiedy wymyśliłam sobie wygląd pamiątki, obawiałam się, że nie uda mi się jej tak łatwo zrealizować. Ku mojemu zaskoczeniu poszło jak z płatka. 

Tak jakby wszystkie elementy same się pojawiały na mojej drodze. 

Kształt wazonika nie był jakoś specjalnie przeze mnie określony.

 Miał się mieścić w pewnych wielkościach, być smukły i zarazem posiadać krągłości ogromnie preferowane przeze mnie i być z przezroczystego szkła. 

Dużą trudność za to stanowiła szyjka, która musiała pasować do korka.

 Bardzo ważne było dla mnie aby korek idealnie pasował gdyż wnętrze flakonika miało być sterylne.

 Za bardzo nawet nie wiedziałam gdzie szukać takiego szklanego pojemnika, kiedy raz dwa moje oczy wypatrzyły go na półce w sklepiku z serii za grosze.  

W pierwotnej wersji miał być w nim sam piasek, ale moje dziecię w między czasie nazbierało muszelek... kolejnych... mam ich mnóstwo.

 Rozanielona twarzyczka przybiegająca do mnie z rączkami pełnymi drobnych muszelek osobiście zebranych i ze szczerą wiarą, że to skarb największy i że pojadą z nami do domu, nie mogły być przeze mnie zbagatelizowane. 

Tak więc, zostały włączone do pamiątkowego projektu.

 Na koniec dodałam sznurek bo wydawał mi się flakonik troszkę łysy.

Odkąd jest moje powroty znad morza są spokojne a i tego piasku w bagażach jakby mniej.
Swoje serce oddałam morzu, o tym napiszę kiedyś... 
ale widać i Ono miało potrzebę dać mi coś wyjątkowego od siebie...

Tak jeszcze znalazłam w fotkach.
Zwykły żyrandol, który czeka na zmianę ... bądź przemalowanie
został ozdobiony muszelkami.
Nie wiem czy pasuje, czy nie, mnie się podoba.