Jesienny kącik

Świat się kręci - ja wraz z nim, świat zwariował - ja ... ;) 

I właśnie aby nie popaść w ten obłęd, odkąd pamiętam robię większe lub mniejsze rewolucje w swojej codzienności mające za zadanie jakby odciąć mnie do tego coraz koszmarniejszego pędu ku... nie wiem czemu. I wątpię aby ktokolwiek umiał odpowiedzieć na to pytanie tak szczerze i pewnie na sto procent. Buduję sobie różnego rodzaju zapory, osłony przeciw temu szalonemu pędowi.  Składają się one z przeróżnych rzeczy, mogą to być przedmioty, może to być nastrój chwili, może to być czas spędzony z kimś bliskim, ale łączy je jedno - noszą w sobie ładunek radości i przyjemności chwili dla mnie. Jeśli nawet nie zatrzymania się przez kilka chwil to chociaż ostrego zwolnienia.

Czas takiej rewolucji corocznie przypada na jesieni, potem na wiosnę, ale o niej napiszę w odpowiednim czasie. Dziś napiszę o mojej wewnętrznej, duchowej rewolucji jesiennej, jaką doświadczam rok rocznie i z którą jestem absolutnie pogodzona bo to jest zgodne z moją naturą. Prawdopodobnie powstała ona z dziecięcej obserwacji przyrody, która jesienią idzie spać, drzewa i zwierzęta przygotowują się do snu zimowego lub do jej przeżycia  ale zupełnie inaczej niż latem czy wiosną. Jesienią wyczuwa się pewnego rodzaju odrętwienie, to wspomniane przeze mnie spowolnienie, którego tak trudno dojrzeć w ciągłym bieganiu i śpieszeniu się człowieka.

Już kiedyś wspomniałam, że należę do tzw. niedźwiedzi, którzy zapadają w sen zimowy i to prawda. Tylko może w niedosłownym tego słowa znaczeniu, a raczej jako czas, okres przejściowego marazmu, zwolnienia tempa życia. Często zwanego ,,zaszyciem się w domu". Moją jesienną rewolucją jest właśnie, to spowolnienie, które pojawia się samoczynnie z pierwszym powiewem mrozu, chłodu... wtedy może to być zakupiony nowy kubek do picia kakao lub filiżanka z pysznymi nutami herbaty, które będę popijała sobie w jesienno-zimowe wieczory. Muzyka - nowa albo ta, której dawno nie słuchałam a którą siedząc w fotelu z przyjemnością sobie posłucham. W tym roku jest coś ciut większego. Zmiana wystroju mojej sypialni czy raczej jakby mojej alkowy, ściśle powiązanej z tym,  że w tym roku udało się znacznie pchnąć prace nad nią do przodu. Wcześniej pełniła zadanie suszarni i składziku rzeczy do prasowania w jednym. 

Nie powiem bardzo przydatne pomieszczenie, którego bardzo mi brakuje w domu. Sufity porobione, nawet ściany pomalowane, pierwszym, lepszym kolorem, który okazał się strzałem w dziesiątkę, do tego stopnia, że nie wyobrażałam sobie żadnego innego i pół roku zeszło nam na szukaniu go, bo w międzyczasie przodująca firma na naszym rynku laicko zmieniła nazwy farb. 

W tym roku wreszcie pomieszczenie doczekało się sosnowej podłogi ułożonej przez nas z desek podłogowych felcowanych i można by rzec, że pokój jest gotowy do zamieszkania. Jeszcze trochę mu brakuje do miana wykończonego, ale w ramach jesiennej rewolucji stworzyłam sobie kąt dla siebie na długie, jesienno-zimowe wieczory. Zaczęłam od okna, w którym do niedawna wisiały drażniące mnie rolety.  Bardzo lubię materiał w oknach. W zależności w jakim jest wzorze upinam je na gęsto albo na rzadko aby widzieć wzór, w końcu to on jest ozdobą. I tak właśnie stało się tym razem. Bogato upięte i udziwnione formy firan w różnych konfiguracjach wiszenia to ja lubię u kogoś, u siebie preferuję prostotę, czy wręcz minimalizm szczególnie kiedy materiał jest nowy. W trakcie użytkowania i powszednienia często wzbogacam go o lambrekiny czy inne dodatki. Tutaj od razu zawiesiłam pojedynczy karnisz z myślą, że będzie tylko i wyłącznie zasłonka. Jest to piętro i w ciągu dnia nie zależy mi na zasłanianiu okna. Materiał oczarował mnie od razu. Zastanawiałam się przez chwilę czy go nie połączyć z czymś ale stwierdziłam, że mój sypialnio-salonik nieustająco tworzony jest przeze mnie w nucie delikatnej, lekko sennej, właśnie taki spowalniający, zatrzymujący mnie po całym dniu. A przede wszystkim odprężający więc nie może być za dużo kolorów i faktur. Utrzymywany jest w nucie beżu i brązów z akcentami bieli czy kości słoniowej w jakim są panele sufitowe.

Kolejnym miłym akcentem są nowe filiżanki i dzbanuszek, który jest pamiątką z mojego pobytu w Głogowie. Może powinnam przywieźć sobie bardziej wyrazistą pamiątkę z tego tak historycznego miejsca ale co na duszy to i w sercu. Parząc sobie w dzbanuszku ulubioną herbatkę wspominam to piękne miasto. Ale podzielę się z Wami pewną refleksją, że na polskim rynku ze świecą szukać serwisów herbacianych. Piękne o różnych wzorach są ale kawowe. Filiżanki do herbaty są większe. Te tutaj, też kompletowałam sama. Tak naprawdę spodek filiżanki jest talerzykiem deserowym. Nie ma na naszym rynku zestawów z filiżanek do herbaty, tak popularnej przecież u nas. Lubię wieczorem zaszyć się w moim nowym kącie i popijając herbatkę nie myśleć o niczym. Delektować się ciszą i spokojem wieczorowej pory. Kiedy już zapalam światło w pokoju i widzę mój kącik, bo jest właśnie na wprost drzwi od razu czuję pewne odprężenie i zatrzymanie się. Jakbym zgiełk, harmider całego świata zatrzymywała za progiem tego pokoju. Czyli jesienna rewolucja została pomyślnie zakończona.